تـقوا، وصیت اول و آخر پیامبران است . در سوره هاى مختلف قرآن مى خوانید، اولین سخنى كـه انـبـیـاى الهـى به مردم گفته اند، توصیه ى به تقوا بوده است . اگر تقوا باشد، هـدایـت الهـى هـم هـسـت و اگـر تـقـوا نـبـاشـد، هـدایـت الهـى هـم بـه صـورت كامل نصیب فرد و جامعه نمى شود. این روزه ، مقدمه ى تقواست .
خـداونـد در آیـه اى از سـوره ى حـدیـد مـى فرماید: ((یا اَیُّهَا الّْذِینَ آمَنُوا اِتَّقُوا اللّهَ وَ آمـِنـُوا بـِرَسـُولِهِ یـُوتـِكـُم كـِفـْلَیـْنِ مـِنْ رَحـْمـَتـِهِ وَ یـَجـْعـَل لَكـُمْ نـُورا تـَمـْشـُونَ بـِهِ(123»؛ تـقـوا مـوجـب مـى شـود كـه خـداى مـتـعـال نـورى را در قـلب و زنـدگـى و راه شما قرار بدهد، تا بتوانید در پرتو آن نور حـركـت كـنـیـد و راه زنـدگـى را پـیـدا نمایید. بشر نمى تواند با سردرگمى حركت كند. بـدون شـنـاخـتـن مـقصد و هدف ، حركت انسانى میسور نیست . این نورى كه مى تواند هدف و سرمنزل و راه را به ما نشان بدهد، ناشى از تقوا و پرهیزكارى است .(124)