ممكن است براى شما نیز این سؤال پیش آید كه :
سخن از آینده جهان بشریّت، چه نتیجه اى براى امروز ما مى تواند داشته باشد؟
امروز با هزاران مشكلات و گرفتارى دست بگریبانیم و باید براى پیروزى بر این مشكلات بیندیشیم، ما را با فردا چه كار؟
آینده بالاخره خواهد آمد، خوب باشد یا بد، آنها كه تا آن روز زنده اند از مواهبش برخوردار مى شوند، و آنها كه نیستند خدا رحمتشان كند!
به هر حال، این مسأله فعلا «نسیه» است و اثر مثبت و سازنده اى در زندگى امروز ما ندارد!
* * *
ولى این سخن را كسانى مى گویند كه همیشه با دید سطحى حوادث را مى نگرند، و تصوّر مى كنند امروز از دیروز و فردا جدا است; و جهان را مركّب از واحدهاى پراكنده و از هم گسسته مى پندارند.
ولى با توجّه به این كه ریشه هاى «حوادث امروز» در گذشته است و آینده را هم از امروز باید بسازیم، و این كه توجّه به یك آینده «تاریك»
یا «درخشان» انعكاس فورى در زندگى امروز و موضع گیرى هاى مادر برابر حوادث دارد، روشن مى شود كه ما به خاطر امروز هم كه باشد باید گذشته و آینده را مورد بررسى دقیق قرار دهیم و بزودى خواهیم دید چه اندازه سازنده است این انتظار بزرگ.
امّا عجب این كه، بعضى از نویسندگان نه تنها جنبه مثبت این قضیّه را منكر شده اند بلكه تصریح كرده اند كه در انتظار چنان آینده اى بودن، اثرات منفى در كاربرد نیروهاى اجتماعى امروز دارد و آنها را كند مى سازد!
و عجبتر این كه، بعضى معتقدند ایمان به وجود یك آینده روشن، بازتابى از محرومیّتهاى طبقه شكست خورده است كه غالباً در شكل مذهبى خود نمایى كرده.
ولى انكار نمى توان كرد كه عدّه اى كوته فكر از مسأله انتظار سوء استفاده كرده و به عنوان این كه ما منتظر چنان ظهورى هستیم تمام مسؤولیّتها را از دوش خود برداشته و به جاى همه آنها، مسأله انتظار ـ آن هم محدود به زبان ـ گذارده اند!
براى بر طرف شدن هر گونه سوء تفاهم از طرفین لازم مى دانم قسمتى از رساله اى را كه چندى قبل پیرامون این موضوع نوشته ام از نظر خوانندگان عزیز بگذرانم: