تاریخ: 5/6/1382
مشروعیت من و شما وابسته به مبارزه با فساد، تبعیض، و نیز عدالت خواهی است، این پایه ی مشروعیت ماست. الان درباره ی مشروعیت حرفهای زیادی زده می شود، بنده هم از این حرفها بلدم، اما حقیقت قضیه این است که اگر ما دنبال عدالت نباشیم، حقیقتا من که این جا نشسته ام، وجودم نامشروع خواهد بود، یعنی هرچه اختیار دارم و هرچه تصرف کنم، تصرف نامشروع خواهد بود، دیگران هم همین طور. ما برای عدالت و رفع تبعیض آمده ایم. ما آمده ایم جامعه را از مواهب الهیخودش - که مهمترین مواهب الهی در عدالت وجود دارد - و همچنین مواهب اخلاقی و معنوی برخوردار کنیم. البته معنای این حرف این نیست که ما از زندگی دنیایی مردم غفلت کنیم، نخیر، مگر می شود اصلا آخرت بدون دنیا نمی شود و امکان ندارد که انسان بخواهد به آن مواهب معنوی برسد و دنیای ویرانی هم داشته باشد.
... اما دنیای آباد دور از عدالت و دور از معنویت به درد نمی خورد. گیرم که رشدمان - به تعبیر غلط که گفته می شود نرخ رشد - آمد بالا و فرض بفرمایید درآمد سرانه ی مان دو برابر و سه برابر شد، اما عدالت در جامعه نبود، یعنی عمده ی این درآمد به یک بخش محدودی رسید و بخش عظیمی از مردم، محروم و گرسنه ماندند. این، کاری نیست که ما باید انجام دهیم، این، آن تکلیفی نیست که ما برعهده داریم. تکلیف ما این است که عدالت را در جامعه مستقر کنیم و این هم جز با مبارزه ی با فساد و افزون طلبی انسانهای مفت خوار و سوء استفاده کن امکان پذیر نیست. بخشی از کار عدالت این جا تنظیم می شود.