یکی از شیوه‌هایی که بزرگان و علمای ما به کار می‌بندند این است که گاهی در لابه لای سخنان خود مطلبی را از دیگران نقل می‌کنند. این شیوه، درسی است برای ما که اگر مطلبی را از کسی یاد گرفتیم اولا، بدون تحریف آن را برای دیگران نقل کنیم و ثانیاً، بگوییم که این سخن از کیست. این یکی از روش‌هایی است که تا حدودی می‌تواند انسان را از تکبر و خودنمایی حفظ کند. امام صادق(علیه السلام) هم در نقش یک معلم اخلاق: در این جا
﴿ صفحه 204﴾
داستانی را از حضرت عیسی(علیه السلام) نقل می‌فرمایند تا این نکته اخلاقی را به شیعیان خود گوشزد کنند، نه این که آن حضرت نیاز داشته باشند که مطلبی را از دیگران بیاموزند.
داستان از این قرار است که روزی حضرت عیسی(علیه السلام) از حواریون خود سؤال کردند، اگر شما در جایی ببینید یکی از دوستان و برادرانتان هنگام خواب لباسش کنار رفته و مقداری از عورتش ظاهر شده است، آیا سعی می‌کنید که او را بپوشانید و یا این که عورتش را بیش تر مکشوف می‌سازید؟ آنها در پاسخ گفتند: روشن است، سعی می‌کنیم عورتش را بپوشانیم. حضرت فرمودند: خیر، شما این کار را نمی‌کنید، بلکه همه آن را نمایان می‌کنید. آنها از این سخن حضرت عیسی(علیه السلام) تعجب کردند، اما متوجه شدند که در این پرسش و پاسخ سرّی نهفته است. حضرت عیسی(علیه السلام) با این کار می‌خواستند به یاران و شاگردانشان بفهمانند که حق مؤمن بر مؤمن این است که عیب او را بپوشاند و نه تنها آن را بازگو نکند، بلکه اگر می‌تواند پرده پوشی هم بکند تا آبرویش محفوظ بماند.
بنابراین اگر انسان کار بدی از کسی سراغ دارد نه تنها نباید از او غیبت کند و بدی او را برای دیگران بازگو نماید، بلکه باید سعی کند که این عیب مکشوف نشود و مکتوم باقی بماند؛ یعنی خطایی که از او سر زده در بین مردم و مسلمان‌ها زبان به زبان پخش نگردد.
البته مسأله امر به معروف و نهی از منکر، موعظه و ارشادکردن وظیفه دیگری است که شرایط خاص خودش را دارد. در هر حال اگر ما واقعاً می‌خواهیم عیب کسی را برطرف نماییم، باید در خلوت و آن هم به گونه‌ای که متوجه نشود ما عیبش را می‌دانیم، وی را نصیحت و ارشاد کنیم.