قلب مبارک حضرت باقر(ع) ظرف طلب و تجلی دعای سحر گشته و حضرت رب العالمین آن طلب را جواب داده است. جواب آن طلب به صورت «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ» اظهار می‌شود ولی بر اساس همان چیزی که خداوند بر قلب حضرت نمایان کرده است، یعنی حق در جلوه‌ی طلبِ عبد ظهور می‌کند، همان‌طور که در سوره‌ی حمد واقع شد. سوره‌ی حمد آیات خداوند است و خداوند است که می‌گوید: «إِیَّاكَ نَعْبُدُ وإِیَّاكَ نَسْتَعِینُ» ولی چون پروردگار نظر به طلب عبد می‌کند براساس طلب عبد می‌گوید: «إِیَّاكَ نَعْبُدُ وإِیَّاكَ نَسْتَعِینُ». در همین رابطه خداوند در طلب حضرت باقر(ع) می‌گوید: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ» و طلب عبد را بر قلب عبد متجلی می‌کند.
دعای سحر به ما می‌آموزد که چگونه به خدا مرتبط شویم. قرآن به ما می‌فرماید: «وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها»(17) خدا را اسماء حسنایی است، از طریق آن اسماء او را بخوانید. یعنی با نظر به آن اسماء با خدا مرتبط شوید. پس شرط ارتباط با خدا نظر به اسماء حسنای الهی است، با ذات الهی نمی‌شود مرتبط شد. امام خمینی(رض) در شرح سوره‌ی حمد می‌فرمایند: «حتى دست خاتم النبیین كه اعلم و اشرف بشر است، از آن مرتبه‌ی ذات كوتاه است. آن مرتبه‌ی ذات را كسى نمىشناسد غیر از خود ذات مقدس. آن چیزى كه بشر مىتواند به آن دسترسى پیدا كند اسماء الله است، كه این اسماء الله هم مراتبى دارد، بعضى از مراتبش را ما هم مىتوانیم بفهمیم، و بعضى از مراتبش را اولیاى خدا و پیغمبر اكرم(ص) و كسانى كه معلَّم به تعلیم او هستند مىتوانند ادراك كنند».(18)