مهمترین حُسنِ یك نظام و حكومت اسلامى در این است كه فضا را، فضاى گناه آلود نمى كند. در نـظـامـهـاى طـاغوتى ، فضا گناه آلود است . اگر انسان هم بخواهد گناه نكند، گویى بـراى او مـیسور نیست و همه چیز، انسان را به طرف گناه سوق مى دهد. در نظام اسلامى ، این طور نیست . در نظام اسلامى ، فضا گناه آلود نیست . گناهكار هست ، در سطوح مختلف و در مـشـاغـل مـتـعدد هم هست ، با اختیارات گوناگون هم هست ـ نه این كه نیست ـ اما گناه ، ممكن است فقط جاذبه ى شخصى داشته باشد؛ یعنى هوى و هوس انسان ، او را به طرف گناه بـكـشـانـد. ایـن نـظـام ، غـیـر از نـظـام طـاغوتى و شیطانى است كه گناه ، معیار پیشرفت اجـتـمـاعـى هـم هـسـت ! در نـظـام اسـلامـى ، گـنـاه نه فقط معیار پیشرفت نیست ، بلكه ضد پیشرفت و ضد ارزش و معیار تنزل است .(17)