نـتـیـجـه ى روزه ى مـاه رمـضـان ، ذخـیـره ى تـقـوا در دل و جـان مـاسـت كـه بـایـد مـا را در راهـهـاى پـُر پـیـچ و خـم زنـدگـى در طـول سـال مـدد كند و صراط مستقیم را براى ما تضمین نماید. ماه رمضان با همه ى عظمت و كـرامـت و فضاى انباشته از رحمتش سپرى شد و مردم مسلمان در سراسر عالم در این ماه به بركت روزه ى روزها و توسل و دعا و ذكر و تلاوت قرآن ، دلها و جانهاى خود را نورانیتر و به خدا نزدیكتر كردند.
بـه بـركـت مـاه رمضان ، براى مسلمان فرصتى پیش مى آید كه باید از آن در جهت تقویت حـیـات مـعـنـوى و نـشـاط مـادىِ خـود اسـتـفـاده كند. یكى از درسهاى بزرگ ماه رمضان كه در خـلال دعـا و روزه و تـلاوت قـرآن در ایـن مـاه باید آن را فرا بگیریم و استفاده كنیم ، این اسـت كه با چشیدن گرسنگى و تشنگى ، به فكر گرسنگان و محرومان و فقرا بیفتیم . در دعـاى روزهـاى مـاه رمـضان مى گوییم : ((الّلهم اغن كلّ فقیر، الّلهم اشبع كلّ جائع ، الّلهم اكس كلّ عریان (126». این دعا فقط براى خواندن نیست ؛ براى این است كه همه خود را براى مبارزه ى با فقر و مجاهدت در راه ستردن غبار محرومیت از چهره ى محرومان و مستضعفان موظف بدانند. این مبارزه ، یك وظیفه ى همگانى است . در آیات قرآن مى خوانیم : ((اَرَأَیـْتَ الَّذِی یـُكـَذِّبُ بـِالدِّیـنِ فـَذلِكَ الَّذِی یـَدُعُّ الْیـَتـِیـمَ وَ لا یـَحـُضُّ عـَلى طـَعـامِ الْمـِسـْكـِیـن (127». یـكـى از نـشـانـه هـاى تـكـذیـب دیـن ایـن اسـت كـه انـسان در مـقـابـل فقر فقیران و محرومان بى تفاوت باشد و احساس مسؤولیت نكند. در ماه رمضان ، به بركت روزه ، طعم گرسنگى و تشنگى و نرسیدن به آنچه را اشتهاى نفس انسان است ، درك كـردیـم و چـشـیـدیـم . ایـن بـایـد مـا را بـه احـسـاس مـسـؤولیـتـى كـه اسـلام در قبال مساءله ى مهم فقر و فقیر از یكایك مسلمانان خواسته است و بر دوش آنان وظیفه نهاده است ، نزدیك كند.(128)