مـن روایـتـى را در بـاب اخـلاص یـادداشـت كـرده ام كه برایتان مى خوانم . از پیغمبر اكرم (صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ) نقل شده است كه فرمود:
((اِنَّ لَكـُلِّ حـَقٍّ حـَقـیـقَتا ))؛ هر چیزى داراى حقیقتى است ، و یك روح و یك معنا و یك حقیقت دارد، ((وَ مابَلَغَ عَبْدٌ حَقیقَةَ الاِخلاصِ))؛ بنده به حقیقت اخلاص و به آن معناى حـقـیـقى اخلاص نمى رسد، ((حَتّى لایُحِبُّ اَنْ یُحْمَدَ عَلى شَىٍ مِنْ عَمَلٍ لِلّه .)) ـ این خـیـلى سـخـت اسـت . ایـن ، مـرتبه اش از آن مراتب خیلى بالاست ـ مگر این كه دوست نداشته باشد كه مردم او را براى هیچ یك از كارهایى كه براى خدا انجام مى دهد، ستایش كنند.
مـثـلا فـردى است كه كار را براى دیگران انجام نمى دهد: براى خاطر خدا نماز مى خواند، ختم قرآن مى گیرد، كار خیرى انجام مى دهد، احسان و كمك و صدقه اى مى دهد، و مجاهدتى بـراى خـدا مـى كند. اما دوست مى دارد كه مردم بگویند: ایشان چقدر آدم خوبى است . كارش رابـراى مـردم نكرده است . كار را براى خدا انجام داده و تمام شده ؛ اما از مدح مردم و از این كه مردم از او تعریف كنند، خوشش مى آید. مى فرماید این ، آن مرتبه ى عالى اخلاص نیست . مـرتـبـه ى عالى اخلاص این است كه این را هم دوست نداشته باشد. اصلا كارى به كار مـردم نـداشـتـه بـاشـد؛ مـى خـواهد بدانند، مى خواهد ندانند؛ مى خواهد خوششان بیاید، مى خواهد خوششان نیاید. نگاه كند ببیند خدا از او چه خواسته است و دقیقا آن را انجام دهد.(40 )