((توقدون )) از ماده ((وقود)) (بر وزن قبور) به معنی روشن شدن آتش است، ((و ایقاد)) به معنی آتش افروختن و ((وقود)) (بر وزن ثمود) به معنی هیزمی است که برای افروختن آتش مورد استفاده قرار می گیرد.
بنا بر این جمله فاذا انتم منه توقدون (از آن آتش روشن میکنید ) اشاره به هیزمهائی است که با آن آتش می افروزند، و به تعبیر دیگر اشاره به آتشگیره است نه آتشزنه .
توضیح اینکه ما در فارسی ((هیزم )) را ((آتشگیره )) و ((کبریت )) یا فندک را ((آتش زنه )) می نامیم، و در لغت عرب هیزم را وقود و کبریت و فندک را ((زند)) یا زناد**(زند) (بر وزن بند) در اصل به معنی چوب بالائی است که با آن آتش می افروزند و چوب زیرین را (زنده) و هر دو را (زندان) می گویند و جمع (زند) زناد است*** می نامند.
بنا بر این قرآن می گوید آن خدائی که برای شما از درخت سبز آتش قرار داد و شما با آن آتش گیره تهیه میکنید (نمی فرماید آتش زنه ) هم او قادر است مردگان را به زندگی باز گرداند و این تعبیر کاملا با رستاخیز انرژیها
@@تفسیر نمونه جلد 18 صفحه 467@@@
منطبق است (دقت کنید).**مگر اینکه (من) را در جمله (منه توقدون) به معنی (با) بگیریم تا با تفسیرهای دیگر هماهنگی کند***
به هر حال مساله آتش افروختن با چوبهای درختان گرچه یک مساله ساده در نظر ما است، ولی با دقت معلوم می شود که از عجیبترین مسائل است، چه اینکه موادی که درخت از آن تشکیل شده قسمت مهمش آب و مقداری اجزاء زمین است، و هیچ کدام از آنها قابل اشتعال نیست این چه قدرتی است که از آب و خاک (و هوا) این ماده انرژیزا را که هزاران سال زندگی انسانها با آن پیوند نزدیک داشته است آفریده ؟!
@@تفسیر نمونه جلد 18 صفحه 468@@@