در فضیلت این سوره همین بس که در حدیثى از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله)نقل شده است: «مَن قَرَأَها کانَ مِمَّن یَرضاهُ اللّهُ وَلِمُحَمَّد(صلى الله علیه وآله) أن یَشفَعَ لَهُ وَلَهُ عَشرُ حَسَنات بِعَدَدِ کُلِّ یَتِیم وَسائِل; هر کس آن را تلاوت کند، از کسانى خواهد بود که خدا از آنها راضى مى شود و شایسته است محمّد(صلى الله علیه وآله) از او شفاعت کند و به عدد هر یتیم و مسکین سؤال کننده ده حسنه براى او خواهد بود».(210)
و این همه فضیلت از آنِ کسى است که آن را بخواند و در عمل به کار بندد.
قابل توجّه اینکه مطابق روایات متعدّدى این سوره و سوره آینده (سوره ألم نشرح) یک سوره است، و چون در نماز بعد از حمد باید یک سوره کامل خوانده شود، این دو سوره را باید با هم خواند (نظیر این معنى درباره سوره هاى فیل و لاِیلاف نیز گفته شده است).
و اگر درست در محتواى این دو سوره دقّت کنیم درمى یابیم که مطالب آنها چندان با هم پیوند دارد که حتماً یکى ادامه دیگرى است، هرچند میان آن دو «بسم اللّه الرّحمن الرّحیم» فاصله شده است.
در اینکه آیا این دو سوره از هر نظر یکى است یا در خصوص نماز باید در حکم یک سوره محسوب شود، گفتوگویى است که باید شرح آن را در کتاب هاى فقهى (بحث قرائت نماز) مطالعه کرد.