بَابُ مَا أَخَذَهُ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِ مِنَ الصَّبْرِ عَلَى مَا یَلْحَقُهُ فِیمَا ابْتُلِیَ بِهِ
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ دَاوُدَ بْنِ فَرْقَدٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَاقَ الْمُؤْمِنِ عَلَى أَنْ لَا تُصَدَّقَ مَقَالَتُهُ وَ لَا یَنْتَصِفَ مِنْ عَدُوِّهِ وَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ یَشْفِى نَفْسَهُ إِلَّا بِفَضِیحَتِهَا لِأَنَّ كُلَّ مُؤْمِنٍ مُلْجَمٌ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 348 روایة:1@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: خدا از مؤمن پیمان گرفته كه گفتارش را تصدیق نكنند و از دشمنش انتقام نگیرد، و مؤمنى دل خود را شفا ندهد جز بر سؤالى خویش، زیرا هر مؤمنى لجام بردهانست.
شرح : چنانكه هر اسبى كه لجام بر دهن دارد، در حركت زبان آزاد نیست، تقواى مؤمن هم براى او لجامىاست كه باو اجازه نمیدهد فحش دهد و دروغ گوید و تهمت زند، از اینرو اگر بخواهد از دشمن خود انتقام گیرد و دل خود را خنك كند، رسوائى ببار آورد، زیرا انتقام گرفتن ازمردم دنیا با احتیاط و ملاحظه كارى سازش ندارد.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِیعاً عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ أَخَذَ مِیثَاقَ الْمُؤْمِنِ عَلَى بَلَایَا أَرْبَعٍ أَیْسَرُهَا عَلَیْهِ مُؤْمِنٌ یَقُولُ بِقَوْلِهِ یَحْسُدُهُ أَوْ مُنَافِقٌ یَقْفُو أَثَرَهُ أَوْ شَیْطَانٌ یُغْوِیهِ أَوْ كَافِرٌ یَرَى جِهَادَهُ فَمَا بَقَاءُ الْمُؤْمِنِ بَعْدَ هَذَا
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 348 روایة:2@*@
ترجمه :
رسولخدا (ص) فرمود: خدا از مؤمن براى چهار بلا پیمان گرفته كه آسانترین (سختترین) آنها بر مؤمن اینستكه: مؤمنى هم عقیده او باشد و بر او حسد ورزد یا منافقى كه از او دنبالگیرى كند (تا نقطه ضعفى بدست آورد) یا شیطانى (از جن یا انس) كه او را گمراه كند یا كافرى كه جنگ با او راخواهد، پس با این گرفتاریها مؤمن چه اندازه عمر كند (از ایمانش باقى ماند)؟
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا أَفْلَتَ الْمُؤْمِنُ مِنْ وَاحِدَةٍ مِنْ ثَلَاثٍ وَ لَرُبَّمَا اجْتَمَعَتِ الثَّلَاثُ عَلَیْهِ إِمَّا بُغْضُ مَنْ یَكُونُ مَعَهُ فِىالدَّارِ یُغْلِقُ عَلَیْهِ بَابَهُ یُؤْذِیهِ أَوْ جَارٌ یُؤْذِیهِ أَوْ مَنْ فِى طَرِیقِهِ إِلَى حَوَائِجِهِ یُؤْذِیهِ وَ لَوْ أَنَّ مُؤْمِناً عَلَى قُلَّةِ جَبَلٍ لَبَعَثَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ شَیْطَاناً یُؤْذِیهِ وَ یَجْعَلُ اللَّهُ لَهُ مِنْ إِیمَانِهِ أُنْساً لَا یَسْتَوْحِشُ مَعَهُ إِلَى أَحَدٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 348 روایة:3@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: مؤمن نتواند خود را از یكى از سه چیز برهاند، و گاهى هر سه بر او گرد آیند: یا دشمنى كسیكه در خانه دربست با اوست و آزارش رساند، یا همسایه (بیرون خانه) آزارش دهد، یا كسیكه در میان راهى كه بسوى كارش میرود، او را آزار میدهد، و اگر مؤمنین بر سر كوهى باشد، خداى عزوجل شیطانى بر انگیزد كه او را اذیت كند، و خدا از ایمانش براى او مونسى قرار دهد كه از وحشت بكسى پناه نبرد.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِى نَصْرٍ عَنْ دَاوُدَ بْنِ سِرْحَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ أَرْبَعٌ لَا یَخْلُو مِنْهُنَّ الْمُؤْمِنُ أَوْ وَاحِدَةٍ مِنْهُنَّ مُؤْمِنٌ یَحْسُدُهُ وَ هُوَ أَشَدُّهُنَّ عَلَیْهِ وَ مُنَافِقٌ یَقْفُو أَثَرَهُ أَوْ عَدُوٌّ یُجَاهِدُهُ أَوْ شَیْطَانٌ یُغْوِیهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 349 روایة:4@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) میفرمود: مؤمن از چهار چیز یا یكى از آنها بر كنار نیست: 1- مؤمنى كه بر او حسد برد، و این از همه براى او سختتر است. 2- منافقى كه از او دنبالگیرى كند. 3- دشمنى كه بجنگ او برخیزد. 4- شیطانیكه گمراهش كند.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ عَمَّارِ بْنِ مَرْوَانَ عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ وَلِیَّهُ فِى الدُّنْیَا غَرَضاً لِعَدُوِّهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 349 روایة:5@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: همانا خداى عزوجل دوستش را در دنیا هدف تیر دشمنش قرار داده.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَجْلَانَ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع فَشَكَا إِلَیْهِ رَجُلٌ الْحَاجَةَ فَقَالَ لَهُ اصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ سَیَجْعَلُ لَكَ فَرَجاً قَالَ ثُمَّ سَكَتَ سَاعَةً ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَى الرَّجُلِ فَقَالَ أَخْبِرْنِى عَنْ سِجْنِ الْكُوفَةِ كَیْفَ هُوَ فَقَالَ أَصْلَحَكَ اللَّهُ ضَیِّقٌ مُنْتِنٌ وَ أَهْلُهُ بِأَسْوَإِ حَالٍ قَالَ فَإِنَّمَا أَنْتَ فِى السِّجْنِ فَتُرِیدُ أَنْ تَكُونَ فِیهِ فِى سَعَةٍ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 349 روایة:6@*@
ترجمه :
محمد بن عجلان گوید: خدمت امام صادق (ع) بودم كه مردى از نیازمندى باو شكایت كرد، حضرت باو فرمود: صبر كن كه خدا بزودى برایت گشایشى دهد، آنگاه ساعتى سكوت نمود و سپس رو بآن مرد كرد و فرمود: بمن بگو زندان كوفه چگونه است؟ عرض كرد: تنگ و متعفن است و زندانیان در بدترین حالند، حضرت فرمود: تو هم در زندانى و باز میخواهى گشایش داشته باشى؟! مگر ندانى دنیا زندان مؤمن است؟.
عَنْهُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ إِبْرَاهِیمَ الْحَذَّاءِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ صَغِیرٍ عَنْ جَدِّهِ شُعَیْبٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ فَأَیُّ سِجْنٍ جَاءَ مِنْهُ خَیْرٌ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 349 روایة:7@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) مىفرمود: دنیا زندان مؤمن است و از چه زندانى خیر و خواشى آید؟
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَجَّالِ عَنْ دَاوُدَ بْنِ أَبِى یَزِیدَ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ الْمُؤْمِنُ مُكَفَّرٌ
وَ فِى رِوَایَةٍ أُخْرَى وَ ذَلِكَ أَنَّ مَعْرُوفَهُ یَصْعَدُ إِلَى اللَّهِ فَلَا یُنْشَرُ فِى النَّاسِ وَ الْكَافِرُ مَشْكُورٌ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 349 روایة:8@*@
ترجمه :
داود بن ابى یزید گوید: امام صادق (ع) فرمود: مؤمن ناسپاسى میشود. و در روایت دیگر است: زیرا كار نیك او بسوى خدا بالا میرودو در میان مردم پخش نمىشود و كافر سپاسگزارى میشود.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ قَدْ وَكَّلَ اللَّهُ بِهِ أَرْبَعَةً شَیْطَاناً یُغْوِیهِ یُرِیدُ أَنْ یُضِلَّهُ وَ كَافِراً یَغْتَالُهُ وَ مُؤْمِناً یَحْسُدُهُ وَ هُوَ أَشَدُّهُمْ عَلَیْهِ وَ مُنَافِقاً یَتَتَبَّعُ عَثَرَاتِهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 350 روایة:9@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: مؤمنى نیست جز آنكه خدا چهار كسرا بر او گماشته: 1- شیطانیكه او را وسوسه كند و میخواهد گمراهش نماید. 2- كافریكه در كمین او است. 3- مؤمنیكه بر او حسد برد و او از همه برایش سختتر است. 4- منافقیكه از لغزشهاى او دنبالگیرى كند.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِى جَعْفَرٍ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِذَا مَاتَ الْمُؤْمِنُ خَلَّى عَلَى جِیرَانِهِ مِنَ الشَّیَاطِینِ عَدَدَ رَبِیعَةَ وَ مُضَرَ كَانُوا مُشْتَغِلِینَ بِهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 350 روایة:10@*@
ترجمه :
امام باقر (ع) میفرمود: هرگاه مؤمن بمیرد، بشماره ربیعه و مضر (كه دو قبیله بزرگ عربند) شیاطین بر همسایگانش راه یابند و اینها بگمراهى او مشغول بودهاند.
سَهْلُ بْنُ زِیَادٍ عَنْ یَحْیَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا كَانَ وَ لَا یَكُونُ وَ لَیْسَ بِكَائِنٍ مُؤْمِنٌ إِلَّا وَ لَهُ جَارٌ یُؤْذِیهِ وَ لَوْ أَنَّ مُؤْمِناً فِى جَزِیرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ الْبَحْرِ لَابْتَعَثَ اللَّهُ لَهُ مَنْ یُؤْذِیهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 350 روایة:11@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: نبوده و نخواهد بود و نباشد مؤمنى جز آنكه او را همسایهاى باشد كه آزارش رساند، و اگر مؤمنى در یكى از جزیرههاى دریا باشد، خدا كسى را براى او برانگیزد كه آزارش دهد.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَا كَانَ فِیمَا مَضَى وَ لَا فِیمَا بَقِیَ وَ لَا فِیمَا أَنْتُمْ فِیهِ مُؤْمِنٌ إِلَّا وَ لَهُ جَارٌ یُؤْذِیهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 350 روایة:12@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود در گذشته نبوه و در آینده و زمان شما هم نباشد مؤمنى، جز آنكه او را همسایهاى باشد كه آزارش دهد،
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُعَاوِیَةَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ مَا كَانَ وَ لَا یَكُونُ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ مُؤْمِنٌ إِلَّا وَ لَهُ جَارٌ یُؤْذِیهِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 350 روایة:13@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) میفرمود: در گذشته نبوده وتا روز قیامت نباشد مؤمنى، جز آنكه او را همسایهاى باشد كه اذیتش كند.