بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا
1- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْمَاعِیلَ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ یُونُسَ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ ع لَمَّا حَضَرَهُ الَّذِی حَضَرَهُ دَعَا ابْنَتَهُ الْكُبْرَى فَاطِمَةَ بِنْتَ الْحُسَیْنِ ع فَدَفَعَ إِلَیْهَا كِتَاباً مَلْفُوفاً وَ وَصِیَّةً ظَاهِرَةً وَ كَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع مَبْطُوناً مَعَهُمْ لَا یَرَوْنَ إِلَّا أَنَّهُ لِمَا بِهِ فَدَفَعَتْ فَاطِمَةُ الْكِتَابَ إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع ثُمَّ صَارَ وَ اللَّهِ ذَلِكَ الْكِتَابُ إِلَیْنَا یَا زِیَادُ قَالَ قُلْتُ مَا فِی ذَلِكَ الْكِتَابِ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاكَ قَالَ فِیهِ وَ اللَّهِ مَا یَحْتَاجُ إِلَیْهِ وُلْدُ آدَمَ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ إِلَى أَنْ تَفْنَى الدُّنْیَا وَ اللَّهِ إِنَّ فِیهِ الْحُدُودَ حَتَّى أَنَّ فِیهِ أَرْشَ الْخَدْشِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 75 روایة 1@*@
ترجمه:
ابى جارود (كه نامش زیاد است) گوید: امام باقر علیه السلام فرمود: چون هنگام شهادت حسین بن على علیهما السلام فرا رسید، دختر بزرگترش فاطمه بنت الحسین علیه السلام را طلبید و كتابى پیچیده و وصیتى آشكارا باو داد، زیرا على بن الحسین علیهما السلام مرضى از لحاظ معده داشت كه در حال احتضارش میدیدند، سپس فاطمه آن كتابرا بعلى بن الحسین علیه السلام داد، اى زیاد! سپس بخدا آن كتاب بما رسید، زیاد گوید عرضكردم: خدا مرا قربانت گرداند، در آن كتاب چه نوشته است؟ فرمود: بخدا آنچه از زمان خلقت آدم تا بآخر رسیدن دنیا مورد احتیاج اولاد آدمست در آن است، بخدا كه احكام حدود حتى جریمه خراش در آن ثبت است.
2- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعِیدٍ عَنِ ابْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ لَمَّا حَضَرَ الْحُسَیْنَ ع مَا حَضَرَهُ دَفَعَ وَصِیَّتَهُ إِلَى ابْنَتِهِ فَاطِمَةَ ظَاهِرَةً فِی كِتَابٍ مُدْرَجٍ فَلَمَّا أَنْ كَانَ مِنْ أَمْرِ الْحُسَیْنِ ع مَا كَانَ دَفَعَتْ ذَلِكَ إِلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع قُلْتُ لَهُ فَمَا فِیهِ یَرْحَمُكَ اللَّهُ فَقَالَ مَا یَحْتَاجُ إِلَیْهِ وُلْدُ آدَمَ مُنْذُ كَانَتِ الدُّنْیَا إِلَى أَنْ تَفْنَى
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 76 روایة 2@*@
ترجمه:
ابىجارود گوید: امام باقر علیه السلام فرمود: چون هنگام شهادت امام حسین علیه السلام فرا رسید، وصیتش را كه در كتابى پیچیده بود، در حضور مردم، بفاطمه داد، پس چون امر شهادت حسین علیه السلام بدانجا كه مقدر بود رسید، فاطمه آن وصیت را بعلى بن الحسین علیهما السلام داد، عرضكردم: خدایت رحمت كند، در آن وصیت چه بود؟ فرمود: آنچه فرزندان آدم از ابتداى دنیا تا بآخر رسیدن آن احتیاج دارند.
3- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ عَنْ أَبِی بَكْرٍ الْحَضْرَمِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ إِنَّ الْحُسَیْنَ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِ لَمَّا صَارَ إِلَى الْعِرَاقِ اسْتَوْدَعَ أُمَّ سَلَمَةَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا الْكُتُبَ وَ الْوَصِیَّةَ فَلَمَّا رَجَعَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع دَفَعَتْهَا إِلَیْهِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 76 روایة 3@*@
ترجمه:
امام صادق علیه السلام فرمود: چون امام حسین صلوات اللّه علیه بجانب عراق رهسپار گشت، كتب و وصیت را بام سلمه - رضى اللّه عنها - سپرد و چون على بن الحسین علیه السلام بمدینه برگشت باو تحویل داد.
شرح :
آنچه امام حسین علیه السلام بام سلمه داد غیر از آنها بود كه بفاطمه داد و شاید آنچه بام سلمه داده همان وصیت سر بمهرى باشد كه از آسمان نازل شده است - مرآت ص 227-.
و در نسخه صفوانى است:
4- وَ فِی نُسْخَةِ الصَّفْوَانِیِّ عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَنَانِ بْنِ سَدِیرٍ عَنْ فُلَیْحِ بْنِ أَبِی بَكْرٍ الشَّیْبَانِیِّ قَالَ وَ اللَّهِ إِنِّی لَجَالِسٌ عِنْدَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عِنْدَهُ وُلْدُهُ إِذْ جَاءَهُ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیُّ فَسَلَّمَ عَلَیْهِ ثُمَّ أَخَذَ بِیَدِ أَبِی جَعْفَرٍ ع فَخَلَا بِهِ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص أَخْبَرَنِی أَنِّی سَأُدْرِكُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ یُقَالُ لَهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ یُكَنَّى أَبَا جَعْفَرٍ فَإِذَا أَدْرَكْتَهُ فَأَقْرِئْهُ مِنِّی السَّلَامَ قَالَ وَ مَضَى جَابِرٌ وَ رَجَعَ أَبُو جَعْفَرٍ ع فَجَلَسَ مَعَ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ ع وَ إِخْوَتِهِ فَلَمَّا صَلَّى الْمَغْرِبَ قَالَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ لِأَبِی جَعْفَرٍ ع أَیَّ شَیْءٍ قَالَ لَكَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیُّ فَقَالَ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَالَ إِنَّكَ سَتُدْرِكُ رَجُلًا مِنْ أَهْلِ بَیْتِیَ اسْمُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ یُكَنَّى أَبَا جَعْفَرٍ فَأَقْرِئْهُ مِنِّی السَّلَامَ فَقَالَ لَهُ أَبُوهُ هَنِیئاً لَكَ یَا بُنَیَّ مَا خَصَّكَ اللَّهُ بِهِ مِنْ رَسُولِهِ مِنْ بَیْنِ أَهْلِ بَیْتِكَ لَا تُطْلِعْ إِخْوَتَكَ عَلَى هَذَا فَیَكِیدُوا لَكَ كَیْداً كَمَا كَادُوا إِخْوَةُ یُوسُفَ لِیُوسُفَ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 77 روایة 4@*@
ترجمه:
شیبانى گوید: بخدا كه من در خدمت على بن الحسین بودم و فرزندانش هم حضور داشتند كه جابر ابن عبداللّه انصارى خدمت آنحضرت رسید و سلام كرد، سپس دست ابى جعفر (امام باقر) علیه السلام را گرفت و با او خلوت كرد و عرضكرد: همانا رسولخدا صلى اللّه علیه و آله بمن خبر داد كه من مردى از اهلبیت او را كه نامش محمد بن على و كنیهاش ابا جعفر است درك میكنم، و فرمود: چون خدمتش رسیدى، او را از جانب من سلام برسان، شیبانى گوید: جابر برفت و ابو جعفر علیه السلام آمد و نزد پدرش على بن الحسین علیه السلام با برادرانش نشست، و چون نماز مغرب را گزارد، على بن الحسین به ابىجعفر علیهم السلام فرمود: جابر بن عبداللّه انصارى بتو چه گفت؟ جواب داد: او گفت: رسولخدا صلى اللّه علیه و آله فرمود: تو مردى از اهلبیت مرا كه نامش محمد بن على و كنیهاش ابا جعفر است درك مىكنى، سلام مرا به او برسان. پدرش به او فرمود: پسر جانم! امتیاز و خصوصیتى را كه خدا توسط پیغمبرش از میان اهلبیتش تنها بتو داده بر تو گوارا باد. برادرانت را از این مطلب آگاه مكن، مبادا درباره تو مكرى اندیشند، چنانكه برادران یوسف براى یوسف اندیشیدند. (این حدیث چنانكه گفتیم تنها در نسخه صفوانى است و مناسب است كه در باب بعد ذكر شود).