عرض شد كه خداوند فرمود:«ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ اِلّا لِیَعْبُدُونَ»؛ یعنی جن و انس را برای بندگی خلق كردم، حالا كه متوجّه شدیم فاطمه(س) مظهر بندگی است، یعنی آن حضرت به آن هدفی كه برای آن خلق شده است، رسیده است و سروسامان داشتنِ یك زندگی هم به همین است كه خانواده به آنچه كه می‌خواستند برسند، به‌واقع رسیده باشند. حالا شهادت در كربلا یا دربه‌دری در بین خار مغیلان در غروب عاشورا، هیچ‌كدام از این‌ها این خانواده را از سروسامان حقیقی خارج نمی‌كند و به‌همین‌جهت هم برایشان قابل تحمل است و از این دیدگاه باید گفت: با سروسامان‌ترین خانوادة تاریخ، اهل‌بیت پیامبر(ع) هستند كه به‌خوبی همدیگر را یافتند و همه در جهت مقدس بندگی به همدیگر كمك نمودند، همچنان‌كه به بشریت كمك كردند.
پیامبر(ص) می‌فرمایند: « لَوْلا عَلِیٌّ، لَمْ یَكُنْ لِفاطِمَةَ كُفْوٌ»؛(32) یعنی؛ اگر خداوند علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را نمی‌آفرید، همسری همطراز فاطمه(س) نبود. حالا در نظر بگیرید مقام علی(ع) را كه مقام ولایت كلیّة حضرت پروردگار است(33) و چنین انسانی برای همسری فاطمه‌زهرا(س) همطراز و كفو است، یعنی یك نوع هم‌سنخیِ تكوینی این دو ذات مقدس با همدیگر دارند كه بر اساس همان هم‌سنخیِ تكوینی، تشریعاً با هم ازدواج كرده‌اند و این‌جاست كه می‌توان از مقام علی(ع) پی به مقام فاطمه‌زهرا(س) برد و از مقام فاطمه‌زهرا(س) پی به مقام علی(ع) برد.
پیامبرخدا(ص) با توافق فاطمه‌زهرا(س) و علی‌مرتضی(ع)، كارهای خانه را به دوش فاطمه(س) گذاردند و كارهای بیرون منزل را به عهدة علی(ع) قرار دادند، از طرفی می‌دانید كه در آن زمان آب در منازل نبود و باید با مشك از بیرون آب می‌آوردند و كارهای خارج از منزل هم كه به عهدة علی(ع) بود پس چرا شانة دختر پیامبر از بند مشك پینه بسته بود؟! معلوم است كه حضور علی(ع) در جنگ‌ها و فعالیت‌های مربوط به تحقّق اسلام طوری بود كه همة كارها بر دوش فاطمه(س) قرار می‌گرفت ولی با این‌همه نه تنها زهرای‌مرضیه(س) هیچ اعتراضی نداشت و هرگز كوچك‌ترین گله‌ای از ایشان شنیده نشد و با طیب‌خاطر همه كارها را پذیرفته بود، بلكه كارهای خانه او را از كار مهمترش كه تربیت فرزند و عبادت طولانی بود باز نداشت و تاریخ گواه است كه خانه او، خانة تربیت بهترین انسان‌های تاریخ و خانه عبادت و نیایش گشت، به طوری كه خداوند در مورد آن خانه و امثال آن خانه آیه نازل فرمود كه: «فی بُیُوتٍ اَذِنَ اللهُ اَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْكَرَ فیهَا اسْمُهُ، یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ الْاصال»؛(34) یعنی چراغ هدایت و نور الهی در خانة عبادت آویخته است، خانه‌هایی كه خداوند اجازه داده رفیع‌المقام باشند و در آن خانه‌ها همواره - صبح و عصر- نام خدا برده می‌شود. و در شناخت حضرت فاطمه(س) از این مسئله هرگز نباید غفلت كرد.