آیه
وَأَقْسَمُواْ بِاللَّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لَئِن جَآءَهُمْ نَذِیرٌ لَّیَکُونُنَّ أَهْدَی مِنْ إِحْدَی الْأُمَمِ فَلَمَّا جَآءَهُمْ نَذِیرٌ مَّا زَادَهُمْ إِلَّا نُفُوراً
ترجمه
و (مشرکان) با سختترین سوگندها، به خدا سوگند یاد کردند که اگر هشدار دهندهای به سراغشان بیاید از هر یک از امّتهای دیگر هدایت یافتهتر شوند؛ پس همین که هشدار دهندهای برایشان آمد، جز نفرت (از حقّ) چیزی بر آنان نیفزود.
نکته ها
در تفاسیر میخوانیم: مشرکان وقتی شنیدند که هرگاه پیامبری برای یهودیان میآمد آنها لجاجت میکردند؛ سوگند یاد کردند و گفتند: ما چنین نیستیم، اگر پیامبری برای ما بیاید بدون لجاجت تسلیم او را میپذیریم، و از دیگر امّتها زودتر و بهتر هدایت خواهیم شد ولی همین که پیامبر به سراغشان آمد جز نفرت چیزی از خود نشان ندادند.
خدا نکند کسانی که در انتظار حضرت مهدی (عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف) به سر میبرند و میگویند: اگر بیاید ما چنین و چنان خواهیم کرد، هنگامی که تشریف بیاورند در برابرش جبهه بگیرند.
پیام ها
1- مشرکان، خدا را قبول داشتند و او را مقدّس میشمردند و به او سوگند یاد میکردند. «اقسموا باللّه»
2- به هر سوگندی نمیتوان اعتماد کرد. «اقسموا باللّه - فلمّا جاءهم...»
3- به عمل کار بر آید، به سخنرانی نیست. ادّعا زیاد ولی عمل کم است. «اقسموا - الاّ نفورا»
4- برای هدایت مردم، بشارت و انذار هر دو لازم است، لیکن برای جامعهی منحرف انذار مهمتر است. (کلمهی «نذیر» دو بار آمده است)