گفتیم كه مشروعیت حكومت یعنى حق حكومت‌بر مردم. در میان مردم این باور وجود دارد كه در هر جامعه‌اى كسانى حق دارند بر مردم حكومت كنند و كسان دیگرى چنین حقّى را ندارند. پس اگر گفته شود فلان حكومت مشروع است، یعنى حق است، بدین معنا نیست كه دستورهاى آن حكومت، حق و مطابق با واقعیت است.
حقّى كه در اینجا گفته مى‌شود، مفهومى اعتبارى است كه در روابط اجتماعى مطرح مى‌گردد. اكنون ما درباره معیار حقّ داشتن، چگونگى دریافت حق، منبع اعطا كننده حق و ... سخن نمى‌گوییم و فقط بحث مفهومى مورد نظر ماست.
هر كس از مشروعیت یك حكومت سخن به میان مى‌آورد، تصورش این است كه كسانى حقّ حكومت كردن دارند و كسانى دیگر چنین حقّى ندارند. مثلاً خردسالان، دیوانه‌ها، افراد عقب مانده ذهنى، افراد جاهل و بى‌سواد و امثال آنها حقّ ندارند كه بر دیگران حكم كنند و فرمان برانند.