آیه
وَإِذَا تُتْلَی عَلَیْهِ آیَاتُنَا وَلَّی مُسْتَکْبِراً کَأَن لَّمْ یَسْمَعْهَا کَأَنَّ فِی أُذُنَیْهِ وَقْراً فَبَشِّرْهُ بِعَذَابٍ أَلِیمٍ
ترجمه
و هرگاه آیات ما بر او خوانده شود، مستکبرانه روی برگرداند، چنان که گویی آن را نشنیده، گویا در گوشهای او سنگینی است، پس او را به عذابی دردناک بشارت ده.
نکته ها
کلمهی «وَقْر»، به معنای سنگینی است. به افراد با شخصیّت و سنگین نیز باوقار میگویند.
از این آیه استفاده میشود که افراد متکبّر، حتّی حاضر به شنیدن سخن حقّ نمیباشند. چه رسد به آنکه آن را بشنوند و در آن اندیشه کنند و اگر منطقی نبود نپذیرند.
پیام ها
1- شنیدن سخنان لهو و باطل، آمادگی پذیرش حقّ را از انسان سلب میکند. «لهو الحدیث... ولّی مستکبراً»
2- برخی افراد، از هر زبانی آیات الهی را بشنوند، باز هم زیر بار نمیروند. «و اذا تُتلی علیه آیاتنا ولّی مستکبراً»
گوش اگر گوش تو و ناله اگر نالهی من
آنچه البتّه به جایی نرسد فریاد است
3- روحیهی استکباری، مانع پذیرش حقّ و حقیقت است. «ولّی مُستکبراً»
4- گوش ندادن به سخن حقّ، نشانهی استکبار است. «مُستکبراً کان لم یسمعها»
5 - آن که طالب سخنان باطل باشد، آمادگی شنیدن قرآن را ندارد. «یشتری لهو الحدیث... اذا تتلی علیه... لم یسمعها»
6- مستکبران، سزاوار تحقیر هستند. «کأنّ فی أُذنیه وقراً»
7- یکی از شیوههای تبلیغی و تربیتی قرآن، استفاده از مثال و تمثیل است. «کَأن... کَأَنّ...»
8 - کسی که حقّ را نمیپذیرد، مثل کسی است که هر دو گوش او سنگین باشد. «کأنّ فی اُذنیه وَقرا»