در حدیثى پیامبر(صلى الله علیه وآله) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ نوح کانَ مِنَ المُؤمِنِینَ الَّذینَ تُدرِکُهُم دَعوَةُ نوح; کسى که سوره نوح را بخواند از مؤمنانى خواهد بود که شعاع دعوت نوح پیامبر او را فرامى گیرد».(163)
و در حدیث دیگرى امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن کانَ یُؤمِنُ بِاللّهِ وَیَقرَأُ کِتابَهُ فَلا یَدَعُ قِراءَةَ سورَةِ «إنّا أرسَلنا نُوحاً إلى قَومِهِ» فَأىُّ عَبد قَرَأَها مُحتَسِباً صابِراً فی فَریضَة أو نافِلَة أسکَنَهُ اللّهُ مَساکِنَ الأبرارِ وَأعطاهُ ثَلاثَ جِنان مَعَ جَنَّتِهِ کَرامَةً مِنَ اللّهِ; کسى که ایمان به خدا و روز رستاخیز دارد و کتاب او را مى خواند، تلاوت سوره نوح را رها نکند، هر که آن را براى خدا و توأم با شکیبایى در نماز فریضه یا نافله بخواند، خداوند او را در منازل نیکان جاى مى دهد و سه باغ از باغ هاى بهشت همراه باغ خودش براى احترام به او مرحمت مى کند».(164)
ناگفته پیداست هدف از تلاوت سوره این است که از راه و رسم این پیامبر بزرگ، استقامت و شکیبایى یاران او در راه دعوت به سوى حق، الهام گیرد و خود را در شعاع دعوت او قرار دهد، نه خواندن فاقد اندیشه و فکر و نه اندیشه اى خالى از عمل