مردم جهان باید بقدر كافى تلخى این وضع نابسامان و بى عدالتیها را درك كنند.
مردم جهان باید نارسائى و ضعف قوانین بشرى را براى اجراى عدالت اجتماعى لمس كنند.
مردم جهان باید این حقیقت را بیابند كه تنها در سایه اصول و پیوندهاى مادّى و ضمانت اجرایى موجود و مقرّرات خود ساخته انسان ها مشكل جهان حل نمى شود; بلكه مشكلات هر روز متراكمتر و به گونه كلاف سردرگمى پیچیده تر مى گردد.
مردم جهان باید احساس كنند كه بحرانهاى كنونى زاییده نظامات كنونى است; و این نظامات از حلّ بحرانها سرانجام عاجزند.
مردم جهان باید درك كنند كه براى وصول به این هدف بزرگ، اصول و نظاماتى تازه لازم است كه متّكى به ارزشهاى انسانى و ایمان و عواطف بشرى و اخلاق باشد، نه تنها اصول خشك و بى روح و نارسایى مادّى.
مردم جهان باید به این حد از رشد اجتماعى برسند كه بفهمند پیشرفت تكنولوژى الزاماً به مفهوم پیشرفت بشریّت و تأمین خوشبختى انسانها نیست; بلكه تكنولوژى پیشرفته تنها در صورتى ضامن نیكبختى و سعادت است كه زیر چتر یك سلسله اصول معنوى و انسانى استقرار یابد و الاّ ـ همان گونه كه بارها دیده ایم ـ بلا آفرین خواهد بود و مایه ویرانگرى است.
مردم جهان باید دریابند صنایع اگر به صورت بتى در آیند برحجم مشكلات كنونى افزوده خواهد شد و به ابعاد ویرانى و ضایعات جنگها وسعت مى بخشد; بلكه باید به شكل ابزارى در آیند تحت كنترل انسانهاى شایسته.
بالاخره مردم جهان باید تشنه شوند و تا تشنه نشوند به سراغ چشمه هاى آب نمى روند.
و به تعبیر دیگر، تا در مردم جهان تقاضائى نباشد، عرضه هر نوع برنامه اصلاحى، مفید و مؤثّر نخواهد بود; كه قانون «عرضه و تقاضا» بیش از آنچه در مسائل اقتصادى مورد توجّه است در مسائل اجتماعى باید مورد توجّه قرار گیرد.
این سؤال پیش مى آید كه این حالت عطش و تقاضا را چه عاملى باید ایجاد كند؟
در پاسخ مى گوییم: قسمتى از آن را گذشت زمان، و بدون آن ممكن نیست، امّا قسمت دیگرى بستگى به تعلیم و تربیت دارد; باید با رستاخیز فكرى كه از طرف اندیشمندان با ایمان و آگاهان مسؤول جامعه به وجود مى آید، عملى گردد.
آنها باید با برنامه هاى انسان سازى خود، حدّاقل این آگاهى را به مردم جهان بدهند كه با این اصول و قوانین و روشهایى كه در دست دارند مشكلات اساسى حل نخواهد شد; و به هر حال، این نیز نیازمند به زمان است.