بَابُ أَنَّهُ لَیْسَ شَیْءٌ مِنَ الْحَقِّ فِی یَدِ النَّاسِ إِلَّا مَا خَرَجَ مِنْ عِنْدِ الْأَئِمَّةِ علیهم السلام وَ أَنَّ كُلَّ شَیْءٍ لَمْ یَخْرُجْ مِنْ عِنْدِهِمْ فَهُوَ بَاطِلٌ
1- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ یُونُسَ عَنِ ابْنِ مُسْكَانَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ لَیْسَ عِنْدَ أَحَدٍ مِنَ النَّاسِ حَقٌّ وَ لَا صَوَابٌ وَ لَا أَحَدٌ مِنَ النَّاسِ یَقْضِی بِقَضَاءٍ حَقٍّ إِلَّا مَا خَرَجَ مِنَّا أَهْلَ الْبَیْتِ وَ إِذَا تَشَعَّبَتْ بِهِمُ الْأُمُورُ كَانَ الْخَطَأُ مِنْهُمْ وَ الصَّوَابُ مِنْ عَلِیٍّ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 250 روایت 1@*@
ترجمه:
محمد بن مسلم گوید: شنیدم امام باقر علیه السلام مىفرمود: نزد هیچكس از مردم مطلب حق و درستى نیست و هیچیك از مردم بحق قضاوت نكند. جز آنچه از خاندان ما بیرون آید و هنگامىكه امور مردم متشتت و پراكنده گردد، خطا از آنها و صواب از على علیه السلام است (یعنى وقتى گفتار و عقیده مردم بر خلاف گفتار و عقیده على علیه السلام باشد، همه آنها بر باطل و على بر حق است و پیداست كه فرزندان معصوم على علیه السلام هم مو بمو از پدر خود تبعیت كنند و این حكم درباره آنها هم جاریست).
2- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِی نَصْرٍ عَنْ مُثَنًّى عَنْ زُرَارَةَ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ أَبِی جَعْفَرٍ ع فَقَالَ لَهُ رَجُلٌ مِنْ أَهْلِ الْكُوفَةِ یَسْأَلُهُ عَنْ قَوْلِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع سَلُونِی عَمَّا شِئْتُمْ فَلَا تَسْأَلُونِّی عَنْ شَیْءٍ إِلَّا أَنْبَأْتُكُمْ بِهِ قَالَ إِنَّهُ لَیْسَ أَحَدٌ عِنْدَهُ عِلْمُ شَیْءٍ إِلَّا خَرَجَ مِنْ عِنْدِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَلْیَذْهَبِ النَّاسُ حَیْثُ شَاءُوا فَوَ اللَّهِ لَیْسَ الْأَمْرُ إِلَّا مِنْ هَاهُنَا وَ أَشَارَ بِیَدِهِ إِلَى بَیْتِهِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 251 روایت 2@*@
ترجمه:
زراره گوید: خدمت امام باقر علیه السلام بودم كه مردى از اهل كوفه از آنحضرت راجع بقول امیرالمؤمنین علیه السلام: «هر چه خواهید از من بپرسید هر چه از من بپرسید؛ شما خبر دهم» سؤال كرد، حضرت فرمود: هیچ كس علمى ندارد جز آنچه از امیرالمؤمنین علیه السلام استفاده شده، مردم هر كجا خواهند بروند، به خدا علم درست جز اینجا نیست و با دست اشاره به خانه خود كرد (مقصود خانه وحى و نبوت است، نه خصوص خانه ملكى آنحضرت).
شرح :
ابن عبدالبر در كتاب استیعاب خود گوید: هیچكس از صحابه جز على بن ابیطالب نگفت «هر چه خواهید از من بپرسید» و احمد بن حنبل هم در مسندش این سخن را از سعید نقل مىكند.
علامه مجلسى (ره) در اینجا مىگوید: هر كس این ادعا را كرد رسوا شد، چنانكه موافق و مخالف اعتراف دارند.
3- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَیْمُونٍ عَنْ أَبِی مَرْیَمَ قَالَ قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع لِسَلَمَةَ بْنِ كُهَیْلٍ وَ الْحَكَمِ بْنِ عُتَیْبَةَ شَرِّقَا وَ غَرِّبَا فَلَا تَجِدَانِ عِلْماً صَحِیحاً إِلَّا شَیْئاً خَرَجَ مِنْ عِنْدِنَا أَهْلَ الْبَیْتِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 251 روایت 3@*@
ترجمه:
امام باقر علیه السلام بسلمة بن كهیل و حكم بن عتیبه (كه هر دو زیدى مذهب و ملعون امام بودند) فرمود: بمشرق روید و بمغرب روید، علم درستى جز آنچه از ما خانواده تراوش كند، پیدا نكنید.
4- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ النَّضْرِ بْنِ سُوَیْدٍ عَنْ یَحْیَى الْحَلَبِیِّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ لِی إِنَّ الْحَكَمَ بْنَ عُتَیْبَةَ مِمَّنْ قَالَ اللَّهُ وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْیَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِینَ فَلْیُشَرِّقِ الْحَكَمُ وَ لْیُغَرِّبْ أَمَا وَ اللَّهِ لَا یُصِیبُ الْعِلْمَ إِلَّا مِنْ أَهْلِ بَیْتٍ نَزَلَ عَلَیْهِمْ جَبْرَئِیلُ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 251 روایت 4@*@
ترجمه:
ابوبصیر گوید: (امام باقر علیه السلام) بمن فرمود: حكم بن عتیبه از كسانى است كه خدا فرموده «بعضى از مردم مىگویند: بخدا و روز قیامت ایمان آوردیم، در صورتى كه مؤمن نیستند 8 سوره 2 -» حكم بمشرق رود و بمغرب رود، بخدا كه علم را جز از خاندانى كه جبرئیل علیه السلام بر آنها نازل شده بدست نیاورد.
5- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ صَالِحِ بْنِ السِّنْدِیِّ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ بَشِیرٍ عَنْ أَبَانِ بْنِ عُثْمَانَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ سَأَلْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع عَنْ شَهَادَةِ وَلَدِ الزِّنَا تَجُوزُ فَقَالَ لَا فَقُلْتُ إِنَّ الْحَكَمَ بْنَ عُتَیْبَةَ یَزْعُمُ أَنَّهَا تَجُوزُ فَقَالَ اللَّهُمَّ لَا تَغْفِرْ ذَنْبَهُ مَا قَالَ اللَّهُ لِلْحَكَمِ إِنَّهُ لَذِكْرٌ لَكَ وَ لِقَوْمِكَ فَلْیَذْهَبِ الْحَكَمُ یَمِیناً وَ شِمَالًا فَوَ اللَّهِ لَا یُؤْخَذُ الْعِلْمُ إِلَّا مِنْ أَهْلِ بَیْتٍ نَزَلَ عَلَیْهِمْ جَبْرَئِیلُ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 252 روایت 5@*@
ترجمه:
ابو بصیر گوید: از امام باقر علیه السلام پرسیدم: شهادت زنازاده نافذ است؟ فرمود: نه، عرضكردم: حكم بن عتیبه عقیده دارد كه پذیرفته و نافذ است، فرمود: خدایا گناهش را نیامرز، خدا به حكم نفرموده «قرآن براى تو وقومت یادآور است 44 سوره 43 -» (بلكه نسبت بحد ما فرموده است) پس حكم به راست رود و بچپ رود (بهر در بزند) بخدا دانش جز از خاندانى كه جبرئیل علیه السلام بر آنها نازل شده بدست نیاید.
6- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ یَزِیدَ عَنْ بَدْرٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ حَدَّثَنِی سَلَّامٌ أَبُو عَلِیٍّ الْخُرَاسَانِیُّ عَنْ سَلَّامِ بْنِ سَعِیدٍ الْمَخْزُومِیِّ قَالَ بَیْنَا أَنَا جَالِسٌ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع إِذْ دَخَلَ عَلَیْهِ عَبَّادُ بْنُ كَثِیرٍ عَابِدُ أَهْلِ الْبَصْرَةِ وَ ابْنُ شُرَیْحٍ فَقِیهُ أَهْلِ مَكَّةَ وَ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع مَیْمُونٌ الْقَدَّاحُ مَوْلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فَسَأَلَهُ عَبَّادُ بْنُ كَثِیرٍ فَقَالَ یَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ فِی كَمْ ثَوْبٍ كُفِّنَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَالَ فِی ثَلَاثَةِ أَثْوَابٍ ثَوْبَیْنِ صُحَارِیَّیْنِ وَ ثَوْبٍ حِبَرَةٍ وَ كَانَ فِی الْبُرْدِ قِلَّةٌ فَكَأَنَّمَا ازْوَرَّ عَبَّادُ بْنُ كَثِیرٍ مِنْ ذَلِكَ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ نَخْلَةَ مَرْیَمَ ع إِنَّمَا كَانَتْ عَجْوَةً وَ نَزَلَتْ مِنَ السَّمَاءِ فَمَا نَبَتَ مِنْ أَصْلِهَا كَانَ عَجْوَةً وَ مَا كَانَ مِنْ لُقَاطٍ فَهُوَ لَوْنٌ فَلَمَّا خَرَجُوا مِنْ عِنْدِهِ قَالَ عَبَّادُ بْنُ كَثِیرٍ لِابْنِ شُرَیْحٍ وَ اللَّهِ مَا أَدْرِی مَا هَذَا الْمَثَلُ الَّذِی ضَرَبَهُ لِی أَبُو عَبْدِ اللَّهِ فَقَالَ ابْنُ شُرَیْحٍ هَذَا الْغُلَامُ یُخْبِرُكَ فَإِنَّهُ مِنْهُمْ یَعْنِی مَیْمُونٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ مَیْمُونٌ أَ مَا تَعْلَمُ مَا قَالَ لَكَ قَالَ لَا وَ اللَّهِ قَالَ إِنَّهُ ضَرَبَ لَكَ مَثَلَ نَفْسِهِ فَأَخْبَرَكَ أَنَّهُ وَلَدٌ مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عِلْمُ رَسُولِ اللَّهِ عِنْدَهُمْ فَمَا جَاءَ مِنْ عِنْدِهِمْ فَهُوَ صَوَابٌ وَ مَا جَاءَ مِنْ عِنْدِ غَیْرِهِمْ فَهُوَ لُقَاطٌ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 252 روایت 6@*@
ترجمه:
مخزونى گوید: خدمت امام صادق علیه السلام نشسته بودیم كه عبادبن كثیر خداپرست بصریان و ابن شریح فقیه اهل مكه وارد شدند، و میمون قداح غلام امام باقر علیه السلام هم خدمتش بود. عبادبن كثیر از امام پرسید و عرضكرد: اى اباعبداللّه! رسولخدا صلى اللّه علیه وآله در چند پارچه كفن شد؟ فرمود: در سه پارچه: دو پارچه صحارى (صحار قریهاى است در یمن) و یك پارچه حبره (كه نوعى از برد یمنى است) و برد كمیاب بود (از این جهت دو پارچه دیگر را صحارى كردند)
عبادبن كثیر از این سخن روى در هم كشید (گویا كمیاب بودن برد را انكار داشت) امام صادق علیه السلام فرمود: درخت خرماى مریم علیهما السلام (كه پس از زائیدن عیسى مأمور بخوردن از آن شد) خرماى عجوه (بهترین نوع خرما) بود و از آسمان فرود آمد، پس از ریشه آن روئید، عجوه شد و آنچه هستهاش از این سو و آن سو گرفته و كاشته شدلون (خرماى پست) گردید.
چون از نزد حضرت بیرون رفتند، عباد بن كثیر به ابن شریح گفت، بخدا من نفهمیدم این چه مثلى بود كه امام صادق علیه السلام براى من بیان كرد، ابن شریح گفت: این غلام یعنى میمون قداح بتو خبر مىدهد، زیرا او از آنهاست (چون كه در خانه آنها بزرگ شده) میمون گفت: فرمایش او را نفهمیدى؟ گفت نه بخدا، گفت او مثل خودش را براى تو بیان كرد و بتو خبر داد كه او فرزند رسولخدا صلى اللّه علیه وآله است و علم پیغمبر نزد آنها است، پس آنچه از نزد آنها آید، درست است (مانند خرماى عجوه) و آنچه از نزد دیگران آید از این سو و آن سو گرد آمده (و مانند خرماى لون) است.