از پیامبر(صلى الله علیه وآله) و امام صادق (علیه السلام) براى کسى که این سوره را بخواند پاداش فراوانى نقل شده است، از جمله در روایتى امام صادق (علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأ سورَةَ بَنی إسرائیلَ فی کُلِّ لَیلَةِ الجُمُعَةِ لَم یَمُت حَتّى یُدرِکَ القائِمَ وَیَکُونَ مِن أصحابِهِ; کسى که سوره بنى اسرائیل را هر شب جمعه بخواند، از دنیا نخواهد رفت تا اینکه قائم را درک کند و از یارانش خواهد بود».(41)
بارها گفته ایم که پاداش ها و فضیلت هایى که براى سوره هاى قرآن بیان شده هرگز براى خواندن تنها نیست، بلکه خواندنى است که توأم با تفکّر و اندیشه و سپس الهام گرفتن براى عمل بوده باشد.
مخصوصاً در یکى از روایات مربوط به فضیلت این سوره مى خوانیم: «فَرَقَّ قَلبُهُ عِندَ ذِکرِ الوالِدَینِ; کسى که این سوره را بخواند و هنگامى که به توصیه هاى خداوند در مورد پدر و مادر در این سوره مى رسد عواطف او تحریک شود و احساس محبّت بیشتر نسبت به پدر و مادر کند»(42) داراى چنان پاداشى است.
بنابراین الفاظ قرآن هرچند بى شک محترم و پرارزش است، ولى این الفاظ مقدّمه اى است براى معانى و آن مقدّمه اى است براى عمل.
به هر صورت مجموعه بحث هاى عقیدتى، اخلاقى و اجتماعى در این سوره نسخه کاملى را تشکیل مى دهد براى ارتقا و تکامل بشر در زمینه هاى مختلف.
جالب اینکه این سوره با «تسبیح» خدا شروع مى شود و با «حمد و تکبیر» او پایان مى گیرد.
تسبیح نشانه اى است براى پاک سازى و پیراستن از هرگونه عیب و نقص.
حمد نشانه اى است براى آراستن به صفات فضیلت و تکبیر رمز پیشرفت و عظمت است.