سـوم ایـن كـه دو نـفـر شـاهـد عـادل شـهـادت دهـنـد. مـورد وثـوق ، كـافـى نـیـسـت ؛ بـایـد عـادل بـاشـد. دیـشب كه ما از نقاط مختلف كشور تفحص مى كردیم ، بعضى جاها مى گفتند كـه یـك نـفـر پیش آقایى آمده و گفته است كه من دیده ام . دو، سه جا چنین چیزى گفته شد؛ لیـكـن از لحـاظ شـرعـى ، هـیـچ كدام معتبر نیست ؛ زیرا كه خبر دهندگان ، متصف به عدالت نبودند و كسى نمى دانست كه اینها عادلند.
ایـن ، امـر كـوچـكـى نـیـسـت ؛ روز عـیـد مـسـلمـیـن اسـت . وقـتـى كـه انـسـان بـخـواهـد طـبـق آن عمل كند، یا حاكم بخواهد حكم بدهد، نمى شود پا را جایى بگذارد كه لغزان و لرزان است و اطـمـیـنـانـى نـیـسـت ؛ نـه . بـایـد عـادل بـاشـد، آن هـم نـه یـك نفر، بلكه دو نفر انسان عـادل و البته با اطلاع كه به هیچ وجه دروغ و خلاف نمى گویند. باید آدمهایى باشند كه ماه را بشناسند و از حرفهایشان بشود فهمید كه اینها درست فهمیده اند.
گاهى افراد، روى پشت بام مى روند و ماه را مى بینند؛ ولى اشتباه مى كنند. من سابق دیده بـودم كـه آدمـهـاى خـبـره ، شـهـود مـى خـواستند و از افراد مى پرسیدند، ماه را كه دیدى ، چـگـونـه بـود؟ مـثـلا مـى گـفت ، ماه این گونه بود؛ یعنى دو طرف ماه ، طرف پایین بود. مـعـلوم بـود كـه او مـاه را نـدیـده اسـت . مـاه شـبِ اول كـه ایـن طـورى نـیـسـت . در شـبـِ اول ، دو طـرف مـاه ، بـه طـرف بـالاسـت . پـس ، اگـر كـسـى عـادل هـم اسـت ، امـا آمـد و گـفـت كـه مـن مـاه را دیـده ام ، ایـن طـورى بـود ـ دو طـرف هـلال را بـه سـمـت پایین نشان داد ـ روشن است كه دروغ نمى گوید؛ اما اشتباه كرده است . این هم مورد قبول نیست . باید دو شاهد عادلى باشند كه اشتباه نمى كنند.