مـعـمـولا امـام در مـاه رمضان ، دیدار نداشتند. البته ما گاهى بین ماه رمضان مى رفتیم و با ایـشان ملاقات مى كردیم ـ افطارى ، یا به دلیل دیگرى پهلوى ایشان بودیم ؛ یك بار یـا دو بـار ـ امـا غـالبـا مـردم ایـشـان را نـمـى دیـدنـد؛ مـا هـم كـمـتـر از مـعـمـول مى دیدیم . بعد از ماه رمضان كه انسان ایشان را مى دید ـ در یك دیدار و ملاقاتى كه با مردم حرف مى زدند ـ به طور محسوس مى فهمید كه ایشان در این یك ماه ، نورانیتر شده اند؛ آدم ، این را حس مى كرد. پیرمرد هشتاد و چند ساله ـ نزدیك نود ساله ـ این یك ماهه حـركـت مـى كـردنـد و پـیش مى رفتند! همیشه در حال حركت بودند؛ اما ماه رمضان ، بیشتر و جدیتر؛ چون میدان ، میدان مناسبترى است .(55)
... مؤمن ...لحظه به لحظه در حال پیشرفت است . امام (رحمة اللّه علیه ) نیز عینا همین طور بودند و ما آن را ـ مخصوصا در مواقع خاص ـ احساس مى كردیم . مثلا در ماه رمضان ، ایشان مـعـمـولا هـیـچ مـلاقـاتى نداشتند و بیشتر به خودشان مى پرداختند. بعد از ماه رمضان كه انـسـان بـا ایـشـان مـلاقـات مـى كـرد، مـحسوس بود كه نورانیتر و معنویتر شده اند. یقینا بسیارى از موفقیتهاى انقلاب و این ملت ، ناشى از همان كانون جوشان منور بود.(56)
اعـتـقـادم ایـن اسـت كـه اگـر امـام بزرگوار بى نظیر ما ـ كه واقعا در میان مردم این زمان ، نـظـیـرى بـراى ایـشان نمى شناسیم و بعد از ائمه ى هدى و اولیاءاللّه (علیهم السّلام ) نـظـیـر ایـشـان را بـسـیـار كـم سراغ داریم ـ با این مفاهیم ماءنوس نبود و با مناجات و دعا سـروكـار نـداشـت و اهـل تـضـرع و اسـتـغـفـار و اسـتـغـاثـه و گـریـه و تـوسل نبود، بسیار بعید بود كه خداى متعال این همه توفیق را به ایشان ارزانى بدارد. مـوفـقـیـتـهـاى این بزرگوار، به میزان زیادى مرهون همین ارتباط با خدا و باز بودن راه دل او بـا درگـاه الهى و استغاثه و مناجات و دعا بود. انسان ، پیشرفت لحظه به لحظه ى این مرد معنوى و الهى را در طى سالهاى اخیر احساس مى كرد. هر ماه رمضانى كه بر این بـزرگـوار مـى گـذشـت ، انـسـان مـى دیـد كـه نـورانـیـتـر شـده و خـداى متعال او را هدایت مى كرده است .(57)
... خدا شاهد است كه بعد از هر ماه رمضان ، گاهى كه خدمت امام مى رسیدم ، برایم محسوس بـود كـه در ایـن مـاه رمـضان ، امام نسبت به گذشته بالاتر رفته ، پرواز كرده و از ماده دورتـر شـده اسـت . روزبه روز جلوتر مى رفت و خودش را كاملتر مى كرد. انسانِ مؤمن ، ایـن اسـت . ((مـن سـاوى یـومـاه فـهـو مـغـبـون (58»؛ اگـر دو روزمـان مثل هم باشد، سرمان كلاه رفته است . مغبون ، یعنى فریب خورده ، سركلاه رفته . و كسى كه فردایش از امروزش بدتر باشد، ((فهو ملعون (59»؛ یعنى طرد شده است .(60)