بَابُ أَنَّ الْأَئِمَّةَ علیهم السلام كُلَّهُمْ قَائِمُونَ بِأَمْرِ اللَّهِ تَعَالَى هَادُونَ إِلَیْهِ
1- عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ زَیْدٍ أَبِی الْحَسَنِ عَنِ الْحَكَمِ بْنِ أَبِی نُعَیْمٍ قَالَ أَتَیْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع وَ هُوَ بِالْمَدِینَةِ فَقُلْتُ لَهُ عَلَیَّ نَذْرٌ بَیْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ إِنْ أَنَا لَقِیتُكَ أَنْ لَا أَخْرُجَ مِنَ الْمَدِینَةِ حَتَّى أَعْلَمَ أَنَّكَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ أَمْ لَا فَلَمْ یُجِبْنِی بِشَیْءٍ فَأَقَمْتُ ثَلَاثِینَ یَوْماً ثُمَّ اسْتَقْبَلَنِی فِی طَرِیقٍ فَقَالَ یَا حَكَمُ وَ إِنَّكَ لَهَاهُنَا بَعْدُ فَقُلْتُ نَعَمْ إِنِّی أَخْبَرْتُكَ بِمَا جَعَلْتُ لِلَّهِ عَلَیَّ فَلَمْ تَأْمُرْنِی وَ لَمْ تَنْهَنِی عَنْ شَیْءٍ وَ لَمْ تُجِبْنِی بِشَیْءٍ فَقَالَ بَكِّرْ عَلَیَّ غُدْوَةً الْمَنْزِلَ فَغَدَوْتُ عَلَیْهِ فَقَالَ ع سَلْ عَنْ حَاجَتِكَ فَقُلْتُ إِنِّی جَعَلْتُ لِلَّهِ عَلَیَّ نَذْراً وَ صِیَاماً وَ صَدَقَةً بَیْنَ الرُّكْنِ وَ الْمَقَامِ إِنْ أَنَا لَقِیتُكَ أَنْ لَا أَخْرُجَ مِنَ الْمَدِینَةِ حَتَّى أَعْلَمَ أَنَّكَ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ أَمْ لَا فَإِنْ كُنْتَ أَنْتَ رَابَطْتُكَ وَ إِنْ لَمْ تَكُنْ أَنْتَ سِرْتُ فِی الْأَرْضِ فَطَلَبْتُ الْمَعَاشَ فَقَالَ یَا حَكَمُ كُلُّنَا قَائِمٌ بِأَمْرِ اللَّهِ قُلْتُ فَأَنْتَ الْمَهْدِیُّ قَالَ كُلُّنَا نَهْدِی إِلَى اللَّهِ قُلْتُ فَأَنْتَ صَاحِبُ السَّیْفِ قَالَ كُلُّنَا صَاحِبُ السَّیْفِ وَ وَارِثُ السَّیْفِ قُلْتُ فَأَنْتَ الَّذِی تَقْتُلُ أَعْدَاءَ اللَّهِ وَ یَعِزُّ بِكَ أَوْلِیَاءُ اللَّهِ وَ یَظْهَرُ بِكَ دِینُ اللَّهِ فَقَالَ یَا حَكَمُ كَیْفَ أَكُونُ أَنَا وَ قَدْ بَلَغْتُ خَمْساً وَ أَرْبَعِینَ سَنَةً وَ إِنَّ صَاحِبَ هَذَا الْأَمْرِ أَقْرَبُ عَهْداً بِاللَّبَنِ مِنِّی وَ أَخَفُّ عَلَى ظَهْرِ الدَّابَّةِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 486 روایت 1@*@
ترجمه:
حكم بن ابىنعیم گوید: در مدینه خدمت امام باقر علیه السلام رسیدم و عرض كردم: من بین ركن و مقام (خانه كعبه) نذر كرده و به عهده گرفتهام كه اگر شما را ملاقات كنم، از مدینه بیرون نروم تا زمانى كه بدانم شما قائم آل محمد هستى یا نه. حضرت هیچ پاسخى به من نفرمود: من 30 روز در مدینه بودم، سپس در بین راهى به من برخورد و فرمود: اى حكم! تو هنوز این جائى؟ گفتم آرى، من نذرى كه كردهام به شما عرض كردم و شما مرا امر و نهى ننموده و پاسخى نفرمودى.
فرمود: فردا صبح زود منزل من بیا. فردا خدمتش رفتم، فرمود: مطلبت را بپرس.
عرض كردم: من به این ركن و مقام نظر كرده و روزه و صدقهئى براى خدا به عهده گرفتهام كه اگر شما را ملاقات كردم از مدینه بیرون نروم، جز آنكه بدانم شما قائم آل محمد هستى یا نه؟ اگر شما هستى ملازم خدمتت باشم و اگر نیستى، در روى زمین بگردم و در طلب معاش برآیم. فرمود: اى حكم! همه ما قائم به امر خدا هستیم. عرض كردم: شما مهدى هستى؛ فرمود: همه ما به سوى خدا هدایت مىكنیم.
عرض كردم: شما صاحب شمشیرى: فرمود همه ما صاحب شمشر و وارث شمشیریم (شمشیر پیغمبر به ما به ارث رسیده و همراه ماست).
عرض كردم: شما هستى آنكه دشمنان خدا را مىكشى و دوستان خدا به وسیله شما عزیز مىشوند و دین خدا آشكار مىگردد؟ فرمود: اى حكم! چگونه من او باشم، در صورتى كه به 45 سالگى رسیدهام؟ و حال آنكه صاحب این امر (كه تو مىپرسى) از من به دوران شیر خوارگى نزدیكتر و هنگام سوارى چالاكتر است، (چنانچه در روایت است كه حضرت قائم علیه السلام در زمان ظهورش به صورت جوان 30 ساله و قوى و نیرومند باشد).
2- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ الْأَشْعَرِیُّ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ عَائِذٍ عَنْ أَبِی خَدِیجَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ سُئِلَ عَنِ الْقَائِمِ فَقَالَ كُلُّنَا قَائِمٌ بِأَمْرِ اللَّهِ وَاحِدٌ بَعْدَ وَاحِدٍ حَتَّى یَجِیءَ صَاحِبُ السَّیْفِ فَإِذَا جَاءَ صَاحِبُ السَّیْفِ جَاءَ بِأَمْرٍ غَیْرِ الَّذِی كَانَ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 487 روایت 2@*@
ترجمه:
ابو خدیجه از امام صادق علیه السلام راجع به امام قائم علیه السلام پرسید، حضرت محمد: همه ما قائم به امر خدائیم: یكى پس از دیگرى تا زمانى كه صاحب شمشیر بیاید، چون صاحب شمشیر آمد، امر و دستورى غیر از آنچه بوده مىآورد (پدرانش مأمور بتقیه و صبر بوده و او مأمور به جهاد و برانداختن ظلم است).
3- عَلِیُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ سَهْلِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ شَمُّونٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْقَاسِمِ الْبَطَلِ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ قَالَ إِمَامِهِمُ الَّذِی بَیْنَ أَظْهُرِهِمْ وَ هُوَ قَائِمُ أَهْلِ زَمَانِهِ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 487 روایت 3@*@
ترجمه:
عبدالله بن سنان گوید: به امام صادق علیه السلام عرض كردم: مقصود از این آیه چیست؟ «روزى كه هر مردمى را به امامشان خوانیم 28 سوره 17 » فرمود: مقصود امامى است كه در میان آنهاست و او قائم اهل زمان خود است.