نـمـاز و زكـات ، مـخـصـوص امـت اسـلام نـبـوده اسـت ، بـلكـه پـیـامـبـران قـبـل از رسول اكرم اسلام (صلّى اللّه علیه وآله وسلّم ) در صدر احكام خود، نماز و زكات را داشـتـه انـد. ((و اوصـانـى بـالصـلوة و الزكـوة مـا دمـت حـیّا(101» از قول حضرت عیسى (علیه السّلام ) است كه به مخاطبان خود مى فرماید: خدا من را به نماز و زكات وصیت كرده است . از آیات دیگر قرآن هم این معنا استفاده مى شود. آیه ى اولى كه تـلاوت كـردم (102)، مـى فـرمـایـد: ((روزه هـم مـثـل نـمـاز و زكـات ، در شمار احكامى است كه مخصوص امت اسلام نیست ، بلكه امم سابق و پیامبران گذشته هم ماءمور به روزه بوده اند.))
ایـن ، نـشـان دهنده ى این حقیقت است كه در بناى زندگى معنوى انسانها در هر زمان ، همچنان كـه نـمـاز لازم اسـت و ایـن نماز، رابطه ى معنوى میان انسان و خداست ، و همچنان كه زكات لازم است و این زكات ، تزكیه ى مالى انسان مى باشد، روزه هم واجب و ضرورى است و این یـكـى از پـایـه هـاى اصـلى تـكـامـل انـسـان و تـعـالى مـعـنـوى اوسـت ؛ والاّ در طول زمان و با تغییر ادیان مختلف ، این خط، ثابت و مستمر نمى ماند.
البـتـه روزه ، در ادیـان مـخـتـلف و زمانهاى گوناگون و به شكلهاى دیگر وجود دارد؛ اما گـرسـنـگـى كـشـیـدن و انـدرون را از طعام خالى داشتن و لب و زبان و دهان را در ساعات معیّنى بر روى تمتعات جسمانى بستن ، خصوصیتى است كه در روزه ى ادیان مختلف وجود دارد. پـس ، روزه یـك ركـن اسـاسـى در تـعـالى مـعـنـوى و تكامل روحى و هدایت و تربیت انسانى است .(103)