آیه
وَمَا کَانَ لَنَا عَلَیْکُم مِّن سُلْطَانٍ بَلْ کُنتُمْ قَوْماً طَاغِینَ
فَحَقَّ عَلَیْنَا قَوْلُ رَبِّنَآ إِنَّا لَذَآئِقُونَ
فَأَغْوَیْنَاکُمْ إِنَّا کُنَّا غَاوِینَ
فَإِنَّهُمْ یَوْمَئِذٍ فِی الْعَذَابِ مُشْتَرِکُونَ
ترجمه
و ما را بر شما سلطه و غلبهای نبود بلکه شما خود گروهی سرکش بودید.
پس وعده (عذاب) پروردگارمان بر ما محقّق شد و بدون شک ما چشندگان عذابیم.
پس ما شما را گمراه کردیم (امّا نه با قهر) زیرا که ما خود نیز منحرف بودیم.
پس آنان در آن روز، در عذاب الهی مشترکند.
پیام ها
1- پیشوایان کفر، هم به گمراهی خود اعتراف میکنند و هم مسئولیّت اغفال و گمراه کردن پیروان خود را میپذیرند. «اغویناکم» ولی مسئولیّت قهر و غلبه و سلطه را نمیپذیرند. «ما کان لنا علیکم من سلطان»
2- زمینه و عامل انحراف، از درون منحرفان است نه بر اثر فشار بیرون. «کنتم قوماً طاغین»
3- بالاخره پیشوایان شرک در روز قیامت به توحید و ربوبیّت الهی اعتراف میکنند. «قول ربّنا»
4- در دنیا وعده و وعید خداوند به گوش سران شرک رسیده است و از روی تعمّد منکر شدهاند. «قول ربّنا»
5 - انسان موجودی آزاد از جبر اجتماعی و فرهنگی است. «بل کنتم قوماً طاغین»
6- گمراه بودن، زمینهی گمراه کردن است. «اغویناکم انا کنا غاوین»
7- خداوند در عذاب پیشوایان و پیروان کفر عادل است. «فی العذاب مشترکون»
8 - مردم عادی هم در پدید آمدن نظام و یا افراد فاسد و هم در رشد و تقویت و بقای ظلم آنان مؤثّرند. زیرا اگر سهم یا اثری نداشته باشند در عذاب شریک نمیبودند. «فی العذاب مشترکون»