سؤال‌كننندگان -كه رحمت خدا بر آنان باد- باز سؤال می‌كنند: ای رسول خدا! غذایش چه بود؟ حضرت فرمودند: غذای آن وجه نوری حضرت زهرا ا(س) عبارت بود از «تسبیح» و «تنزیه» و «تقدیس» و «تهلیل». این فراز اسرار فوق‌‌العاده‌ای از معارف عالم اعلاء را در اختیار ما می‌‌گذارد. «تسبیح» یعنی نظر به مقام سبحان الهی حضرت «الله» و چنانچه قلب محلّ تجلی این اسم گشت، قلب از حضرت الله با جلوه سبحان الهی او برخوردار می‌شود، و «تقدیس» یعنی نظر به مقام قدوسی حضرت «الله» و قلب از طریق انوار او با جلوة طهارت مطلق، از هر گونه محدودیت نفسانی آزاد می‌شود، و «تهلیل» یعنی مقام یگانگی و «لااله‌الاّالله»ی حضرت «الله» و نظر به مقام وحدانی حق و با پذیرش تجلّی حضرت الله در حالت «تهلیل» دل از هر گونه تعلّق به محدودیت‌ها آزاد می‌گردد و با آزاد شدن از تعلّقات محدود با انوار الهی یگانه می‌گردد، و «تحمید» یعنی نظر به جمال و كمال حق و توجّه به همة خوبی‌هایی كه در حضرت الله به نحو جامعیت هست و از انوار وجودی آن وجودِ پرجمال و كمال بهره‌گرفتن، و هزاران نكتة ظریف در مقام «تسبیح و تقدیس و تهلیل و تحمید» هست كه در جای خود باید مورد بحث قرار داد.
چنانچه ملاحظه كردید جایگاه حضرت زهرا ا(س) در تحت عرش بود و عرش نیز مقام ظهور اسماء تسبیح و تحمید و تهلیل و تكبیر بود و غذای جنبة نوری حضرت تسبیح و تحمید و تهلیل و تكبیر بود، پس میتوان نتیجه گرفت مقام نوری حضرت دائماً تحت تجلّیات اسماء اعظم الهی است و از آن طریق بقاء می‌یابد و به بقای تسبیحی و تحمیدی و تهلیلی و تقدیسی خود ادامه می‌دهد.