بَابُ الْخَوْفِ وَ الرَّجَاءِ
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ حَدِیدٍ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِیرَةِ أَوْ أَبِیهِ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ مَا كَانَ فِى وَصِیَّةِ لُقْمَانَ قَالَ كَانَ فِیهَا الْأَعَاجِیبُ وَ كَانَ أَعْجَبَ مَا كَانَ فِیهَا أَنْ قَالَ لِابْنِهِ خَفِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ خِیفَةً لَوْ جِئْتَهُ بِبِرِّ الثَّقَلَیْنِ لَعَذَّبَكَ وَ ارْجُ اللَّهَ رَجَاءً لَوْ جِئْتَهُ بِذُنُوبِ الثَّقَلَیْنِ لَرَحِمَكَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع كَانَ أَبِى یَقُولُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ إِلَّا [وَ ]فِى قَلْبِهِ نُورَانِ نُورُ خِیفَةٍ وَ نُورُ رَجَاءٍ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا وَ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 109 روایة: 1 @*@
ترجمه :
حارث یا پدرش مغیره بامام صادق (ع) عرض كرد: وصیت لقمان به پسرش گفت: از خداى عزّوجلّ چنان بترس كه اگر نیكى جن و انس را بیاورى ترا عذاب كند، و بخدا چنان امیدوار باش كه اگر گناه جن و انس را بیاورى بتو ترحم كند.
سپس امام صادق (ع) فرمود: هیچ بنده مؤمنى نیست، جز آنكه در دلش دو نور است: نور خوف و نور رجا كه اگر این وزن شود از آن بیش نباشد و اگر آن وزن شود، از این بیش نباشد.
مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ یَحْیَى بْنِ الْمُبَارَكِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع یَا إِسْحَاقُ خَفِ اللَّهَ كَأَنَّكَ تَرَاهُ وَ إِنْ كُنْتَ لَا تَرَاهُ فَإِنَّهُ یَرَاكَ فَإِنْ كُنْتَ تَرَى أَنَّهُ لَا یَرَاكَ فَقَدْ كَفَرْتَ وَ إِنْ كُنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُ یَرَاكَ ثُمَّ بَرَزْتَ لَهُ بِالْمَعْصِیَةِ فَقَدْ جَعَلْتَهُ مِنْ أَهْوَنِ النَّاظِرِینَ عَلَیْكَ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 110 روایة: 2 @*@
ترجمه :
اسحاق بن عمار گوید: امام صادق (ع) فرمود: اى اسحاق! چنان از خدا بترس كه گویا ترا مىبیند، و اگر تو او را نبینى، او تو را مىبیند، و اگر معتقد باشى او تو را نمىبیند كافر شوى و اگر بدانى و ترا مىبیند و سپس نافرمانى او آشكار كنى (با گناهكارى بمبارزه او روى) او را پستترین بینندگان خود دانستهئى (زیرا هیچ بندهئى در برابر چشم آقاى خویش چنین نافرمانى نكند).
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنِ الْهَیْثَمِ بْنِ وَاقِدٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ مَنْ خَافَ اللَّهَ أَخَافَ اللَّهُ مِنْهُ كُلَّ شَیْءٍ وَ مَنْ لَمْ یَخَفِ اللَّهَ أَخَافَهُ اللَّهُ مِنْ كُلِّ شَیْءٍ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 110 روایة: 3@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) مىفرمود: هر كه از خدا بترسد، خدا همه چیز را از او بترساند و هر كه از خدا نترسد، خدا او را از همه چیز بترساند.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْجَعْفَرِیِّ عَنْ جَمِیلِ بْنِ دَرَّاجٍ عَنْ أَبِى حَمْزَةَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ عَرَفَ اللَّهَ خَافَ اللَّهَ وَ مَنْ خَافَ اللَّهَ سَخَتْ نَفْسُهُ عَنِ الدُّنْیَا
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 110 روایة: 4 @*@
ترجمه :
و فرمود: هر كه خدا را شناخت، از او بترسد و هر كه از خدا بترسد دل از دنیا بركند.
عَنْهُ عَنِ ابْنِ أَبِى نَجْرَانَ عَمَّنْ ذَكَرَهُ عَنْ أَبِى عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قُلْتُ لَهُ قَوْمٌ یَعْمَلُونَ بِالْمَعَاصِى وَ یَقُولُونَ نَرْجُو فَلَا یَزَالُونَ كَذَلِكَ حَتَّى یَأْتِیَهُمُ الْمَوْتُ فَقَالَ هَؤُلَاءِ قَوْمٌ یَتَرَجَّحُونَ فِى الْأَمَانِیِّ كَذَبُوا لَیْسُوا بِرَاجِینَ إِنَّ مَنْ رَجَا شَیْئاً طَلَبَهُ وَ مَنْ خَافَ مِنْ شَیْءٍ هَرَبَ مِنْهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 110 روایة: 5 @*@
ترجمه :
یكى از اصحاب گوید: بامام صادق (ع) عرضكردم: مردمى هستند كه گناه مىكنند و مىگویند ما امیدواریم (برحمت خدا) و همواره چنینند تا مرگشان فرا مىرسد (یعنى توبه هم نمىكنند) فرمود: اینها مردمى باشند كه در میان آرزوها میلولند، دروغ گویند، اینها امیدوار نیستند، هر كه بچیزى امیدوار باشد آنرا طلب كند، و هر كه از چیزى بترسد از آن بگریزد (اینها مىگویند: بخدا امیدوار و از عذابش مىترسیم، ولى بخدا پشت كرده و بموجبات عذابش كه گناهانست رو مىآورند).
وَ رَوَاهُ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ رَفَعَهُ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ قَوْماً مِنْ مَوَالِیكَ یُلِمُّونَ بِالْمَعَاصِی وَ یَقُولُونَ نَرْجُو فَقَالَ كَذَبُوا لَیْسُوا لَنَا بِمَوَالٍ أُولَئِكَ قَوْمٌ تَرَجَّحَتْ بِهِمُ الْأَمَانِیُّ مَنْ رَجَا شَیْئاً عَمِلَ لَهُ وَ مَنْ خَافَ مِنْ شَیْءٍ هَرَبَ مِنْهُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 111 روایة: 6 @*@
ترجمه :
مردى گوید بامام صادق (ع) عرضكردم: گروهى از دوستان شما مرتكب گناهان مىشوند و مىگویند: ما امیدواریم، فرمود: دروغ گویند، دوست ما نیستند، آنها مردمى باشند كه آرزوها ایشان را باین سو و آن سو برد، هر كه بچیزى امیدوار باشد، در راه رسیدن بآن كار كند، و هر كه از چیزى ترسد از آن بگریزد.
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ صَالِحِ بْنِ حَمْزَةَ رَفَعَهُ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ مِنَ الْعِبَادَةِ شِدَّةَ الْخَوْفِ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ اللَّهُ إِنَّما یَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ وَ قَالَ جَلَّ ثَنَاؤُهُ فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَ اخْشَوْنِ وَ قَالَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ مَنْ یَتَّقِ اللَّهَ یَجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً قَالَ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ حُبَّ الشَّرَفِ وَ الذِّكْرِ لَا یَكُونَانِ فِى قَلْبِ الْخَائِفِ الرَّاهِبِ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 111 روایة: 7 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: همانا قسمتى از عبادت ترس از خداى عزّوجلّ است، خدا مىفرماید «تنها بندگان دانشمند خدا از او مىترسند، 28 سوره 35» و نیز خداى جل ثناؤه فرماید: «از مردم نترسید و از من بترسید، 44 سوره 5» و باز خداى تبارك و تعالى فرماید: «هر كه از خدا پروا كند، برایش راه نجاتى مقرر دارد، 2 سوره 65» و امام صادق (ع) فرمود: حب جاه و شهرت در دل ترسان و بیمناك نباشد (پس كسیكه از خدا ترسد، حب ریاست و شهرت ندارد).
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْمُكَارِى عَنْ أَبِى حَمْزَةَ الثُّمَالِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ص [قَالَ ]قَالَ إِنَّ رَجُلًا رَكِبَ الْبَحْرَ بِأَهْلِهِ فَكُسِرَ بِهِمْ فَلَمْ یَنْجُ مِمَّنْ كَانَ فِى السَّفِینَةِ إِلَّا امْرَأَةُ الرَّجُلِ فَإِنَّهَا نَجَتْ عَلَى لَوْحٍ مِنْ أَلْوَاحِ السَّفِینَةِ حَتَّى أَلْجَأَتْ عَلَى جَزِیرَةٍ مِنْ جَزَائِرِ الْبَحْرِ وَ كَانَ فِى تِلْكَ الْجَزِیرَةِ رَجُلٌ یَقْطَعُ الطَّرِیقَ وَ لَمْ یَدَعْ لِلَّهِ حُرْمَةً إِلَّا انْتَهَكَهَا فَلَمْ یَعْلَمْ إِلَّا وَ الْمَرْأَةُ قَائِمَةٌ عَلَى رَأْسِهِ فَرَفَعَ رَأْسَهُ إِلَیْهَا فَقَالَ إِنْسِیَّةٌ أَمْ جِنِّیَّةٌ فَقَالَتْ إِنْسِیَّةٌ فَلَمْ یُكَلِّمْهَا كَلِمَةً حَتَّى جَلَسَ مِنْهَا مَجْلِسَ الرَّجُلِ مِنْ أَهْلِهِ فَلَمَّا أَنْ هَمَّ بِهَا اضْطَرَبَتْ فَقَالَ لَهَا مَا لَكِ تَضْطَرِبِینَ فَقَالَتْ أَفْرَقُ مِنْ هَذَا وَ أَوْمَأَتْ بِیَدِهَا إِلَى السَّمَاءِ قَالَ فَصَنَعْتِ مِنْ هَذَا شَیْئاً قَالَتْ لَا وَ عِزَّتِهِ قَالَ فَأَنْتِ تَفْرَقِینَ مِنْهُ هَذَا الْفَرَقَ وَ لَمْ تَصْنَعِى مِنْ هَذَا شَیْئاً وَ إِنَّمَا أَسْتَكْرِهُكِ اسْتِكْرَاهاً فَأَنَا وَ اللَّهِ أَوْلَى بِهَذَا الْفَرَقِ وَ الْخَوْفِ وَ أَحَقُّ مِنْكِ قَالَ فَقَامَ وَ لَمْ یُحْدِثْ شَیْئاً وَ رَجَعَ إِلَى أَهْلِهِ وَ لَیْسَتْ لَهُ هِمَّةٌ إِلَّا التَّوْبَةُ وَ الْمُرَاجَعَةُ فَبَیْنَا هُوَ یَمْشِى إِذْ صَادَفَهُ رَاهِبٌ یَمْشِى فِى الطَّرِیقِ فَحَمِیَتْ عَلَیْهِمَا الشَّمْسُ فَقَالَ الرَّاهِبُ لِلشَّابِّ ادْعُ اللَّهَ یُظِلَّنَا بِغَمَامَةٍ فَقَدْ حَمِیَتْ عَلَیْنَا الشَّمْسُ فَقَالَ الشَّابُّ مَا أَعْلَمُ أَنَّ لِى عِنْدَ رَبِّى حَسَنَةً فَأَتَجَاسَرَ عَلَى أَنْ أَسْأَلَهُ شَیْئاً قَالَ فَأَدْعُو أَنَا وَ تُؤَمِّنُ أَنْتَ قَالَ نَعَمْ فَأَقْبَلَ الرَّاهِبُ یَدْعُو وَ الشَّابُّ یُؤَمِّنُ فَمَا كَانَ بِأَسْرَعَ مِنْ أَنْ أَظَلَّتْهُمَا غَمَامَةٌ فَمَشَیَا تَحْتَهَا مَلِیّاً مِنَ النَّهَارِ ثُمَّ تَفَرَّقَتِ الْجَادَّةُ جَادَّتَیْنِ فَأَخَذَ الشَّابُّ فِى وَاحِدَةٍ وَ أَخَذَ الرَّاهِبُ فِى وَاحِدَةٍ فَإِذَا السَّحَابَةُ مَعَ الشَّابِّ فَقَالَ الرَّاهِبُ أَنْتَ خَیْرٌ مِنِّى لَكَ اسْتُجِیبَ وَ لَمْ یُسْتَجَبْ لِى فَأَخْبِرْنِى مَا قِصَّتُكَ فَأَخْبَرَهُ بِخَبَرِ الْمَرْأَةِ فَقَالَ غُفِرَ لَكَ مَا مَضَى حَیْثُ دَخَلَكَ الْخَوْفُ فَانْظُرْ كَیْفَ تَكُونُ فِیمَا تَسْتَقْبِلُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 111 روایة: 8 @*@
ترجمه :
على بن الحسین صلوات الله علیهما فرمود: مردى با خانوادهاش مسافرت دریا كرد، كشتى آنها شكست و از كسانیكه در كشتى بودند، جز زن آن مرد نجات نیافت، او بر تخته پارهئى از الواح كشتى نشست و از كسانیكه در كشتى بودند، جز آن زن آنمرد نجات نیافت، او بر تخته پارهئى از الواح كشتى نشست تا بیكى از جزیرههاى آن دریا پناهنده شد، در آن جزیره مردى راهزن بود كه همه پردههاى حرمت خدا را دریده بود، ناگاه دید آن زن بالاى سرش ایستاده است، سر بسوى او بلند كرد و گفت: تو انسانى یا جنى؟ گفت: انسانم، بىآنكه با او سخنى گوید، با او چنان نشست كه مرد با همسرش مىنشیند، چون آماده نزدیكى با او شد، زن لرزان و پریشان گشت، باو گفت: چرا پریشان گشتى؟ زن گفت: از این مىترسم و با دست اشاره بآسمان كرد مرد گفت: مگر چنین كارى كردهئى؟ (زنا دادهئى؟) زن گفت: نه، بعزت خدا سوگند. مرد گفت: تو از خدا چنین مىترسى، در صورتیكه چنین كارى نكردهاى و من ترا مجبور مىكنم، بخدا كه من بپریشانى و ترس از تو سزاوارترم، سپس كارى نكرده برخاست و بسوى خانوادهاش رفت و همواره بفكر توبه و بازگشت بود.
روزى در اثناء راه براهبى برخورد و آفتاب داغ بر سر آنها مىتابید، راهب بجوان گفت: دعا كن تا خدا ابرى بر سر ما آرد كه آفتاب ما را مىسوزاند.
جوان گفت: من براى خود نزد خدا كار نیكى نمیبینم تا جرأت كنم. چیزى از او بخواهم. راهب گفت: پس من دعا میكنم و تو آمین بگو. گفت: آرى خوبست، راهب دعا میكرد و جوان آمین مىگفت بزودى ابرى بر سر راه آنها سایه انداخت. هر دو پارهئى از روز را زیرش راه رفتند تا سر دو راهى رسیدند جوان از یك راه و راهب از راه دیگر رفت، و ابر همراه جوان شد.
راهب گفت: تو بهتر از منى. دعا بخاطر تو مستجاب شد نه به خاطر من، گزارش خود را بمن بگو، جوان داستان آن را كرد. راهب گفت چون ترس از خدا ترا گرفت، گناهان گذشتهات آمرزیده شد، اكنون مواظب باش كه در آینده چگونه باشى.
مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ النُّعْمَانِ عَنْ حَمْزَةَ بْنِ حُمْرَانَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ مِمَّا حُفِظَ مِنْ خُطَبِ النَّبِیِّ ص أَنَّهُ قَالَ یَا أَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ لَكُمْ مَعَالِمَ فَانْتَهُوا إِلَى مَعَالِمِكُمْ وَ إِنَّ لَكُمْ نِهَایَةً فَانْتَهُوا إِلَى نِهَایَتِكُمْ أَلَا إِنَّ الْمُؤْمِنَ یَعْمَلُ بَیْنَ مَخَافَتَیْنِ بَیْنَ أَجَلٍ قَدْ مَضَى لَا یَدْرِى مَا اللَّهُ صَانِعٌ فِیهِ وَ بَیْنَ أَجَلٍ قَدْ بَقِیَ لَا یَدْرِی مَا اللَّهُ قَاضٍ فِیهِ فَلْیَأْخُذِ الْعَبْدُ الْمُؤْمِنُ مِنْ نَفْسِهِ لِنَفْسِهِ وَ مِنْ دُنْیَاهُ لاخِرَتِهِ وَ فِى الشَّبِیبَةِ قَبْلَ الْكِبَرِ وَ فِى الْحَیَاةِ قَبْلَ الْمَمَاتِ فَوَ الَّذِى نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیَدِهِ مَا بَعْدَ الدُّنْیَا مِنْ مُسْتَعْتَبٍ وَ مَا بَعْدَهَا مِنْ دَارٍ إِلَّا الْجَنَّةُ أَوِ النَّارُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 113 روایة: 9@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) مىفرمود: آنچه از خطبههاى پیغمبر حفظ شده اینستكه فرمود: اى مردم شما نشانههایى دارید (از قرآن سنت و عقل) به نشانههاى خود رسید، و شما را پایانى است (و آن كمال استعداد و قابلیت شما و رسیدن به بهشت و رضوان خداست) بپایان خود برسید، همانا مؤمن در میان دو ترس كار مىكند: میان زمانیكه از عمرش گذشته، و نمىداند خدا با او چه مىكند (آمرزیده است یا معاقب) و میان زمانیكه از عمرش باقى مانده و نمىداند، خدا درباره او چه حكم مىكند (كى مىمیرد و چه پیش آمدى برایش مىكند).
پس بنده مؤمن باید از خود براى خود (یعنى باید خود را در طاعت و عبادت بزحمت اندازد تا سودش در آخرت خود كسب كند و در جوانیش پیش از سالخوردگى و در زندگیش پیش از مرگ. سوگند بآنكه جان محمد در دست اوست. كه پس از گذشت از دنیا عذرخواهى و توبه ممكن نیست و بعد از دنیا خانهئى جز بهشت و دوزخ نباشد.
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ دَاوُدَ الرَّقِّیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ قَالَ مَنْ عَلِمَ أَنَّ اللَّهَ یَرَاهُ وَ یَسْمَعُ مَا یَقُولُ وَ یَعْلَمُ مَا یَعْمَلُهُ مِنْ خَیْرٍ أَوْ شَرٍّ فَیَحْجُزُهُ ذَلِكَ عَنِ الْقَبِیحِ مِنَ الْأَعْمَالِ فَذَلِكَ الَّذِى خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 113 روایة: 10@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) درباره قول خداى عزوجل: «و براى آنكه از مقام پروردگارش ترسد دو بهشت است، 46 سوره 55» فرمود: كسیكه بداند خدا او را میبیند و آنچه گوید میشنود و هر كار نیك و بدیكه كند مىداند، و همین دانستن او را از كارهاى زشت بازدارد، كسى است كه از مقام پروردگارش ترسیده و ضمیر خویش از هوس بازداشته است.
عَنْهُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبِى سَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ لَا یَكُونُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِناً حَتَّى یَكُونَ خَائِفاً رَاجِیاً وَ لَا یَكُونُ خَائِفاً رَاجِیاً حَتَّى یَكُونَ عَامِلًا لِمَا یَخَافُ وَ یَرْجُو
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 113 روایة: 11@*@
ترجمه :
امام صادق (ع) مىفرمود: مؤمن مؤمن نباشد تا آنكه ترسان و امیدوار باشد، و ترسان و امیدوار نباشد تا براى آنچه میترسد امیدوار است عمل كند.
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ عَنْ فُضَیْلِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی عُبَیْدَةَ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ الْمُؤْمِنُ بَیْنَ مَخَافَتَیْنِ ذَنْبٍ قَدْ مَضَى لَا یَدْرِى مَا صَنَعَ اللَّهُ فِیهِ وَ عُمُرٍ قَدْ بَقِیَ لَا یَدْرِی مَا یَكْتَسِبُ فِیهِ مِنَ الْمَهَالِكِ فَهُوَ لَا یُصْبِحُ إِلَّا خَائِفاً وَ لَا یُصْلِحُهُ إِلَّا الْخَوْفُ
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 114 روایة:12 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: مؤمن میان دو ترس قرار دارد: 1- گناهیكه انجام داده و نمىداند خدا درباره او چه مىكند 2- عمرى كه باقى مانده و نمىداند چه مهالكى (گناهانى كه مایه هلاك او است) مرتكب مىشود، پس هر صبح (و هر دم) ترسانست و جز ترس اصلاحش نكند. (زیرا ترس موجب مىشود كه از گناهان گذشته توبه كند و در آینده بیشتر بطاعت و عبادت پردازد).
عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ بَعْضِ أَصْحَابِهِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ كَانَ أَبِی ع یَقُولُ إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ فِى قَلْبِهِ نُورَانِ نُورُ خِیفَةٍ وَ نُورُ رَجَاءٍ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا وَ لَوْ وُزِنَ هَذَا لَمْ یَزِدْ عَلَى هَذَا
@@اصول كافى جلد3 صفحه: 114 روایة: 13 @*@
ترجمه :
امام صادق (ع) فرمود: پدرم مىفرمود: هیچ بندهئى مؤمنى نیست، جز آنكه در دلش دو نور است: نور ترس و نور امید، اگر این وزن شود از آن افزون نباشد و اگر آن وزن شود از این افزون نباشد.