مـكـرر عـرض كـرده ایـم كـه سِرّ مساءله در این است كه انسان بتواند خودش را به عبودیت الهـى مـتـصـف كند. عبد، یعنى تسلیم اراده و حكم خدا و شریعت الهى . لُبّ تمام دستورات و احـكـام و فـرامـیـن الهـى و شـرایـع انـبـیـاء، هـمـیـن یـك كـلمـه اسـت و شـایـد پـیـامبران خدا، قـبـل از آن كـه مـقـام نـبـوت بـراى آنـهـا انـتـخـاب بـشـود و خـداى مـتعال آنها را به نبوت سرافراز كند، به عبودیت سرافراز كرده باشد؛ همچنان كه حتما همین طور است . در یك روایت است كه ((إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَ مُحَمَّداً عَبْداً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ رَسُولًا (20»؛ اول ، خـداى مـتعال او را خلعت عبودیت پوشانید و بعد، به مرحله و رتبه ى نـبـوت فـایـز كـرد. كـاءنّه این ، در هر تعالى اى مقدمه ى لازم و شرط اصلى است . در هر انـدازه تـكـامـلى ، عـبـودیت ، شرط اصلى است . البته ، عبودیت هم مراحلى دارد. آن مرحله ى پایین عبودیت ، آن چنانى كه امثال ماها بتوانیم در آن طمع بورزیم ، همین است .
خـودمـان را آمـاده ى اطـاعـت كـنیم ؛ همه چیز را از او بدانیم ؛ نعمتهاى الهى را حقیقتا نعمتها و موهبتهاى الهى بدانیم ؛ آنها را فرآورده ى قدرت و علم و توانایى خودمان ندانیم ؛ بدانیم كه ما هم وسیله ایم . ذهن ما، دست ما، عمل ما، سرپنجه ى ما و تلاش ما، وسیله اى براى تحقق اراده ى الهـى اسـت . حـقـیـقـتـا بـنـدگـان شـایـسـتـه ى خـدا ـ مثل امام بزرگوار ما (رضوان اللّه تعالى علیه ) ـ قدر ماه رمضان و قدر آن ساعات و ایام را مـى دانستند و از آن ، كمال استفاده را مى بردند. ما، ائمه ى معصومین (علیهم السّلام ) را كـه زیارت نكرده ایم ؛ اما انسان مى توانست رشحه اى از رشحات همان عبادات و توجه ها را در وجود مقدس امام عظیم الشاءن بزرگوار راحلمان مشاهده كند.(21)