از پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) روایت شده است که فرمود: «وَمَن قَرَأ سورَةَ العَنکَبوتِ کانَ لَهُ مِنَ الأجرِ عَشرُ حَسَنات بِعَدَدِ کُلِّ المُؤمِنِینَ وَالمُنافِقینَ; هر که سوره عنکبوت را بخواند، به تعداد تمام مؤمنان و منافقان، دَه حسنه براى او نوشته مى شود».(65)
مخصوصاً درباره تلاوت سوره عنکبوت و روم در شب بیست و سوم ماه رمضان، فضیلت فوق العاده اى وارد شده است تا آنجا که در حدیثى امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ العَنکَبُوتِ وَالرُّومِ فی شَهرِ رَمَضانَ لَیلَةَ ثَلاث وَعِشرِینَ فَهُوَ وَاللّهِ مِن أهلِ الجَنَّةِ لا أستَثنی فیهِ أبَداً وَلا أخافُ أن یَکتُبَ اللّهُ عَلَىَّ فی یَمینی إثماً وَإنَّ لِهاتَینِ السُّورَتَینِ مِنَ اللّهِ مَکاناً; هر که سوره هاى عنکبوت و روم را در شب بیست و سوم ماه رمضان تلاوت کند، به خدا سوگند اهل بهشت است و من هیچ کس را از این موضوع استثنا نمى کنم و نمى ترسم که خداوند در این سوگند قاطع من گناهى بر من بنویسد و مسلّماً این دو سوره در پیشگاه خدا بسیار ارج دارد».(66)
بى شک محتواى پربار این دو سوره و درس هاى مهمّ توحیدى آن و برنامه هاى سازنده عملى که در آن ارائه شده، کافى است هر انسانى را که اهل اندیشه و الهام و عمل باشد، به بهشت جاویدان سوق دهد.
بلکه شاید اگر تنها از نخستین آیه سوره عنکبوت الهام بگیریم، مشمول سوگند امام صادق(علیه السلام) شویم، همان آیه اى که موضوع امتحان عمومى انسان ها را مطرح کرده و مى گوید: همه بدون استثنا در بوته آزمایش قرار مى گیرند تا سیه روى شوند آنان که غش دارند.
چگونه ممکن است انسان این آزمون عظیم را کاملاً باور داشته باشد و خود را براى آن آماده نسازد و اهل تقوا نگردد؟