تمام افرادى که در جامعه فعالیّت اقتصادى دارند هم سود دارند و هم زیان، کارخانه ها، مزارع، تجارت ها، صنعت ها، دامدارى ها، کارهاى خدماتى و... مشمول این قانون هستند و تنها رباخواران از این قانون مستثنا هستند و فقط سود مى برند و زیان نمى بینند. بنابراین در جامعه اى که همه سود و زیان دارند رباخواران سود خالص مى برند بى آن که کار مفیدى انجام دهند، چرا که مفت خورى و کار بى زحمت ظلم است. به همین جهت گاه از رباخوارى به «گنج بى رنج» یا سود بادآورده تعبیر کرده اند و به همین دلیل رباخوارى یکى از عوامل نظام طبقاتى است، چرا که عدّه قلیلى به خاطر رباخوارى گسترده، همه چیز دارند و تعداد کثیرى، فاقد همه چیز هستند و عجیب اینکه این فاصله طبقاتى، طبق نظریه آگاهان و خبرگان در دنیاى امروز، در حال افزایش است و هر چه زمان به پیش مى رود فاصله بین ثروتمندان و فقرا بیشتر مى شود، تا آنجا که بعضى از کشورها هرچه درآمد دارند باید به عنوان سود وام هایى که گرفته اند، بپردازند; و خطرات این امر بر کسى پوشیده نیست.
و روشن است که چنین دنیا و جامعه اى که هر روز فقیرش، فقیرتر و ثروتمندش، ثروتمندتر مى شود، ظالمانه است; چندى قبل آمارى دیدم که بسیار تکان دهنده بود; این آمار مى گوید 80 درصد از ثروت دنیا در دست 20 درصد مردم دنیاست و 20 درصد ثروت دنیا در دست 80 درصد مردم دنیاست، یعنى اگر تعداد مردم دنیا را فرضاً 100 نفر در نظر بگیریم و ثروت دنیا را هم 100 تومان بدانیم، 80 تومان آن در دست 20 نفر و 20 تومان باقیمانده آن در دست 80 نفر دیگر مى باشد!
و به یقین یکى از علت هاى عمده این فاصله طبقاتى رباخوارى است و ما باید خداوند متعال را شاکر باشیم که به برکت اسلام و انقلاب اسلامى در حال تحوّل از این پدیده خطرناک هستیم، هر چند هنوز به کمال مطلوب نرسیده ایم.