در جامعه افرادى هستند که داراى سرمایه هایى هستند
ـ کم یا زیاد ـ ولى قدرت استفاده و بهره گیرى از سرمایه خویش را ندارند; که این مسأله علل زیادى دارد:
1. ضعف مدیریّت.
2. کهولت سن و ضعف جسمانى.
3. بیمارى و نداشتن سلامت کافى.
4. صغر و عدم رشد کافى; مانند کودکان یتیمى که ارثى از پدرشان به آنها رسیده است، و امثال اینها.
در اینجا یک بانک سالم مى تواند به این نوع افراد خدمت بزرگى کند، به این کیفیت که سرمایه هاى اینها را بگیرد و با آن تجارت کند و در قالب مضاربه و یا سایر عقود اسلامى کار کند، مقدارى سود براى خود بردارد و مقدارى را هم به صاحب سرمایه بدهد، که بدین صورت هم سرمایه معطل نمى ماند و هم مشکلى از صاحب سرمایه حل مى شود، و پول او تحلیل نمى رود.
روشن است که این خدمات هر کدام به تنهایى براى تأسیس بانک ها کافى است.