از پیامبر اعظم(صلى الله علیه وآله) در فضیلت تلاوت این سوره نقل شده است: «مَن قَرَأَ سورَةَ الأنبِیاءِ حاسَبَهُ اللّهُ حِساباً یَسیراً وَصافَحَهُ وَسَلَّمَ عَلَیهِ کُلُّ نَبِىّ ذُکِرَ اسمُهُ فِى القُرآنِ; هر که سوره انبیا را بخواند خداوند حساب او را آسان مى کند (و روز قیامت در محاسبه اعمالش سختگیرى نخواهد کرد) و هر پیامبرى که نام او در قرآن ذکر شده با او مصافحه کرده و بر او درود مى فرستد».(51)
و در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) فرمود: «مَن قَرَأَ سورَةَ الأنبِیاءِ حُبّاً لَها کانَ مِمَّن رافَقَ النَّبِیِّینَ أجمَعینَ فی جَنّاتِ النَّعیمِ وَکانَ مَهیباً فی أعیُنِ النّاسِ فِى الحَیاةِ الدُّنیا; هر کس سوره انبیاء را از روى عشق و علاقه بخواند، با همه پیامبران در باغ هاى پرنعمت بهشت رفیق و همدم مى شد و در زندگى دنیا نیز در چشم مردم پرابّهت خواهد بود».(52)
جمله «حُبّاً لَها; از روى عشق و علاقه به این سوره» در واقع کلیدى است براى فهم معناى روایاتى که در زمینه فضیلت سوره هاى قرآن به ما رسیده، یعنى هدف تنها تلاوت و خواندن الفاظ نیست، بلکه عشق به محتواست و مسلّماً عشق به محتوا بدون عمل معنى ندارد و اگر کسى ادّعایى کند که من عاشق فلان سوره ام، امّا عملش برضدّ مفاهیم آن باشد دروغ مى گوید.
بارها گفته ایم که قرآن کتاب عقیده و عمل است و خواندن، مقدّمه اى است براى اندیشیدن و آن مقدّمه اى براى ایمان و عمل.