اَنِسُوا باللّهِ؛ انس اینان با خدا است؛ به خلاف دنیاپرستان که اصلا نمیتوانند با خدا انس بگیرند و انسشان تنها با هوسهای مادی است. دنیاپرستان اگر بخواهند مدتی در اتاقی تنها بمانند و دو رکعت نماز با حضور قلب بخوانند، گویی در زندان تاریک کشندهای گرفتار آمدهاند و میخواهند جانشان را بگیرند. اما اولیای خدا چنین نیستند؛ با این چیزها انس نمیگیرند. آنان منتظرند تا از بیگانهها کناره بگیرند و با محبوب اصلی خود ارتباط برقرار کنند. منتظر رسیدن وقت نمازند. منتظرند وقت نماز شب برسد تا در خلوت به عبادت بپردازند. آنان از چنین چیزهایی لذت میبرند. حضور در خلوت، و راز و نیاز با او بزرگ ترین لذت آنها است. إِسْتَوْحَشُوا مِمّا بِهِ اسْتَأْنَسَ الْمُترَفونَ؛ از چیزهایی که مترفان و خوش گذرانها با آن انس دارند، وحشت میکنند. اولئک اولیائی حقّاً؛ اینان همان دوستان واقعی من هستند؛ همانها که شیطان به دنبالشان است و همّش را صرف فریب دادن آنها میکند. و بِهِمْ تُکْشَفُ کُلُّ فتنَة و تُرفَعُ کُلُّ بَلِیَّة؛ اینها همان کسانیاند که خداوند به واسطه ایشان هر فتنهای را رفع میکند و هر بلایی را از جامعه برمیدارد.
منظور از «فتنه» در لسان قرآن و اهل بیت(علیهم السلام) بیش تر فتنههای معنوی، اعتقادی و
﴿ صفحه 21﴾
فکری است. انحرافات فکری و عقیدتی که در میان جامعه پیدا میشود، به وسیله چنین کسانی رفع میشود.
حاصل استفاده از این بخش از فرمایش امام صادق(علیه السلام) این است که راه صحیح معرفت خدا و قرب به او در پرتو ولایت اهل بیت(علیهم السلام) پیدا میشود. اولین نشانه کسانی که دارای ولایت اهل بیت(علیهم السلام) هستند، بی اعتنایی به دنیا است. البته این با عمل نکردن به وظایف دنیوی تفاوت دارد. فرق است بین دل بستن به دنیا با عمل کردن به وظایف دنیوی. دنیا محل انجام وظایف است. انسان باید ببیند هر لحظه چه وظیفهای دارد و با تمام قوّت آن را انجام دهد، اما در عین حال به دنیا فریفته نگردد. کسانی که دارای ولایت واقعی اهل بیت(علیهم السلام) باشند، از دوستان آنها به حساب میآیند؛ دنیا در نظرشان کوچک و آخرت در نظرشان بزرگ است و انسشان در عبادت خدا است، به خلاف دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) که انس آنها با امور دنیوی و شیطانی است.
﴿ صفحه 23﴾