تاریخ: 25/9/1379
آن حضرت در جایی دیگر از نهج البلاغه می فرماید: إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَرَضَ عَلَی أَئِمَّةِ الْعَدْلِ أَنْ یُقَدِّرُوا أَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ النَّاسِ
یعنی صاحبان مناصب در نظام حق، حق ندارند خودشان را با اعیان و اشراف مقایسه کنند و بگویند چون اشراف و اعیان این گونه خانه و زندگی دارند و این طور گذران می کنند پس ما هم که صاحب این منصب و این مسئولیت در جمهوری اسلامی یا در نظام اسلامی و حاکمیت اسلامی هستیم سعی کنیم مثل آنها زندگی کنیم یا این که چون رؤسا و مسئولان و وزرایکشورهای دیگر در نظامهای غیر الهی و غیر حق این طور زندگی می کنند این طور خوشگذرانی می کنند و این گونه از امکانات مادی استفاده می کنند ما هم بایستی همان طور زندگی کنیم نه حق ندارند زندگیشان را با اعیان و اشراف و متمکنان و یا با منحرفان اندازه گیری کنند.
پس با چه کسانی باید زندگی خودشان را اندازه بگیرند أَنْ یُقَدِّرُوا أَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ النَّاسِ با مردم معمولی آن هم ضعیفها و پایین ترهاشان. در این عبارت این تعبیر نیست که مثل آنها زندگی کن - ممکن است هر کسی نتواند آن گونه زندگی را بر خودش تنگ بگیرد - اما این هست که خودت را با او اندازه بگیر و با او مقایسه کن نه با اعیان و اشراف و با فلان پولدار و فلان سرمایه دار. مسئول و صاحب یک منصب در نظام اسلامی و نظام حق نباید طوری زندگی کند که باب اعیان و اشراف و متمکنان و برخورداران جامعه یا مسئولان کشورهای غیر اسلامی است نه این طور نیست این فرهنگ غلطی است که هرکس در مسئولیتهای دولتی به مقام و مسئولیتی رسید باید فلان طور خانه یا فلان طور وسیله رفت و آمد یا فلان طور امکانات زندگی داشته باشد نه دستور امیر المؤمنین این نیستا فقط مربوط به آن زمان هم نیستا مربوط به همه زمانهاست. آن زمان هم این گونه نبود که همه مردم فقیر باشند نه فتوحات اسلامی شده بود در کشور اسلامی ثروتهایی وجود داشت و ثروتمندها و تجاری بودند - حالا از راه حرام یا حلال فعلا کاری نداریم - بودند کسانی که زندگیهای آنها زندگیهای برخوردارانه بود. امیر المؤمنین در همین زمان می فرماید که نباید زندگی شما زندگی برخوردارانه باشد این مربوط به مسئولان و صاحبان مناصب در نظام اسلامی است باید خودشان را با مردم ضعیف بسنجند نه با برخورداران جامعه.