آیه
وَإِن کَانُواْ لَیَقُولُونَ
لَوْ أَنَّ عِندَنَا ذِکْراً مِّنَ الْأَوَّلِینَ
لَکُنَّا عِبَادَ اللَّهِ الْمُخْلَصِینَ
فَکَفَرُواْ بِهِ فَسَوْفَ یَعْلَمُونَ
ترجمه
(مشرکان) پیوسته و با تأکید میگفتند.
اگر پندنامهای از نوع (کتابهای) پیشینیان نزد مابود،
ما نیز حتما از بندگان برگزیدهی خدا بودیم.
(ولی همین که قرآن برای آنان آمد) پس به آن کفر ورزیدند و به زودی (نتیجهی کفر خود را) خواهند دانست.
نکته ها
از امام باقر علیه السلام نقل شده که مشرکان مکّه و کفّار قریش به یهود و نصاری نفرین میکردند که چگونه پیامبران خود را تکذیب کردند و میگفتند: به خدا قسم اگر یکی از کتابهای آسمانی پیشین نزد ما بود ما به آن ایمان میآوردیم. امّا همین که حضرت محمد صلی الله علیه وآله مبعوث شد به او کفر ورزیدند.**تفسیر نورالثقلین.***
شاید معنای آیه این باشد که مشرکان پیوسته میگفتند اگر ما خبری از موحّدان قبلی داشتیم که آنان در سعادت و خوشی هستند، ما نیز اهل توحید میشدیم. پس این گونه طفره رفته و کافر شدند.
پیام ها
1- ادّعا بسیار است و مدّعیان فراوان. هنگام عمل، مؤمن از کافر شناخته میشود. «لو انّ عندنا... لکنّا عباد اللّه... فکفروا به»
2- در برابر منطق و استدلال نباید تاریخ گذشته را بهانه کرد. «لو ان عندنا ذکرا من الاولین...»
3- به فکر عاقبت کار باشیم که غفلت از آینده، موجب کفر و انکار است. «فکفروا به فسوف یعلمون»