مردم جهان باید از ظلم و ستم و نظامات موجود خسته شوند، و تلخى این زندگى مادّى و یك بعدى را احساس كنند، و حتّى از این كه ادامه این راه یك بعدى ممكن است در آینده مشكلات كنونى را حل كند، مأیوس گردند.
مردم جهان باید بفهمند آنچه در قرن 18 و 19 میلادى درباره آینده درخشان تمدّن بشرى در پرتو پیشرفتهاى ماشینى به آنها نوید داده مى شد، در واقع در باغ سبزى بیش نبود; و یا همچون سرابى در یك بیابان سوزان در برابر دیدگان مسافران تشنه كام.
نه تنها صلح و رفاه و امنیّت مردم جهان تأمین نشد، بلكه دامنه مناقشات و ناامنیهاى مادّى و معنوى گسترش یافت.
نه تنها وضع قوانین بظاهر جالب، ظلم و تبعیض و استعمار و شكافهاى عظیم طبقاتى را از جهان برنچید، بلكه مفاسد پیشین، در مقیاسهاى عظیمتر و اشكال خطرناكتر بروز كرد.
پى بردن به عمق وضع خطرناك كنونى، نخست حالت تفكّر، سپس تردید، و سرانجام یأس از وضع موجود جهان، و آمادگى براى یك انقلاب هه جانبه بر اساس ارزش هاى جدید به وجود مى آورد.
این چیزى است كه تا حاصل نگردد رسیدن به چنان مرحله اى ممكن نیست، درست همانند دمل چركینى كه تا نضج نگیرد لحظه نشتر زدن آن فرا نخواهد رسید.