با توجّه به بحث هاى بالا که تنها بیان گوشه اى از فضیلت سوره حمد بود، روشن مى شود که چرا در احادیث در منابع شیعه و سنّى این همه تأکید بر تلاوت آن شده است. تلاوت آن به انسان روح و ایمان مى بخشد، او را به خدا نزدیک مى کند، صفاى دل و روحانیّت مى آفریند، اراده انسان را قوى و تلاش او را در راه خدا و خلق افزون مى سازد و میان او و گناه و انحراف فاصله مى افکند. ازاین رو در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) مى خوانیم که فرمود: «رَنَّ إبلیسُ أربَعَ رَنّات أوَّلُهُنَّ یَومَ لُعِنَ وَحینَ اُهبِطَ إلَى الأرضِ وَحینَ بُعِثَ مُحَمَّدٌ(صلى الله علیه وآله) عَلى حینِ فَترَة مِنَ الرُّسُلِ وَحینَ اُنزِلَت اُمُّ الکِتابِ; شیطان چهار بار فریاد کشید و ناله سر داد، نخستین بار روزى بود که از درگاه خدا رانده شد، سپس هنگامى بود که از بهشت به زمین تنزّل یافت، سومین بار هنگام بعثت محمّد(صلى الله علیه وآله) بعد از فترت پیامبران و آخرین بار زمانى که سوره حمد نازل شد».(7)