بَابُ مَا جَاءَ فِی الِاثْنَیْ عَشَرَ وَ النَّصِّ عَلَیْهِمْ ع
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ الْبَرْقِیِّ عَنْ أَبِی هَاشِمٍ دَاوُدَ بْنِ الْقَاسِمِ الْجَعْفَرِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الثَّانِی ع قَالَ أَقْبَلَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ مَعَهُ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع وَ هُوَ مُتَّكِئٌ عَلَى یَدِ سَلْمَانَ فَدَخَلَ الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ فَجَلَسَ إِذْ أَقْبَلَ رَجُلٌ حَسَنُ الْهَیْئَةِ وَ اللِّبَاسِ فَسَلَّمَ عَلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ فَرَدَّ عَلَیْهِ السَّلَامَ فَجَلَسَ ثُمَّ قَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَسْأَلُكَ عَنْ ثَلَاثِ مَسَائِلَ إِنْ أَخْبَرْتَنِی بِهِنَّ عَلِمْتُ أَنَّ الْقَوْمَ رَكِبُوا مِنْ أَمْرِكَ مَا قُضِیَ عَلَیْهِمْ وَ أَنْ لَیْسُوا بِمَأْمُونِینَ فِی دُنْیَاهُمْ وَ آخِرَتِهِمْ وَ إِنْ تَكُنِ الْأُخْرَى عَلِمْتُ أَنَّكَ وَ هُمْ شَرَعٌ سَوَاءٌ فَقَالَ لَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع سَلْنِی عَمَّا بَدَا لَكَ قَالَ أَخْبِرْنِی عَنِ الرَّجُلِ إِذَا نَامَ أَیْنَ تَذْهَبُ رُوحُهُ وَ عَنِ الرَّجُلِ كَیْفَ یَذْكُرُ وَ یَنْسَى وَ عَنِ الرَّجُلِ كَیْفَ یُشْبِهُ وَلَدُهُ الْأَعْمَامَ وَ الْأَخْوَالَ فَالْتَفَتَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع إِلَى الْحَسَنِ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ أَجِبْهُ قَالَ فَأَجَابَهُ الْحَسَنُ ع فَقَالَ الرَّجُلُ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ لَمْ أَزَلْ أَشْهَدُ بِهَا وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ وَ لَمْ أَزَلْ أَشْهَدُ بِذَلِكَ وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ وَصِیُّ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ الْقَائِمُ بِحُجَّتِهِ وَ أَشَارَ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ لَمْ أَزَلْ أَشْهَدُ بِهَا وَ أَشْهَدُ أَنَّكَ وَصِیُّهُ وَ الْقَائِمُ بِحُجَّتِهِ وَ أَشَارَ إِلَى الْحَسَنِ ع وَ أَشْهَدُ أَنَّ الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیٍّ وَصِیُّ أَخِیهِ وَ الْقَائِمُ بِحُجَّتِهِ بَعْدَهُ وَ أَشْهَدُ عَلَى عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ أَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ الْحُسَیْنِ بَعْدَهُ وَ أَشْهَدُ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ أَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ أَشْهَدُ عَلَى جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ بِأَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ مُحَمَّدٍ وَ أَشْهَدُ عَلَى مُوسَى أَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ أَشْهَدُ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى أَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ أَشْهَدُ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ أَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى وَ أَشْهَدُ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ بِأَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ أَشْهَدُ عَلَى الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ بِأَنَّهُ الْقَائِمُ بِأَمْرِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ أَشْهَدُ عَلَى رَجُلٍ مِنْ وُلْدِ الْحَسَنِ لَا یُكَنَّى وَ لَا یُسَمَّى حَتَّى یَظْهَرَ أَمْرُهُ فَیَمْلَأَهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ السَّلَامُ عَلَیْكَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ ثُمَّ قَامَ فَمَضَى فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ اتْبَعْهُ فَانْظُرْ أَیْنَ یَقْصِدُ فَخَرَجَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع فَقَالَ مَا كَانَ إِلَّا أَنْ وَضَعَ رِجْلَهُ خَارِجاً مِنَ الْمَسْجِدِ فَمَا دَرَیْتُ أَیْنَ أَخَذَ مِنْ أَرْضِ اللَّهِ فَرَجَعْتُ إِلَى أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع فَأَعْلَمْتُهُ فَقَالَ یَا أَبَا مُحَمَّدٍ أَ تَعْرِفُهُ قُلْتُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ أَعْلَمُ قَالَ هُوَ الْخَضِرُ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 468 روایت 1@*@
ترجمه:
امام محمد تقى علیه السلام فرمود: امیرالمؤمنین همراه حسن بن على علیهما السلام مىآمد و بدست سلمان تكیه كرده بود تا وارد مسجدالحرام شد و بنشست، مردى خوش قیافه و خوش لباس پیش آمد و به امیرالمومنین علیه السلام سلام كرد، حضرت جوابش فرمود و او بنشست آنگاه عرض كرد: یا امیرالمؤمنین سه مسأله از شما مىپرسم، اگر جواب گفتى، مىدانم كه آن مردم (كه بعد از پیغمبر حكومت را متصرف شدند) درباره تو مرتكب عملى شدند كه خود را محكوم ساختند و در امر دنیا و آخرت خویش آسوده و در امان نیستند و اگر جواب نگفتى مىدانم تو هم با آنها برابرى. امیرالمؤمنین علیه السلام به او فرمود: هر چه خواهى از من بپرس، او گفت: 1- وقتى انسان مىخوابد روحش كجا مىرود؟ 2- و چگونه مىشود كه انسان گاهى بیاد مىآورد و گاهى فراموش مىكند؟ 3- و چگونه مىشود كه بچه انسان مانند عموها و دائیهایش مىشود؟
امیرالمؤمنین علیه السلام رو به حسن كرد و فرمود: اى ابا محمد! جوابش را بگو، امام حسن علیه السلام جوابش را فرمود، آن مرد گفت: گواهى مىدهم كه شایسته پرستشى جز خدا نیست و همواره به آن گواهى مىدهم.
و گواهى دهم كه محمد رسول خداست و همواره بدان گواهى دهم.
و گواهى دهم كه تو وصى رسولخدا هستى و بحجت او قیام كردهئىاشاره به امیرالمؤمنین كرد و همواره بدان گواهى دهم.
و گواهى دهم كه تو وصى او و قائم بحجت او هستى اشاره به امام حسن كرد.
و گواهى دهم كه حسین بن على وصى برادرش و قائم بحجتش بعد از او است.
و گواهى دهم كه على بن الحسین پس از حسین قائم بامر امامت اوست.
و گواهى دهم كه محمد على قائم بامر امامت على بن الحسین است.
و گواهى دهم كه جعفر بن محمد قائم بامر امامت محمد است.
و گواهى دهم كه موسى (بن جعفر) قائم بامر امامت جعفر بن محمد است.
و گواهى دهم كه على بن موسى قائم بامر موسى بن جعفر است.
و گواهى دهم كه محمد بن على قائم بامر امامت على بن موسى است.
و گواهى دهم كه على بن محمد قائم بامر امامت محمد بن على است.
و گواهى دهم كه حسن بن على قائم بامر امامت على بن محمد است.
و گواهى دهم كه مردى از فرزندان حسن است كه نباید بكنیه و نام خوانده شود، تا امرش ظاهر شود و زمین را از عدالت پر كند چنان كه از ستم پر شده باشد.
و سلام و رحمت و بركات خدا بر تو باد، اى امیرالمؤمنین!، سپس برخاست و برفت، امیرالمؤمنین گفت: اى ابا محمد! دنبالش برو ببین كجا مىرود؟ حسن بن علیهما السلام بیرون آمد و فرمود: همین كه پایش را از مسجد بیرون گذاشت نفهمیدم كدام جانب از زمین خدا را گرفت و برفت، سپس خدمت امیرالمؤمنین علیه السلام بازگشتم و به او خبر دادم. فرمود: اى ابا محمد! او را مىشناسى؟ گفتم: خدا و پیغمبرش و امیرالمؤمنین داناترند، فرمود: او خضر علیه السلام است.
2- وَ حَدَّثَنِی مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ الصَّفَّارِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِی هَاشِمٍ مِثْلَهُ سَوَاءً قَالَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى فَقُلْتُ لِمُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ یَا أَبَا جَعْفَرٍ وَدِدْتُ أَنَّ هَذَا الْخَبَرَ جَاءَ مِنْ غَیْرِ جِهَةِ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ قَالَ فَقَالَ لَقَدْ حَدَّثَنِی قَبْلَ الْحَیْرَةِ بِعَشْرِ سِنِینَ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 470 روایت 2@*@
ترجمه:
و مانند همین روایت رابىكم و زیاد محمد بن یحیى، از محمد بن حسن صفار، از احمد بن ابى عبدالله، از ابىهاشم نقل كرده است.
محمد بن یحیى گوید: بمحمد بن حسن گفتم: اى ابا جعفر! دلم مىخواست این خبر از غیر طریق احمد بن ابى عبدالله مىرسید، او گفت: وى ده سال پیش از سرگردانى خود: این حدیث رابراى من نقل كرد.
شرح احمد بن ابى عبدالله همان احمد بن خالد برقى است كه ثقات و بزرگان رواتست و كتب بسیارى داشته و تنها كتاب محاسن از او باقیمانده است، او در كتبش از قول ضعفاء نقل مىكرده و احمد ابن محمد بن عیسى او را بدین جهت از قم اخراج كرد، ولى سپس با او آشتى كرد و از او عذر خواست، پس مقصود از سرگردانى او یا خرافت دوران پیرى و یا زمانى است كه از قم اخراج شده بود.
3- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى وَ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَعْفَرٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ ظَرِیفٍ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ صَالِحِ بْنِ أَبِی حَمَّادٍ عَنْ بَكْرِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ قَالَ أَبِی لِجَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ إِنَّ لِی إِلَیْكَ حَاجَةً فَمَتَى یَخِفُّ عَلَیْكَ أَنْ أَخْلُوَ بِكَ فَأَسْأَلَكَ عَنْهَا فَقَالَ لَهُ جَابِرٌ أَیَّ الْأَوْقَاتِ أَحْبَبْتَهُ فَخَلَا بِهِ فِی بَعْضِ الْأَیَّامِ فَقَالَ لَهُ یَا جَابِرُ أَخْبِرْنِی عَنِ اللَّوْحِ الَّذِی رَأَیْتَهُ فِی یَدِ أُمِّی فَاطِمَةَ ع بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مَا أَخْبَرَتْكَ بِهِ أُمِّی أَنَّهُ فِی ذَلِكَ اللَّوْحِ مَكْتُوبٌ فَقَالَ جَابِرٌ أَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی دَخَلْتُ عَلَى أُمِّكَ فَاطِمَةَ ع فِی حَیَاةِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَهَنَّیْتُهَا بِوِلَادَةِ الْحُسَیْنِ وَ رَأَیْتُ فِی یَدَیْهَا لَوْحاً أَخْضَرَ ظَنَنْتُ أَنَّهُ مِنْ زُمُرُّدٍ وَ رَأَیْتُ فِیهِ كِتَاباً أَبْیَضَ شِبْهَ لَوْنِ الشَّمْسِ فَقُلْتُ لَهَا بِأَبِی وَ أُمِّی یَا بِنْتَ رَسُولِ اللَّهِ ص مَا هَذَا اللَّوْحُ فَقَالَتْ هَذَا لَوْحٌ أَهْدَاهُ اللَّهُ إِلَى رَسُولِهِ ص فِیهِ اسْمُ أَبِی وَ اسْمُ بَعْلِی وَ اسْمُ ابْنَیَّ وَ اسْمُ الْأَوْصِیَاءِ مِنْ وُلْدِی وَ أَعْطَانِیهِ أَبِی لِیُبَشِّرَنِی بِذَلِكَ قَالَ جَابِرٌ فَأَعْطَتْنِیهِ أُمُّكَ فَاطِمَةُ ع فَقَرَأْتُهُ وَ اسْتَنْسَخْتُهُ فَقَالَ لَهُ أَبِی فَهَلْ لَكَ یَا جَابِرُ أَنْ تَعْرِضَهُ عَلَیَّ قَالَ نَعَمْ فَمَشَى مَعَهُ أَبِی إِلَى مَنْزِلِ جَابِرٍ فَأَخْرَجَ صَحِیفَةً مِنْ رَقٍّ فَقَالَ یَا جَابِرُ انْظُرْ فِی كِتَابِكَ لِأَقْرَأَ أَنَا عَلَیْكَ فَنَظَرَ جَابِرٌ فِی نُسْخَةٍ فَقَرَأَهُ أَبِی فَمَا خَالَفَ حَرْفٌ حَرْفاً فَقَالَ جَابِرٌ فَأَشْهَدُ بِاللَّهِ أَنِّی هَكَذَا رَأَیْتُهُ فِی اللَّوْحِ مَكْتُوباً بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ هَذَا كِتَابٌ مِنَ اللَّهِ الْعَزِیزِ الْحَكِیمِ لِمُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ وَ نُورِهِ وَ سَفِیرِهِ وَ حِجَابِهِ وَ دَلِیلِهِ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِینُ مِنْ عِنْدِ رَبِّ الْعَالَمِینَ عَظِّمْ یَا مُحَمَّدُ أَسْمَائِی وَ اشْكُرْ نَعْمَائِی وَ لَا تَجْحَدْ آلَائِی إِنِّی أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا قَاصِمُ الْجَبَّارِینَ وَ مُدِیلُ الْمَظْلُومِینَ وَ دَیَّانُ الدِّینِ إِنِّی أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَمَنْ رَجَا غَیْرَ فَضْلِی أَوْ خَافَ غَیْرَ عَدْلِی عَذَّبْتُهُ عَذَاباً لَا أُعَذِّبُهُ أَحَداً مِنَ الْعَالَمِینَ فَإِیَّایَ فَاعْبُدْ وَ عَلَیَّ فَتَوَكَّلْ إِنِّی لَمْ أَبْعَثْ نَبِیّاً فَأُكْمِلَتْ أَیَّامُهُ وَ انْقَضَتْ مُدَّتُهُ إِلَّا جَعَلْتُ لَهُ وَصِیّاً وَ إِنِّی فَضَّلْتُكَ عَلَى الْأَنْبِیَاءِ وَ فَضَّلْتُ وَصِیَّكَ عَلَى الْأَوْصِیَاءِ وَ أَكْرَمْتُكَ بِشِبْلَیْكَ وَ سِبْطَیْكَ حَسَنٍ وَ حُسَیْنٍ فَجَعَلْتُ حَسَناً مَعْدِنَ عِلْمِی بَعْدَ انْقِضَاءِ مُدَّةِ أَبِیهِ وَ جَعَلْتُ حُسَیْناً خَازِنَ وَحْیِی وَ أَكْرَمْتُهُ بِالشَّهَادَةِ وَ خَتَمْتُ لَهُ بِالسَّعَادَةِ فَهُوَ أَفْضَلُ مَنِ اسْتُشْهِدَ وَ أَرْفَعُ الشُّهَدَاءِ دَرَجَةً جَعَلْتُ كَلِمَتِیَ التَّامَّةَ مَعَهُ وَ حُجَّتِیَ الْبَالِغَةَ عِنْدَهُ بِعِتْرَتِهِ أُثِیبُ وَ أُعَاقِبُ أَوَّلُهُمْ عَلِیٌّ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ وَ زَیْنُ أَوْلِیَائِیَ الْمَاضِینَ وَ ابْنُهُ شِبْهُ جَدِّهِ الْمَحْمُودِ مُحَمَّدٌ الْبَاقِرُ عِلْمِی وَ الْمَعْدِنُ لِحِكْمَتِی سَیَهْلِكُ الْمُرْتَابُونَ فِی جَعْفَرٍ الرَّادُّ عَلَیْهِ كَالرَّادِّ عَلَیَّ حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأُكْرِمَنَّ مَثْوَى جَعْفَرٍ وَ لَأَسُرَّنَّهُ فِی أَشْیَاعِهِ وَ أَنْصَارِهِ وَ أَوْلِیَائِهِ أُتِیحَتْ بَعْدَهُ مُوسَى فِتْنَةٌ عَمْیَاءُ حِنْدِسٌ لِأَنَّ خَیْطَ فَرْضِی لَا یَنْقَطِعُ وَ حُجَّتِی لَا تَخْفَى وَ أَنَّ أَوْلِیَائِی یُسْقَوْنَ بِالْكَأْسِ الْأَوْفَى مَنْ جَحَدَ وَاحِداً مِنْهُمْ فَقَدْ جَحَدَ نِعْمَتِی وَ مَنْ غَیَّرَ آیَةً مِنْ كِتَابِی فَقَدِ افْتَرَى عَلَیَّ وَیْلٌ لِلْمُفْتَرِینَ الْجَاحِدِینَ عِنْدَ انْقِضَاءِ مُدَّةِ مُوسَى عَبْدِی وَ حَبِیبِی وَ خِیَرَتِی فِی عَلِیٍّ وَلِیِّی وَ نَاصِرِی وَ مَنْ أَضَعُ عَلَیْهِ أَعْبَاءَ النُّبُوَّةِ وَ أَمْتَحِنُهُ بِالِاضْطِلَاعِ بِهَا یَقْتُلُهُ عِفْرِیتٌ مُسْتَكْبِرٌ یُدْفَنُ فِی الْمَدِینَةِ الَّتِی بَنَاهَا الْعَبْدُ الصَّالِحُ إِلَى جَنْبِ شَرِّ خَلْقِی حَقَّ الْقَوْلُ مِنِّی لَأَسُرَّنَّهُ بِمُحَمَّدٍ ابْنِهِ وَ خَلِیفَتِهِ مِنْ بَعْدِهِ وَ وَارِثِ عِلْمِهِ فَهُوَ مَعْدِنُ عِلْمِی وَ مَوْضِعُ سِرِّی وَ حُجَّتِی عَلَى خَلْقِی لَا یُؤْمِنُ عَبْدٌ بِهِ إِلَّا جَعَلْتُ الْجَنَّةَ مَثْوَاهُ وَ شَفَّعْتُهُ فِی سَبْعِینَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِهِ كُلُّهُمْ قَدِ اسْتَوْجَبُوا النَّارَ وَ أَخْتِمُ بِالسَّعَادَةِ لِابْنِهِ عَلِیٍّ وَلِیِّی وَ نَاصِرِی وَ الشَّاهِدِ فِی خَلْقِی وَ أَمِینِی عَلَى وَحْیِی أُخْرِجُ مِنْهُ الدَّاعِیَ إِلَى سَبِیلِی وَ الْخَازِنَ لِعِلْمِیَ الْحَسَنَ وَ أُكْمِلُ ذَلِكَ بِابْنِهِ محمد رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ عَلَیْهِ كَمَالُ مُوسَى وَ بَهَاءُ عِیسَى وَ صَبْرُ أَیُّوبَ فَیُذَلُّ أَوْلِیَائِی فِی زَمَانِهِ وَ تُتَهَادَى رُءُوسُهُمْ كَمَا تُتَهَادَى رُءُوسُ التُّرْكِ وَ الدَّیْلَمِ فَیُقْتَلُونَ وَ یُحْرَقُونَ وَ یَكُونُونَ خَائِفِینَ مَرْعُوبِینَ وَجِلِینَ تُصْبَغُ الْأَرْضُ بِدِمَائِهِمْ وَ یَفْشُو الْوَیْلُ وَ الرَّنَّةُ فِی نِسَائِهِمْ أُولَئِكَ أَوْلِیَائِی حَقّاً بِهِمْ أَدْفَعُ كُلَّ فِتْنَةٍ عَمْیَاءَ حِنْدِسٍ وَ بِهِمْ أَكْشِفُ الزَّلَازِلَ وَ أَدْفَعُ الْآصَارَ وَ الْأَغْلَالَ أُولَئِكَ عَلَیْهِمْ صَلَوَاتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ قَالَ عَبْدُ الرَّحْمَنِ بْنُ سَالِمٍ قَالَ أَبُو بَصِیرٍ لَوْ لَمْ تَسْمَعْ فِی دَهْرِكَ إِلَّا هَذَا الْحَدِیثَ لَكَفَاكَ فَصُنْهُ إِلَّا عَنْ أَهْلِهِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 470 روایت 3@*@
ترجمه:
امام صادق علیه السلام فرماید: پدرم بجابر بن عبدالله انصارى فرمود: من با تو كارى دارم، چه وقت برایت آسانتر است كه ترا تنها ببینم و از تو سوال كنم؟ جابر گفت: هر وقت شما بخواهى، پس روزى با او در خلوت نشست و به او فرمود: درباره لوحى كه آن را را در دست مادرم فاطمه علیهما السلام دختر رسولخدا صلى الله علیه وآله دیدهئى و آنچه مادرم بتو فرمود كه در آن لوح نوشته بود، به من خبر ده.
جابر گفت: خدا را گواه مىگیرم كه من در زمان حیات رسول خدا صلى الله علیه وآله خدمت مادرت فاطمه علیهما السلام رفتم و او را بولادت حسین علیه السلام تبریك گفتم، در دستش لوح سبزى دیدم كه گمان كردم از زمرد است و مكتوبى سفید در آن دیدم كه چون رنگ خورشید (درخشان) بود.
به او عرض كردم: دختر پیغمبر! پدر و مادرم قربانت، این لوح چیست؟ فرمود: لوحى است كه خدا آن را برسولش صلى الله علیه و آله اهدا فرمود، اسم پدرم و اسم شوهرم و اسم دو پسرم و اسم اوصیاء از فرزندانم در آن نوشته است و پدرم آن را به عنوان مژدگانى به من عطا فرموده.
جابر گوید: سپس مادرت فاطمه علیهاالسلام آن را به من داد. من آن را خواندم و رونویسى كردم پدرم به او گفت: اى جابر! آن را بر من عرضه مىدارى؟ عرض كرد: آرى. آنگاه پدرم همراه جابر به منزل او رفت، جابر ورق صحیفهاى بیرون آورد. پدرم فرمود: اى جابر، تو در نوشتهات نگاه كن تا من برایت بخوانم، جابر در نسخه خود نگریست و پدرم قرائت كرد، حتى حرفى با حرفى اختلاف نداشت. آنگاه جابر گفت: خدا را گواه مىگیرم كه اینگونه در آن لوح نوشته دیدم:
بسم الله الرحمن الرحیم
این نامه از جانب خداوند عزیز حكیم است براى محمد پیغمبر او، و نور و سفیر و دربان (واسطه میان خالق و مخلوق) و دلیل او، كه روح الامین (جبرئیل) از نزد پروردگار جهان بر او نازل شود.
اى محمداً سماء مرا(ائمه و اوصیائت را از مجلسى (ره) -) بزرگ شمار و نعمتهاى مرا سپاسگزار و الطاف مرا انكار مدار.
همانا منم خدائى كه جز من شایان پرستش نیست، منم شكننده جباران و دولت رساننده بمظلومان و جزا دهنده روز رستاخیز، همانا منم خدائى كه، جز من شایان پرستشى نیست، هر كه جز فضل مرا امیدوار باشد (به این كه خود را مستحق ثواب من داند) و از غیر عدالت من بترسد، (به این كه كیفر مرا ستم انگارد) او را عذابى كنم كه هیچ یك از جهانیان را نكرده باشم، پس تنها مرا پرستش كن و تنها بر من توكل نما.
من هیچ پیغمبرى را مبعوث نساختم كه دورانش كامل شود و مدتش تمام گردد، جز اینكه براى او وصى و جانشینى مقرر كردم، و من ترا بر پیغمبر برترى دادم و وصى ترا بر اوصیاء دیگر، و ترا بدو شیرزاده و دو نوهات حسن و حسین گرامى داشتم، و حسن را بعد از سپرى شدن روزگار پدرش كانون علم خود قرار دادم و حسین را خزانهدار وحى خود ساختم و او را بشهادت گرامى داشتم و پایان كارش را بسعادت رسانیدم، او برترین شهداست و مقامش از همه آنها عالىتر است. كلمه تامه (معارف و حجج) خود را همراه او و حجت رساى خود (براهین قطعى امامت) را نزد او قرار دادم، بسبب عترت (30) او پاداش و كیفر دهم.
نخستین آنها سرور عابدان و زینت اولیاء گذشته من است.
و پسر او كه مانند جد محمود (پسندیده) خود محمد است، او شكافنده علم من و كانون حكمت من است.
و جعفر است كه شك كنندگان درباره او هلاك مىشوند، هر كه او را نپذیرد (خود او را بامامت نپذیرد یا سخنش را باطاعت) مرا نپذیرفته. سخن و وعده پا بر جاى من است كه: مقام جعفر را گرامى دارم و او را نسبت به پیروان و یاران و دوستانش مسرور سازم.
پس از او موسى است كه (در زمان او) آشوبى سخت و گیج كننده فرا گیرد، زیرا رشته وجوب اطاعت من منقطع نگردد و حجت من پنهان نشود و همانا اولیاء من با جامى سرشار سیراب شوند. هر كس یكى از آنها را انكار كند، نعمت مرا انكار كرده و آنكه یك آیه از كتاب مرا تغییر دهد، بر من دروغ بسته است.
پس از گذشتن دوران بنده و دوست و برگزیدهام موسى، واى بر دروغ بندان و منكرین على (امام هشتم علیه السلام) و دوست و یاور من و كسى كه بارهاى سنگین نبوت را بدوش او گذارم و بوسیله انجام دادن آنها امتحانش كنم (گویا اشاره بپذیرفتن امر دشوار ولایت عهدیست) او را مردى پلید و گردنكش (مأمون) مىكشد و در شهرى كه (طوس) بنده صالح (ذوالقرنین) آن را ساخته است، پهلوى بدترین مخلوقم (هارون) بخاك سپرده مىشود، فرمان و وعده من ثابت شده كه:
او را بوجود پسرش و جانشین و وارث علمش محمد مسرور سازم، او كانون علم من و محل راز من و حجت من بر خلقم مىباشد، هر بندهئى به او ایمان آورد، بهشت را جایگاهش سازم و شفاعت او را نسبت به هفتاد تن از خاندانش كه همگى سزاوار دوزخ باشند بپذیدم.
و عاقبت كار پسرش على را كه دوست و یاور من و گواه در میان مخلوق من و امین وحى من است بسعادت رسانم.
از او بوجود آورم دعوت كننده بسوى را هم و خزانه دار علمم حسن علیه السلام) را.
و این رشته را بوجود پسر او «م،ح،م،د» كه رحمت براى جهانیاست كامل كنم، او كمال موسى و رونق عیسى و صبر ایوب دارد. در زمان (غیبت) او دوستانم خوار گردند و (ستمگران) سرهاى آنها را براى یكدیگر هدیه فرستند، چنانكه سرهاى ترك و دیلم (كفار) را به هدیه فرستند، ایشان را بكشند و بسوزانند، و آنها ترسان و بیمناك و هراسان باشند، زمین از خونشان رنگین گردد و ناله و واویلا در میان زنانشان بلند شود، آنها دوستان حقیقى منند. بوسیله آنها هر آشوب سخت و تاریك را بزداییم و از بركت آنها شبهات و مصیبات و زنجیرها را بردارم، درودها و رحمت پروردگارشان بر آنها باد، و تنها ایشانند، هدایت شدگان.
عبدالرحمن بن سالم گوید: ابوبصیر گفت: اگر در دوران عمرت جز این حدیث نشنیدى باشى، ترا كفایت كند، پس آن را از نااهلش پنهان دار.
4- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِیسَى عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ عُمَرَ الْیَمَانِیِّ عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ عَنْ سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ وَ عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هِلَالٍ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ أَبَانِ بْنِ أَبِی عَیَّاشٍ عَنْ سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ قَالَ سَمِعْتُ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ جَعْفَرٍ الطَّیَّارِ یَقُولُ كُنَّا عِنْدَ مُعَاوِیَةَ أَنَا وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ عَبَّاسٍ وَ عُمَرُ ابْنُ أُمِّ سَلَمَةَ وَ أُسَامَةُ بْنُ زَیْدٍ فَجَرَى بَیْنِی وَ بَیْنَ مُعَاوِیَةَ كَلَامٌ فَقُلْتُ لِمُعَاوِیَةَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ أَنَا أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ ثُمَّ أَخِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ فَإِذَا اسْتُشْهِدَ عَلِیٌّ فَالْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ ثُمَّ ابْنِیَ الْحُسَیْنُ مِنْ بَعْدِهِ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ فَإِذَا اسْتُشْهِدَ فَابْنُهُ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ سَتُدْرِكُهُ یَا عَلِیُّ ثُمَّ ابْنُهُ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ أَوْلَى بِالْمُؤْمِنِینَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ سَتُدْرِكُهُ یَا حُسَیْنُ ثُمَّ یُكَمِّلُهُ اثْنَیْ عَشَرَ إِمَاماً تِسْعَةً مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ قَالَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ وَ اسْتَشْهَدْتُ الْحَسَنَ وَ الْحُسَیْنَ وَ عَبْدَ اللَّهِ بْنَ عَبَّاسٍ وَ عُمَرَ ابْنَ أُمِّ سَلَمَةَ وَ أُسَامَةَ بْنَ زَیْدٍ فَشَهِدُوا لِی عِنْدَ مُعَاوِیَةَ قَالَ سُلَیْمٌ وَ قَدْ سَمِعْتُ ذَلِكَ مِنْ سَلْمَانَ وَ أَبِی ذَرٍّ وَ الْمِقْدَادِ وَ ذَكَرُوا أَنَّهُمْ سَمِعُوا ذَلِكَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 474 روایت 4@*@
ترجمه:
سلیم بن قیس گوید: شنیدم عبدالله بن جعفر طیار گفت: من و حسن و حسین و عبدالله بن عباس و عمربن ام سلمه و اسامة بن یزید معاویه بودیم كه میان من و معاویه سخن در گرفت.
من به معاویه گفتم: من از رسول خدا صلى الله علیه وآله شنیدم كه مىفرمود: من نسبت به مؤمنین از خود آنها اولى هستم، سپس برادرم على بن ابیطالب نسبت به مؤمنین از خودشان اولى است و چون على علیه السلام شهید شد حسن بن على نسبت به مؤمنین از خودشان اولى است، آنگاه پس از او پسرم حسین نسبت به مؤمنین از خودشان اولى است و چون شهید شود، پسرش على بن الحسین نسبت به مؤمنین از خودشان اولى است، اى على! (بن ابیطالب) تو او را درك مىكنى، سپس پسرش محمد بن على، بمؤمنین از خودشان اولى است، واى حسین! تو او را درك مىكنى.
سپس تو دوازده امام را كامل مىكنى، مقصود 9 امام از فرزندان حسین است عبدالله بن جعفر گوید: من از حسن و حسین عبدالله بن عباس و عمر بن امسلمه و اسامه بن یزید (كه در محضر معاویه حاضر بودند) گواهى خواستم، آنها نزد معاویه بسخن من گواهى دادند.
سلیم گوید: و من هم این حدیث را از سلمان و ابوذر و مقداد شنیدم و آنها گفتند: ما این حدیث را از رسول خدا صلى الله علیه وآله و سلم شنیدهایم.
5- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ عَنْ حَنَانِ بْنِ السَّرَّاجِ عَنْ دَاوُدَ بْنِ سُلَیْمَانَ الْكِسَائِیِّ عَنْ أَبِی الطُّفَیْلِ قَالَ شَهِدْتُ جِنَازَةَ أَبِی بَكْرٍ یَوْمَ مَاتَ وَ شَهِدْتُ عُمَرَ حِینَ بُویِعَ وَ عَلِیٌّ ع جَالِسٌ نَاحِیَةً فَأَقْبَلَ غُلَامٌ یَهُودِیٌّ جَمِیلُ الْوَجْهِ بَهِیٌّ عَلَیْهِ ثِیَابُ حِسَانٌ وَ هُوَ مِنْ وُلْدِ هَارُونَ حَتَّى قَامَ عَلَى رَأْسِ عُمَرَ فَقَالَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْتَ أَعْلَمُ هَذِهِ الْأُمَّةِ بِكِتَابِهِمْ وَ أَمْرِ نَبِیِّهِمْ قَالَ فَطَأْطَأَ عُمَرُ رَأْسَهُ فَقَالَ إِیَّاكَ أَعْنِی وَ أَعَادَ عَلَیْهِ الْقَوْلَ فَقَالَ لَهُ عُمَرُ لِمَ ذَاكَ قَالَ إِنِّی جِئْتُكَ مُرْتَاداً لِنَفْسِی شَاكّاً فِی دِینِی فَقَالَ دُونَكَ هَذَا الشَّابَّ قَالَ وَ مَنْ هَذَا الشَّابُّ قَالَ هَذَا عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ابْنُ عَمِّ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هَذَا أَبُو الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ ابْنَیْ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ هَذَا زَوْجُ فَاطِمَةَ بِنْتِ رَسُولِ اللَّهِ ص فَأَقْبَلَ الْیَهُودِیُّ عَلَى عَلِیٍّ ع فَقَالَ أَ كَذَاكَ أَنْتَ قَالَ نَعَمْ قَالَ إِنِّی أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَكَ عَنْ ثَلَاثٍ وَ ثَلَاثٍ وَ وَاحِدَةٍ قَالَ فَتَبَسَّمَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع مِنْ غَیْرِ تَبَسُّمٍ وَ قَالَ یَا هَارُونِیُّ مَا مَنَعَكَ أَنْ تَقُولَ سَبْعاً قَالَ أَسْأَلُكَ عَنْ ثَلَاثٍ فَإِنْ أَجَبْتَنِی سَأَلْتُ عَمَّا بَعْدَهُنَّ وَ إِنْ لَمْ تَعْلَمْهُنَّ عَلِمْتُ أَنَّهُ لَیْسَ فِیكُمْ عَالِمٌ قَالَ عَلِیٌّ ع فَإِنِّی أَسْأَلُكَ بِالْإِلَهِ الَّذِی تَعْبُدُهُ لَئِنْ أَنَا أَجَبْتُكَ فِی كُلِّ مَا تُرِیدُ لَتَدَعَنَّ دِینَكَ وَ لَتَدْخُلَنَّ فِی دِینِی قَالَ مَا جِئْتُ إِلَّا لِذَاكَ قَالَ فَسَلْ قَالَ أَخْبِرْنِی عَنْ أَوَّلِ قَطْرَةِ دَمٍ قَطَرَتْ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَیُّ قَطْرَةٍ هِیَ وَ أَوَّلِ عَیْنٍ فَاضَتْ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَیُّ عَیْنٍ هِیَ وَ أَوَّلِ شَیْءٍ اهْتَزَّ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ أَیُّ شَیْءٍ هُوَ فَأَجَابَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقَالَ لَهُ أَخْبِرْنِی عَنِ الثَّلَاثِ الْأُخَرِ أَخْبِرْنِی عَنْ مُحَمَّدٍ كَمْ لَهُ مِنْ إِمَامٍ عَدْلٍ وَ فِی أَیِّ جَنَّةٍ یَكُونُ وَ مَنْ سَاكَنَهُ مَعَهُ فِی جَنَّتِهِ فَقَالَ یَا هَارُونِیُّ إِنَّ لِمُحَمَّدٍ اثْنَیْ عَشَرَ إِمَامَ عَدْلٍ لَا یَضُرُّهُمْ خِذْلَانُ مَنْ خَذَلَهُمْ وَ لَا یَسْتَوْحِشُونَ بِخِلَافِ مَنْ خَالَفَهُمْ وَ إِنَّهُمْ فِی الدِّینِ أَرْسَبُ مِنَ الْجِبَالِ الرَّوَاسِی فِی الْأَرْضِ وَ مَسْكَنُ مُحَمَّدٍ فِی جَنَّتِهِ مَعَهُ أُولَئِكَ الِاثْنَیْ عَشَرَ الْإِمَامَ الْعَدْلَ فَقَالَ صَدَقْتَ وَ اللَّهِ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ إِنِّی لَأَجِدُهَا فِی كُتُبِ أَبِی هَارُونَ كَتَبَهُ بِیَدِهِ وَ أَمْلَاهُ مُوسَى عَمِّی ع قَالَ فَأَخْبِرْنِی عَنِ الْوَاحِدَةِ أَخْبِرْنِی عَنْ وَصِیِّ مُحَمَّدٍ كَمْ یَعِیشُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هَلْ یَمُوتُ أَوْ یُقْتَلُ قَالَ یَا هَارُونِیُّ یَعِیشُ بَعْدَهُ ثَلَاثِینَ سَنَةً لَا یَزِیدُ یَوْماً وَ لَا یَنْقُصُ یَوْماً ثُمَّ یُضْرَبُ ضَرْبَةً هَاهُنَا یَعْنِی عَلَى قَرْنِهِ فَتُخْضَبُ هَذِهِ مِنْ هَذَا قَالَ فَصَاحَ الْهَارُونِیُّ وَ قَطَعَ كُسْتِیجَهُ وَ هُوَ یَقُولُ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیكَ لَهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ وَ أَنَّكَ وَصِیُّهُ یَنْبَغِی أَنْ تَفُوقَ وَ لَا تُفَاقَ وَ أَنْ تُعَظَّمَ وَ لَا تُسْتَضْعَفَ قَالَ ثُمَّ مَضَى بِهِ عَلِیٌّ ع إِلَى مَنْزِلِهِ فَعَلَّمَهُ مَعَالِمَ الدِّینِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 475 روایت 5@*@
ترجمه:
ابىالطفیل گوید: روزى كه ابوبكر مرد، من سر جنازهاش حاضر بودم، و زمانى كه با عمر بیعت كردند حضور داشتم، كه على (بن ابیطالب علیه السلام) گوشهئى نشسته بود، جوانى یهودى، خوش صورت زیبا، نیكو لباس كه از اولاد هارون (وصى موسى) بود، وارد شد و بالاى سر عمر ایستاد و گفت: یا امیرالمؤمنین! توئى دانشمندترین این امت بكتابشان و امر نبوت پیغمبرشان؟ عمر سرش را پائین انداخت.
یهودى با تو هستم و سخنش را تكرار كرد.
عمر چرا این سوال را مىكنى؟
یهودى نزد تو آمدهام تا براى خود راهى بجویم، زیرا در دینم بشك افتادهام.
عمر دامن این جوان را بگیر.
یهودى این جوان كیست؟
عمر او على بن ابیطالب، پسر عموى رسول خدا صلى الله علیه وآله است. او پدر حسن و حسین دو فرزند رسول خدا صلى الله علیه وآله است: او شوهر فاطمه دختر رسول خدا صلى الله علیه وآله است.
یهودى متوجه على علیه السلام شد و گفت: تو چنین هستى؟ فرمود: آرى.
یهودى من مىخواهم از تو سه مسأله و سه مسأله و یك مسأله بپرسم.
على علیه السلام، لبخندى بدون حقیقت زد و فرمود: چرا نگفتى هفت مسأله؟
یهودى براى اینكه سه مساله خواهم پرسید، اگر جواب گفتى، دنباله آنها را مىپرسم و اگر جواب آنها را ندانستى، مىدانم كه در میان شما دانشمندى نیست.
على علیه السلام من از تو مىپرسم بحق خدائى كه پرستش مىكنى، اگر هر چه خواهى جوابت گویم، دینت را رها مىكنى و بدین من مىگرائى؟
یهودى جز براى این نیامدهام.
على علیه السلام پس بپرس.
یهودى به من بگو: اولین قطره خونى كه بر روى زمین چكید چه خونى بود، و نخستین چشمهئى كه بر روى زمین جارى گشت كدام چشمه بود؟ و اولین چیزى كه در روى زمین بجنبش آمد چه بود؟
امیرالمؤمنین علیه السلام جوابش فرمود: یهودى گفت: سه مساله دیگر را بگو:
به من بگو: محمد چند امام عادل (به عنوان وصى و جانشین) دارد؟ و او در كدام بهشت است، و چه اشخاصى همراه او در آن بهشت سكونت دارند؟
على علیه السلام اى هارون! محمد دوازده امام عادل دارد كه هر كه ایشان را واگذارد و رها كند، بآنها زیانى نرسد و آنها از مخالفت مخالفین وحشت نكنند و در امر دین از كوههاى پا بر جاى روى زمین استوارند و محل سكونت محمد در بهشت خود او است و همراهیان او همین دوازده امام عادل باشند.
یهودى راست گفتى، به خدائى كه جز او شایان پرستشى نیست، من اینها رادر كتب پدرم هارون دیدهام كه با دست خود نوشته و عمویم موسى علیه السلام املا كرده، سپس گفت: آن یك مساله را بگو، به من بگو جانشین محمد چند سال پس از او زندگى مىكند و آیا خودش مىمیرد یا او را مىكشند؟
على علیه السلام اى هارونى او بعد از پیغمبر 30 سال زندگى مىكند بدون یك روز كم و زیاد (31) سپس ضربتى باینجا یعنى بتاركش برسد و این ریشش از خون این تارك رنگین شود.
راوى گوید: هارونى فریاد كشید و كستى (32) خود را برید و مىگفت: گواهى دهم كه شایسته پرستشى جز خداى یگانه بىشریك نیست و گواهى دهم كه محمد بنده و رسول اوست و تو وصى او هستى، شایسته آنست كه تو برترى داشته باشى و بر تو برترى نگیرند و ترا تعظیم كنند و ضعیف نشمارند.
سپس على علیه السلام او را به منزل خود برد و معالم دین را به او آموخت.
6- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْعُصْفُورِیِّ عَنْ عَمْرِو بْنِ ثَابِتٍ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ قَالَ سَمِعْتُ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ مُحَمَّداً وَ عَلِیّاً وَ أَحَدَ عَشَرَ مِنْ وُلْدِهِ مِنْ نُورِ عَظَمَتِهِ فَأَقَامَهُمْ أَشْبَاحاً فِی ضِیَاءِ نُورِهِ یَعْبُدُونَهُ قَبْلَ خَلْقِ الْخَلْقِ یُسَبِّحُونَ اللَّهَ وَ یُقَدِّسُونَهُ وَ هُمُ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 477 روایت 6@*@
ترجمه:
ابوحمزه گوید: شنیدم على بن الحسین علیهماالسلام مىفرمود: همانا خدا محمد و على و یازده فرزند او را از نور عظمت خود آفرید و سپس ایشان را بصورت اشباح (كالبد و سیاهى كه از دور نمایانست) در پرتو نور خود بپا داشت، او را عبادت مىكردند. پیش از آفرینش مخلوق، خدا را تسبیح و تقدیس مىنمودند ایشان ائمه علیهماالسلام از فرزندان رسول خدا صلى الله علیه وآلهاند.
7- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْخَشَّابِ عَنِ ابْنِ سَمَاعَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ رِبَاطٍ عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ الِاثْنَا عَشَرَ الْإِمَامَ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ ع كُلُّهُمْ مُحَدَّثٌ مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ مِنْ وُلْدِ عَلِیٍّ وَ رَسُولُ اللَّهِ وَ عَلِیٌّ ع هُمَا الْوَالِدَانِ فَقَالَ عَلِیُّ بْنُ رَاشِدٍ كَانَ أَخَا عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ لِأُمِّهِ وَ أَنْكَرَ ذَلِكَ فَصَرَّرَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ قَالَ أَمَا إِنَّ ابْنَ أُمِّكَ كَانَ أَحَدَهُمْ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 478 روایت 7@*@
ترجمه:
زراره گوید شنیدم: امام باقر علیه السلام مىفرمود: دوازده امام از آل محمد علیهماالسلام همگى محدثند (33) و از فرزندان رسول خدا صلى الله علیه و آله و از فرزندان على باشند، و پیغمبر و على علیهماالسلام دو پدرند.
على بن راشد كه برادر مادرى على بن الحسین (زین العابدین علیهما السلام) است این مطلب را انكار كرد، امام باقر علیه السلام فریاد كشید و فرمود: همانا پسر مادر تو (زین العابدین علیه السلام) یكى از آنهاست.
8- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مَسْعَدَةَ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِی یَحْیَى الْمَدَائِنِیِّ عَنْ أَبِی هَارُونَ الْعَبْدِیِّ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ كُنْتُ حَاضِراً لَمَّا هَلَكَ أَبُو بَكْرٍ وَ اسْتَخْلَفَ عُمَرَ أَقْبَلَ یَهُودِیٌّ مِنْ عُظَمَاءِ یَهُودِ یَثْرِبَ وَ تَزْعُمُ یَهُودُ الْمَدِینَةِ أَنَّهُ أَعْلَمُ أَهْلِ زَمَانِهِ حَتَّى رُفِعَ إِلَى عُمَرَ فَقَالَ لَهُ یَا عُمَرُ إِنِّی جِئْتُكَ أُرِیدُ الْإِسْلَامَ فَإِنْ أَخْبَرْتَنِی عَمَّا أَسْأَلُكَ عَنْهُ فَأَنْتَ أَعْلَمُ أَصْحَابِ مُحَمَّدٍ بِالْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ وَ جَمِیعِ مَا أُرِیدُ أَنْ أَسْأَلَ عَنْهُ قَالَ فَقَالَ لَهُ عُمَرُ إِنِّی لَسْتُ هُنَاكَ لَكِنِّی أُرْشِدُكَ إِلَى مَنْ هُوَ أَعْلَمُ أُمَّتِنَا بِالْكِتَابِ وَ السُّنَّةِ وَ جَمِیعِ مَا قَدْ تَسْأَلُ عَنْهُ وَ هُوَ ذَاكَ فَأَوْمَأَ إِلَى عَلِیٍّ ع فَقَالَ لَهُ الْیَهُودِیُّ یَا عُمَرُ إِنْ كَانَ هَذَا كَمَا تَقُولُ فَمَا لَكَ وَ لِبَیْعَةِ النَّاسِ وَ إِنَّمَا ذَاكَ أَعْلَمُكُمْ فَزَبَرَهُ عُمَرُ ثُمَّ إِنَّ الْیَهُودِیَّ قَامَ إِلَى عَلِیٍّ ع فَقَالَ لَهُ أَنْتَ كَمَا ذَكَرَ عُمَرُ فَقَالَ وَ مَا قَالَ عُمَرُ فَأَخْبَرَهُ قَالَ فَإِنْ كُنْتَ كَمَا قَالَ سَأَلْتُكَ عَنْ أَشْیَاءَ أُرِیدُ أَنْ أَعْلَمَ هَلْ یَعْلَمُهُ أَحَدٌ مِنْكُمْ فَأَعْلَمَ أَنَّكُمْ فِی دَعْوَاكُمْ خَیْرُ الْأُمَمِ وَ أَعْلَمُهَا صَادِقِینَ وَ مَعَ ذَلِكَ أَدْخُلُ فِی دِینِكُمُ الْإِسْلَامِ فَقَالَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع نَعَمْ أَنَا كَمَا ذَكَرَ لَكَ عُمَرُ سَلْ عَمَّا بَدَا لَكَ أُخْبِرْكَ بِهِ إِنْ شَاءَ اللَّهُ قَالَ أَخْبِرْنِی عَنْ ثَلَاثٍ وَ ثَلَاثٍ وَ وَاحِدَةٍ فَقَالَ لَهُ عَلِیٌّ ع یَا یَهُودِیُّ وَ لِمَ لَمْ تَقُلْ أَخْبِرْنِی عَنْ سَبْعٍ فَقَالَ لَهُ الْیَهُودِیُّ إِنَّكَ إِنْ أَخْبَرْتَنِی بِالثَّلَاثِ سَأَلْتُكَ عَنِ الْبَقِیَّةِ وَ إِلَّا كَفَفْتُ فَإِنْ أَنْتَ أَجَبْتَنِی فِی هَذِهِ السَّبْعِ فَأَنْتَ أَعْلَمُ أَهْلِ الْأَرْضِ وَ أَفْضَلُهُمْ وَ أَوْلَى النَّاسِ بِالنَّاسِ فَقَالَ لَهُ سَلْ عَمَّا بَدَا لَكَ یَا یَهُودِیُّ قَالَ أَخْبِرْنِی عَنْ أَوَّلِ حَجَرٍ وُضِعَ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ وَ أَوَّلِ شَجَرَةٍ غُرِسَتْ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ وَ أَوَّلِ عَیْنٍ نَبَعَتْ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ فَأَخْبَرَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع ثُمَّ قَالَ لَهُ الْیَهُودِیُّ أَخْبِرْنِی عَنْ هَذِهِ الْأُمَّةِ كَمْ لَهَا مِنْ إِمَامٍ هُدًى وَ أَخْبِرْنِی عَنْ نَبِیِّكُمْ مُحَمَّدٍ أَیْنَ مَنْزِلُهُ فِی الْجَنَّةِ وَ أَخْبِرْنِی مَنْ مَعَهُ فِی الْجَنَّةِ فَقَالَ لَهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع إِنَّ لِهَذِهِ الْأُمَّةِ اثْنَیْ عَشَرَ إِمَاماً هُدًى مِنْ ذُرِّیَّةِ نَبِیِّهَا وَ هُمْ مِنِّی وَ أَمَّا مَنْزِلُ نَبِیِّنَا فِی الْجَنَّةِ فَفِی أَفْضَلِهَا وَ أَشْرَفِهَا جَنَّةِ عَدْنٍ وَ أَمَّا مَنْ مَعَهُ فِی مَنْزِلِهِ فِیهَا فَهَؤُلَاءِ الِاثْنَا عَشَرَ مِنْ ذُرِّیَّتِهِ وَ أُمُّهُمْ وَ جَدَّتُهُمْ وَ أُمُّ أُمِّهِمْ وَ ذَرَارِیُّهُمْ لَا یَشْرَكُهُمْ فِیهَا أَحَدٌ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 478 روایت 8@*@
ترجمه:
ابوسعید خدرى گوید: زمانى كه ابوبكر مرد و عمر جانشین او شد، من حاضر بودم كه مردى از بزرگان یهود مدینه نزد عمر آمد، و یهودیان مدینه معنقد بودند كه دانشمندترین مردم زمان خود است، تا نزدیك عمر رسید گفت: اى عمر! من نزد تو آمدهام و مىخواهم مسلمان شوم. اگر هر چه پرسیدم جواب گفتى، مىدانم تو دانشمندترین اصحاب محمد نسبت بقرآن و سنت و آن مىخواهم از تو بپرسم هستى.
عمر من چنین نیستم، ولى ترا رهبرى مىكنم به كسى كه دانشمندترین امت است نسبت بقرآن و سنت و آنچه از او بپرسى و او این مرد استآنگاه اشاره به على علیه السلام كرد.
یهودى اگر چنین است كه مىگوئى چرا مردم با تو بیعت كنند، در صورتى كه او دانشمندترین شما باشد؟.
عمر به او درشتى و سرزنش كرد. یهودى بجانب على علیه السلام رفت و گفت: تو چنانى كه عمر گفت؟ فرمود: عمر چه گفت؟ یهودى گزارش را بیان كرد و گفت: اگر تو چنانى كه او گوید: من مطالبى از تو مىپرسم تا بدانم اگر كسى از شما آنها را بداند، شما كه ادعا مىكنید، بهترین و داناترین امتها هستید راست مىگوئید، به علاوه خودم هم در دین شما كه اسلامست وارد مىشوم.
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: من چنانم كه عمر بتو گفت، هر چه خواهى بپرس، به تو جواب مىگویم انشاءالله.
یهودى سه مساله و سه مساله و یك مساله را به من خبر ده.
على علیه السلام اى یهودى! چرا نگفتى هفت مساله را به من خبر ده!
یهودى براى اینكه اگر سه مساله را جواب گفتى بقیه را مىپرسم و گرنه خوددارى مىكنم، و اگر هفت مساله را جواب گفتى، مىدانم دانشمندترین و برترین مردم روى زمینى و نسبت به مردم از خودشان اولاهستى.
على علیه السلام اى یهودى! هر چه خواهى بپرس.
یهودى به من خبر ده از نخستین سنگى كه روى زمین نهاده شد و نخستین درختى كه در زمین كاشته شد و نخستین چشمهاى كه روى زمین جوشید.
امیرالمؤمنین علیه السلام به او پاسخ داد.
یهودى به من بگو این امت چند امام دارد؟ و پیغمبر شما منزلش در كجاى بهشت است. و به من بگو همراهان او در بهشت كیانند؟.
امیرالمؤمنین علیه السلام این امت دوازده امام هادى از نسل پیغمبرش دارد و آنها از نژاد من هستند و اما منزل پیغمبر ما در بهترین و شریفترین مقام بهشت بنام جنت عدن است و اما همراهیان او در آن منزل، همین دوازده تن از نسل او باشند با مادرشان و جده آنها و مادر مادر آنها (خدیجه علیهما السلام) و اولاد ایشان، كسى دیگر از ایشان در آن منزل شركت ندارد.
9- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْأَنْصَارِیِّ قَالَ دَخَلْتُ عَلَى فَاطِمَةَ ع وَ بَیْنَ یَدَیْهَا لَوْحٌ فِیهِ أَسْمَاءُ الْأَوْصِیَاءِ مِنْ وُلْدِهَا فَعَدَدْتُ اثْنَیْ عَشَرَ آخِرُهُمُ الْقَائِمُ ع ثَلَاثَةٌ مِنْهُمْ مُحَمَّدٌ وَ ثَلَاثَةٌ مِنْهُمْ عَلِیٌ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 480 روایت 9@*@
ترجمه:
جابر بن عبدالله انصارى گوید: خدمت فاطمه علیهما السلام رسیدم، در برابرش لوحى بود كه نامهاى اوصیاء از فرزندان او در آن بود، من شمردم، دوازده نفر بودند، آخر آنها قائم علیه السلام بود. سه محمد در میان آنها بود سه على.
شرح :
این روایت را صدوق در كتاب اكمال الدین و عیون و من لایحضره الفقیه نقل كرده و نیز شیخ طوسى در كتاب غیبت به همین سند از جابر نقل نموده است و در همه آنها «چهار على» ذكر شده است، پس در اینجا كه سه على نقل شده از اشتباهات نساخ است و ممكن است مقصود، امامان از فرزندان فاطمه علیهماالسلام باشند و شوهرش را شامل نشود - مرآت العقول -.
10- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى بْنِ عُبَیْدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَیْلِ عَنْ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ إِنَّ اللَّهَ أَرْسَلَ مُحَمَّداً ص إِلَى الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ وَ جَعَلَ مِنْ بَعْدِهِ اثْنَیْ عَشَرَ وَصِیّاً مِنْهُمْ مَنْ سَبَقَ وَ مِنْهُمْ مَنْ بَقِیَ وَ كُلُّ وَصِیٍّ جَرَتْ بِهِ سُنَّةٌ وَ الْأَوْصِیَاءُ الَّذِینَ مِنْ بَعْدِ مُحَمَّدٍ ص عَلَى سُنَّةِ أَوْصِیَاءِ عِیسَى وَ كَانُوا اثْنَیْ عَشَرَ وَ كَانَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع عَلَى سُنَّةِ الْمَسِیحِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 480 روایت 10@*@
ترجمه:
امام باقر علیه السلام فرمود: همانا خدا محمد صلى الله علیه وآله را به سوى جن و انس ارسال فرمود و پس از او 12 وصى قرار داد كه برخى از ایشان گذشته و برخى باقى ماندهاند و نسبت به هر وصیى سنت و روش خاصى جارى شد (چنانچه امام حسن صلح فرمود و امام حسین جنگید و امام صادق علیهم السلام نشر علم فرمود) و اوصیائى كه بعد از محمد صلى الله علیه و آله مىباشند بروش اوصیاء عیسى هستند (از لحاظ شماره یا ستم دیدن از دشمنان) و دوازده نفرند و امیرالمؤمنین علیه السلام روش مسیح را دارد (یعنى پیروان على علیه السلام مانند پیروان مسیح سه دسته شدند، برخى او را جدا دانستند و پرستیدند و برخى او را خطاكار و كافر پنداشتند و برخى به عقیده حق پا برجا بودند و بامامتش قائل شدند، و یا تشبیه آن حضرت بمسیح از نظر زهد و عبادت و پوشاك و خوراك زبر و خشن است).
11- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى وَ مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ جَمِیعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الْعَبَّاسِ بْنِ الْحَرِیشِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الثَّانِی ع أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ لِابْنِ عَبَّاسٍ إِنَّ لَیْلَةَ الْقَدْرِ فِی كُلِّ سَنَةٍ وَ إِنَّهُ یَنْزِلُ فِی تِلْكَ اللَّیْلَةِ أَمْرُ السَّنَةِ وَ لِذَلِكَ الْأَمْرِ وُلَاةٌ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ مَنْ هُمْ قَالَ أَنَا وَ أَحَدَ عَشَرَ مِنْ صُلْبِی أَئِمَّةٌ مُحَدَّثُونَ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 481 روایت 11@*@
ترجمه:
ابو جعفر ثانى (امام جواد) علیه السلام فرمود: امیرالمؤمنین علیه السلام بابن عباس فرمود همانا شب قدر در هر سالى هست و در آن شب امر (سرنوشت و قضا و قدر) آنسال فرود مىآید و براى آن امر سرپرستانى است بعد از رسول خدا صلى الله علیه وآله. ابن عباس گفت: آنها كیانند؟ فرمود: من هستم و یازده تن از فرزندان صلبى من كه امامان محدث باشند.
12- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِأَصْحَابِهِ آمِنُوا بِلَیْلَةِ الْقَدْرِ إِنَّهَا تَكُونُ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ وَ لِوُلْدِهِ الْأَحَدَ عَشَرَ مِنْ بَعْدِی
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 482 روایت 12@*@
ترجمه:
رسول خدا صلى الله علیه وآله باصحابش فرمود: بشب قدر ایمان آورید كه آن مخصوص على بن ابیطالب و یازده فرزند او مىباشد بعد از من.
13- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ لِأَبِی بَكْرٍ یَوْماً لا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ قُتِلُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَمْواتاً بَلْ أَحْیاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ یُرْزَقُونَ وَ أَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً ص رَسُولُ اللَّهِ مَاتَ شَهِیداً وَ اللَّهِ لَیَأْتِیَنَّكَ فَأَیْقِنْ إِذَا جَاءَكَ فَإِنَّ الشَّیْطَانَ غَیْرُ مُتَخَیِّلٍ بِهِ فَأَخَذَ عَلِیٌّ بِیَدِ أَبِی بَكْرٍ فَأَرَاهُ النَّبِیَّ ص فَقَالَ لَهُ یَا أَبَا بَكْرٍ آمِنْ بِعَلِیٍّ وَ بِأَحَدَ عَشَرَ مِنْ وُلْدِهِ إِنَّهُمْ مِثْلِی إِلَّا النُّبُوَّةَ وَ تُبْ إِلَى اللَّهِ مِمَّا فِی یَدِكَ فَإِنَّهُ لَا حَقَّ لَكَ فِیهِ قَالَ ثُمَّ ذَهَبَ فَلَمْ یُرَ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 482 روایت 13@*@
ترجمه:
روزى امیرالمؤمنین علیه السلام به ابوكر فرمود: «كسانى را كه در راه خدا كشته شدهاند مرده گمان مكن، بلكه زنده هستند و نزد پروردگار خود روزى مىبرند 169 سوره 3 » و من گواهى مىدهم كه محمد رسول خدا صلى الله علیه وآله شهید از دنیا رفت، و به خدا نزد تو مىآید، چون نزد تو آمد یقین كن، زیرا شیطان نتواند خود را بصورت او جا زند.
سپس على علیه السلام دست ابوبكر را گرفت و پیغمبر صلى الله علیه وآله را به او نشان داد، پیغمبر صلى الله علیه وآله به ابوبكر فرمود: «به على و یازده فرزند او ایمان آور، آنها (در وجوب اطاعت) مانند منند، بجز مقام نبوت و از آنچه در دست گرفتهئى (خلافت مسلمین) پیش خدا توبه كن، زیرا ترا در آن حقى نیست، سپس برفت و دیگر دیده نشد.
14- أَبُو عَلِیٍّ الْأَشْعَرِیُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عُبَیْدِ اللَّهِ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُوسَى الْخَشَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ سَمَاعَةَ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ رِبَاطٍ عَنِ ابْنِ أُذَیْنَةَ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ الِاثْنَا عَشَرَ الْإِمَامَ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ كُلُّهُمْ مُحَدَّثٌ مِنْ وُلْدِ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ وُلْدِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع فَرَسُولُ اللَّهِ ص وَ عَلِیٌّ ع هُمَا الْوَالِدَانِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 483 روایت 14@*@
ترجمه:
امام باقر علیه السلام مىفرمود: دوازده امام از آل محمد همگى محدث و اولاد پیغمبر صلى الله علیه وآله و على بن ابیطالب علیه السلاماند. پس پیغمبر صلى الله علیه وآله و على علیه السلام دو پدرند.
15- عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ ابْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ سَعِیدِ بْنِ غَزْوَانَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ یَكُونُ تِسْعَةُ أَئِمَّةٍ بَعْدَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 482 روایت 15@*@
ترجمه:
امام باقر علیه السلام فرمود: بعد از حسین بن على علیهماالسلام 9 امام مىباشد و نهمى آنها امام قائم علیه السلام است.
16- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَبَانٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ نَحْنُ اثْنَا عَشَرَ إِمَاماً مِنْهُمْ حَسَنٌ وَ حُسَیْنٌ ثُمَّ الْأَئِمَّةُ مِنْ وُلْدِ الْحُسَیْنِ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 482 روایت 16@*@
ترجمه:
امام باقر علیه السلام فرمود: ما دوازده امام هستیم، از جمله آنها حسن و حسین است و امامان از فرزندان حسین علیه السلام.
17- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْعُصْفُورِیِّ عَنْ عَمْرِو بْنِ ثَابِتٍ عَنْ أَبِی الْجَارُودِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنِّی وَ اثْنَیْ عَشَرَ مِنْ وُلْدِی وَ أَنْتَ یَا عَلِیُّ زِرُّ الْأَرْضِ یَعْنِی أَوْتَادَهَا وَ جِبَالَهَا بِنَا أَوْتَدَ اللَّهُ الْأَرْضَ أَنْ تَسِیخَ بِأَهْلِهَا فَإِذَا ذَهَبَ الِاثْنَا عَشَرَ مِنْ وُلْدِی سَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا وَ لَمْ یُنْظَرُوا
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 482 روایت 17@*@
ترجمه:
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرمود: من و دوازده تن از فرزندانم و تو اى على (یعنى یازده فرزندم با تو كه 12 تن مىشوید) بند و قفل زمین هستیم، یعنى میخها و كوههاى زمین -. بسبب ما خدا زمین را میخ كوبیده تا اهلش را فرو نبرد، چون دوازدهمین فرزندم از دنیا برود، زمین اهلش را فرو برد و مهلت داده نشوند (بسوى آنها ننگرند).
18- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ رَفَعَهُ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مِنْ وُلْدِیَ اثْنَا عَشَرَ نَقِیباً نُجَبَاءُ مُحَدَّثُونَ مُفَهَّمُونَ آخِرُهُمُ الْقَائِمُ بِالْحَقِّ یَمْلَأُهَا عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ جَوْراً
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 483 روایت 18@*@
ترجمه:
رسول خدا صلى الله علیه وآله فرمود: از فرزندان من دوازده نفرند كه نقیب (شناسنده و سرپرست) و نجیب (اصیل و خوش گوهر) و محدث و مفهم مىباشند، آخرین آنها قائم بحق است، كه زمین را از عدالت پر كند چنانكه از ستم پر شده باشد.
شرح :
راجع به محدث و مفهم بجلد اول ص 248 و نیز بحدیث 699 این جلد مراجعه شود.
19- عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ الْأَصَمِّ عَنْ كَرَّامٍ قَالَ حَلَفْتُ فِیمَا بَیْنِی وَ بَیْنَ نَفْسِی أَلَّا آكُلَ طَعَاماً بِنَهَارٍ أَبَداً حَتَّى یَقُومَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ فَدَخَلْتُ عَلَى أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ فَقُلْتُ لَهُ رَجُلٌ مِنْ شِیعَتِكُمْ جَعَلَ لِلَّهِ عَلَیْهِ أَلَّا یَأْكُلَ طَعَاماً بِنَهَارٍ أَبَداً حَتَّى یَقُومَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ قَالَ فَصُمْ إِذاً یَا كَرَّامُ وَ لَا تَصُمِ الْعِیدَیْنِ وَ لَا ثَلَاثَةَ التَّشْرِیقِ وَ لَا إِذَا كُنْتَ مُسَافِراً وَ لَا مَرِیضاً فَإِنَّ الْحُسَیْنَ ع لَمَّا قُتِلَ عَجَّتِ السَّمَاوَاتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ عَلَیْهِمَا وَ الْمَلَائِكَةُ فَقَالُوا یَا رَبَّنَا ائْذَنْ لَنَا فِی هَلَاكِ الْخَلْقِ حَتَّى نَجُدَّهُمْ عَنْ جَدِیدِ الْأَرْضِ بِمَا اسْتَحَلُّوا حُرْمَتَكَ وَ قَتَلُوا صَفْوَتَكَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِمْ یَا مَلَائِكَتِی وَ یَا سَمَاوَاتِی وَ یَا أَرْضِیَ اسْكُنُوا ثُمَّ كَشَفَ حِجَاباً مِنَ الْحُجُبِ فَإِذَا خَلْفَهُ مُحَمَّدٌ ص وَ اثْنَا عَشَرَ وَصِیّاً لَهُ ع وَ أَخَذَ بِیَدِ فُلَانٍ الْقَائِمِ مِنْ بَیْنِهِمْ فَقَالَ یَا مَلَائِكَتِی وَ یَا سَمَاوَاتِی وَ یَا أَرْضِی بِهَذَا أَنْتَصِرُ لِهَذَا قَالَهَا ثَلَاثَ مَرَّاتٍ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 483 روایت 19@*@
ترجمه:
كرام گوید: من پیش خود سوگند یاد كردم كه هرگز در روز غذا نخورم (یعنى روزه بگیرم) تا قائم آل محمد قیام كند. پس خدمت امام صادق علیه السلام رسیدم و عرض كردم: مردى از شیعیان شما براى خود بگردن گرفته كه هرگز در روز غذا نخورد تا قائم آل محمد قیام كند.
فرمود: اى كرام! بنابراین باید روزه بگیرى ولى دو روز عید (فطر و قربان) و سه روز تشریق (11 و 12 و ذیحجه ایام حج گزارى) و زمانى كه مسافر و بیمار هستى روزه نگیر، زیرا چون حسین علیه السلام كشته شد: آسمانها و زمین و هر چه بر آنهاست با فرشتگان نالیدند و گفتند، پروردگارا! بما اجازه بده خلق را هلاك كنیم و از صفحه زمین براندازیم، براى آنكه حرمت ترا حلال شمردند و برگزیده ترا كشتند.
خدا بآنها وحى فرستاد كه: اى فرشتگانم و اى آسمان و زمینم! آرام گیرید، سپس یك پرده از پردهها را عقب زد، پشت آن پرده محمد و دوازده وصى او بود، آنگاه دست فلان قائم میان آنها (امام عصر علیه السلام) را گرفت و فرمود: اى فرشتگانم؛ و اى آسمانها و زمینم؛ بسبب این انتقام مىگیریم (از این) - این جمله را سه بار فرمود -.
20- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى وَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِی طَالِبٍ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى عَنْ سَمَاعَةَ بْنِ مِهْرَانَ قَالَ كُنْتُ أَنَا وَ أَبُو بَصِیرٍ وَ مُحَمَّدُ بْنُ عِمْرَانَ مَوْلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع فِی مَنْزِلِهِ بِمَكَّةَ فَقَالَ مُحَمَّدُ بْنُ عِمْرَانَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ نَحْنُ اثْنَا عَشَرَ مُحَدَّثاً فَقَالَ لَهُ أَبُو بَصِیرٍ سَمِعْتَ مِنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فَحَلَّفَهُ مَرَّةً أَوْ مَرَّتَیْنِ أَنَّهُ سَمِعَهُ فَقَالَ أَبُو بَصِیرٍ لَكِنِّی سَمِعْتُهُ مِنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 483 روایت 20@*@
ترجمه:
سماعة بن مهران گوید: من و ابو بصیر و محمد بن عمران آزاد شده حضرت ابىجعفر علیه السلام در منزلش بمكه بودیم، محمد بن عمران گفت: شنیدم امام صادق علیه السلام مىفرمود: ما دوازده تن محدثیم. سپس ابوبصیر گفت: تو از امام صادق علیه السلام شنیدهاى و یكبار یا دو بار او را سوگند داد كه آیا شنیده است؟ (او گفت شنیدهام) سپس ابو بصیر گفت: ولى من این سخن را از امام باقر علیه السلام شنیدهام.