تاریخ: 9/7/1378
اگر به بیانات امام نگاه کنید، رفتار امام را ببینید و آنچه را که از امام می دانید، جلویتان بگذارید، همین دو چیز را به طور برجسته مشاهده می کنید:
اول، احیای روح خودباوری و استقلال در مردم. در طول سالیان دراز به مردم تفهیم شده بود که شما نمی توانید. هرچه افراد از همه طبقات - روحانی، غیرروحانی، دانشگاهی، عالم، جاهل - می گفتند، پاسخ می دادند که نمی شود و فایده یی ندارد. این روحیه باید عوض می شد. این گونه خلقیات اجتماعی، مثل خلقیات فردی نیست. خلقیات فردی هم به آسانی عوض نمی شوند، اما خلقیات اجتماعی خیلی دشوارتر است. امام باید این را به روح خودباوری و اتکا به نفس و مشی مستقل تبدیل می کرد. برای خاطر این خصوصیت، امام باید هیچ گونه دخالت و نفوذی را از غیر این ملت بر این ملت تحمل نکند، و نکرد. این که می بینید امام این گونه در مقابل آمریکا و در مقابل شوروی آن روز می ایستاد، بخاطر این بود. آمریکاییها بیست و پنج سال تمام، سرشان را پایین انداخته بودند و به این جا آمده بودند. سفره گسترده یی بود که اینها و یک مشت مزدور، هر کار خواسته بودند، کرده بودند، تا ماههای اول انقلاب هم هنوز قطع امید نکرده بودند! من قضایایی را در ذهن دارم که حالا وقت نیست آنها را بگویم. امام، بکل نوک همه این پرمدعاها را چید. اگر اندک غفلتی از امام سرمی زد، از طریق مختلف و از پنجره های متعدد، همان کسانی که از در بیرون شده بودند، دوباره وارد می شدند. امام قرص و محکم جلوی نفوذ و تسلط بیگانه را به هر کیفیتی بست و ایستاد، این اولین نقطه بود.
دومین چیزی که امام برروی آن نهایت اهتمام را داشت، احیای روح دینی و تقویت ایمان در مردم بود، همان ایمانی که در خودش وجود داشت، لذا روی مسائل دین - تعبد و هر آنچه که به دین مربوط می شد - نهایت کوشش و دقت را داشت و هیچ حاضر نبود در این زمینه کوتاه بیاید، چون دین علاج کننده است. وقتی روح دینی در ملتی بود، اثر آن فقط این نیست که از لحاظ شخصی، مردم خوب و پاکیزه و پارسایی خواهند شد، اثر روح دینی، در زندگی اجتماعی منعکس می شود، اگر دین درست باشد. برای همین هم بود که با دینی که امام ترویج می کرد، اسلامی که امام آن را اسلام ناب می نامید، همه دشمنان بزرگ دنیا و دنباله هایشان در داخل کشور، شروع به مخالفت کردند، به عنوان این که این دین، سیاسی و حکومتی است. گاهیهم دایه دلسوزتر از مادر می شدند - که حالا هم گاهی می شوند - که آقا شما دین سیاسی و دین حکومتی را که مطرح می کنید، دین از نظر مردم ضعیف می شود، ایمان دینی مردم سست می شود! این، درست عکس واقعیت است. وقتی دین در یک جامعه بود، روح فداکاری در آن جامعه هست. وقتی دین در یک جامعه بود، آگاهی و هوشیاری و احساس مسئولیت در یک جامعه هست.