«یَا ابْنَ النَّبَإِ الْعَظِیمِ»
ای فرزند نبأ عظیم.
در متون روایی «نبأ عظیم» را امیرالمؤمنین(ع) معرفی کرده‌اند.(114) در این فراز ابتدا باید جایگاه امیرالمؤمنین(ع) را از زاویة نبأ عظیم‌بودن آن حضرت، متوجه شد و سپس نظر به مقام مقدس حضرت مهدی(عج) نمود و او را به عنوان فرزند و نمایش سنت نبأ عظیم‌بودن علوی مورد خطاب قرار داد.
مقام «نبأ عظیم» بودنِ امیرالمؤمنین(ع) همانی است که قرآن در مورد آن می‌فرماید: «اَلَّذی هم فیه مُخْتَلِفُون» همان کسی که بسیاری در پذیرفتن آنچنان مقامی برای او به اختلاف می‌افتند که او همان یوْمُ‌الْفصل و ملاک حق و باطل و نمایش قیامت در جمال انسان است و جلوة فتح و انکشاف حقایق غیبی است. که برای روشن‌شدن مقام علی(ع) از منظر «نبأ عظیم» بودن آن حضرت لازم است به تفسیر سوره نبأ رجوع فرمایید. حالا از این زاویه به حضرت بقیة‌‌الله(ع) نظر می‌کنی و می‌گویی: «یَا ابْنَ النَّبَإِ الْعَظِیمِ» ای پروریده شده در فرهنگ نبأ عظیم، و سپس خطاب به آن حضرت ندا می‌کنی:
«یَا ابْنَ مَنْ هُوَ فِی أُمِّ الْكِتَابِ لَدَی اللَّهِ عَلِیٌّ حَكِیمٌ»
ای فرزند كسی كه او در اُمُّ الكتابِ نزد خدای علی و حكیم است.
حضرت امام رضا(ع) می‌فرمایند: «اُمُّ الکتاب» که در قرآن آمده،(115) علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) است.(116) شما در خطاب به حضرت مهدی(عج) متوجه چنین معارف و مقامی هستی. اولاً؛ می‌فهمی هر جلوه کمالی، اَعم از قرآن و یا امام معصوم(ع) یک مقام عالی در نزد خدای‌تعالی دارد که همان «اُمُّ الکتاب» است. ثانیاً؛ با نظر به حضرت صاحب‌الامر(عج) متوجه مصداق عملی و تعین بشری آن مقام شده‌ای.