بَابُ الْإِشَارَةِ وَ النَّصِّ عَلَى أَبِی جَعْفَرٍ ع
1- أَحْمَدُ بْنُ إِدْرِیسَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ الْجَبَّارِ عَنْ أَبِی الْقَاسِمِ الْكُوفِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سَهْلٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ أَبِی الْبِلَادِ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ لَمَّا حَضَرَ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ ع الْوَفَاةُ قَبْلَ ذَلِكَ أَخْرَجَ سَفَطاً أَوْ صُنْدُوقاً عِنْدَهُ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ احْمِلْ هَذَا الصُّنْدُوقَ قَالَ فَحَمَلَ بَیْنَ أَرْبَعَةٍ فَلَمَّا تُوُفِّیَ جَاءَ إِخْوَتُهُ یَدَّعُونَ مَا فِی الصُّنْدُوقِ فَقَالُوا أَعْطِنَا نَصِیبَنَا فِی الصُّنْدُوقِ فَقَالَ وَ اللَّهِ مَا لَكُمْ فِیهِ شَیْءٌ وَ لَوْ كَانَ لَكُمْ فِیهِ شَیْءٌ مَا دَفَعَهُ إِلَیَّ وَ كَانَ فِی الصُّنْدُوقِ سِلَاحُ رَسُولِ اللَّهِ ص وَ كُتُبُهُ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 77 روایة 1@*@
ترجمه:
اسماعیل بن محمد گوید: امام باقر علیه السلام فرمود: پیش از آنكه وفات على بن الحسین علیهما السلام فرا رسد، زنبیلى یا صندوقى را كه نزد او بود، بیرون آورد و فرمود: اى محمد: این صندوق را ببر، پس آنرا در میان چهار تن (كه چهار طرفش را گرفته بودند) بردند، چون آنحضرت وفات كرد، برادران امام باقر آمدند و ادعا كردند كه از آنچه در میان صندوق بود، بهره ما را بده. فرمود: بخدا كه از بهره شما چیزى در آن نبود، اگر از بهره شما چیزى در آن مىبود، پدرم آنرا بمن نیمداد، در آن صندوق سلاح و كتب رسولخدا صلى اللّه علیه و آله بود (كه از علائم و مختصات امام علیه السلام است).
2- مُحَمَّدُ بْنُ یَحْیَى عَنْ عِمْرَانَ بْنِ مُوسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ عِیسَى بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ قَالَ الْتَفَتَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع إِلَى وُلْدِهِ وَ هُوَ فِی الْمَوْتِ وَ هُمْ مُجْتَمِعُونَ عِنْدَهُ ثُمَّ الْتَفَتَ إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ هَذَا الصُّنْدُوقُ اذْهَبْ بِهِ إِلَى بَیْتِكَ قَالَ أَمَا إِنَّهُ لَمْ یَكُنْ فِیهِ دِینَارٌ وَ لَا دِرْهَمٌ وَ لَكِنْ كَانَ مَمْلُوءاً عِلْماً
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 78 روایة 2@*@
ترجمه:
عیسى بن عبداللّه از جدش نقل كند كه على بن الحسین علیهما السلام در حال احتضار كه تمام اولادش گردش بودند، بآنها متوجه شد، آنگاه بمحمد بن على رو كرد و فرمود: اى محمد! این صندوق را بخانه خود بر، سپس گوید: ولى در آنصندوق درهم و دینار نبود، بلكه پر از علم و دانش بود.
3- مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ عَنْ سَهْلٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَیُّوبَ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْعَلَاءِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ إِنَّ عُمَرَ بْنَ عَبْدِ الْعَزِیزِ كَتَبَ إِلَى ابْنِ حَزْمٍ أَنْ یُرْسِلَ إِلَیْهِ بِصَدَقَةِ عَلِیٍّ وَ عُمَرَ وَ عُثْمَانَ وَ إِنَّ ابْنَ حَزْمٍ بَعَثَ إِلَى زَیْدِ بْنِ الْحَسَنِ وَ كَانَ أَكْبَرَهُمْ فَسَأَلَهُ الصَّدَقَةَ فَقَالَ زَیْدٌ إِنَّ الْوَالِیَ كَانَ بَعْدَ عَلِیٍّ الْحَسَنَ وَ بَعْدَ الْحَسَنِ الْحُسَیْنَ وَ بَعْدَ الْحُسَیْنِ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ وَ بَعْدَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ فَابْعَثْ إِلَیْهِ فَبَعَثَ ابْنُ حَزْمٍ إِلَى أَبِی فَأَرْسَلَنِی أَبِی بِالْكِتَابِ إِلَیْهِ حَتَّى دَفَعْتُهُ إِلَى ابْنِ حَزْمٍ فَقَالَ لَهُ بَعْضُنَا یَعْرِفُ هَذَا وُلْدُ الْحَسَنِ قَالَ نَعَمْ كَمَا یَعْرِفُونَ أَنَّ هَذَا لَیْلٌ وَ لَكِنَّهُمْ یَحْمِلُهُمُ الْحَسَدُ وَ لَوْ طَلَبُوا الْحَقَّ بِالْحَقِّ لَكَانَ خَیْراً لَهُمْ وَ لَكِنَّهُمْ یَطْلُبُونَ الدُّنْیَا
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 78 روایة 3@*@
ترجمه:
ابن ابىالعلاء گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام مىفرمود: عمر بن عبدالعزیز به ابن حزم (كه گویا والى او در مدینه بوده) نوشت كه صدقه (یعنى دفتر موقوفات و صدقات - مجلس (ره) -) على و عمر و عثمان را براى او بفرستد، ابن حزم هم شخصى را نزد زید بن حسن كه بزرگترین اولاد على بود فرستاد تا آنرا مطالبه كند. زید گفت: حاكم (متولى) بعد از على حسن بود و پس از حسن حسین و بعد از حسین على بن الحسین و پس از على بن الحسین محمد بن على است، از او مطالبه كن، ابن حزم نزد پدرم فرستاد، پدرم مرا فرستاد تا آن دفتر را بابن حزم تحویل دادم (و دفتر صدقات عمر و عثمان را هم از اولاد خود آنها مطالبه كرد).
ابن ابىالعلاء گوید: یكى از ما بامام عرضكرد: اولاد حسن این موضوع را میدانند؟ فرمود: آرى چنانكه میدانند اكنون شب است، ولى حسد آنها را تحریك میكند، و اگر ایشان حق را از راه حق مطالبه كنند، براى خود آنها بهتر است، اما ایشان دنیا را میطلبند.
4- الْحُسَیْنُ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ عَبْدِ الْكَرِیمِ بْنِ عَمْرٍو عَنِ ابْنِ أَبِی یَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع یَقُولُ إِنَّ عُمَرَ بْنَ عَبْدِ الْعَزِیزِ كَتَبَ إِلَى ابْنِ حَزْمٍ ثُمَّ ذَكَرَ مِثْلَهُ إِلَّا أَنَّهُ قَالَ بَعَثَ ابْنُ حَزْمٍ إِلَى زَیْدِ بْنِ الْحَسَنِ وَ كَانَ أَكْبَرَ مِنْ أَبِی ع
عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْوَشَّاءِ مِثْلَهُ
@@اصول كافى جلد 2 صفحه 79 روایة 4@*@
ترجمه:
ابن ابىیعفور گوید: شنیدم امام صادق علیه السلام مىفرمود: عمر بن عبد العزیز بابن حزم نوشت - سپس مانند روایت سابق نقل میكند - جز اینكه میگوید: ابن حزم نزد زید بن حسن فرستاد و او از پدرم بزرگتر بود.