کمیابترین گوهرها «اخلاص» در عمل است. یعنی کاری را فقط برای خدا خالص ساختن وچیزی را شریک او نساختن.
بسیاری اوقات رعایت مصالح شخصی یا جلب منافع یا جلب توجّه دیگران یا انگیزههای دنیایی، خط دهنده اعمالِ ماست. اگر بتوانیم نیّت خود را خالص کنیم، رستگاریم و همین عمل برای ما میماند.
علی علیه السلام فرموده است: «اَخْلِصْ لِلّهِ عَمَلَکَ وَ عِلْمَکَ و بُغْضَکَ وَ اَخْذَکَ وَ تَرْکَکَ وَ کَلامَکَ وَ صُمْتَکَ»**فهرست غررالحکم، واژه اخلاص.*** عمل و علم و دشمنی و گرفتن و نگرفتن و سخن و سکوت خویش را تنها «برای خدا» خالص گردان.
در عبادت و نماز، باید قصد قربت کرد. حتّی اگر گوشهای از آن برای غیر خدا باشد عمل باطل است و نزد خداوند، نامقبول.
حتی اگر نماز را برای خدا بخوانیم ولی انتخاب مکان و زمان و نحوه خواندن و ... برای غیر خدا باشد، باطل است. در عبادت خدا نباید دیگری را شریک ساخت. قرآن میفرماید:
«وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدَا»**کهف، آیه 110.***
احدی را شریک عبادت خدا قرار ندهید.
حتی اگر رزمندهای در جبهه، برای غنایم، یا خودنمایی و اظهار شهامت و ... بجنگد، ارزش ندارد.**محجةالبیضاء، ج 6، ص 171.***
ورود شرک و ریا به عمل انسان، طبق حدیث، از حرکت مورچه در شبی تاریک، روی سنگ سیاه و سفت، بی نمودتر و مخفیتر است! ...**تحفالعقول، ص 487 از سخنان امام عسگری علیه السلام .***
به فرموده امام علی علیه السلام : «الاِخْلاصُ اَعلَی الایمانِ»**فهرست غررالحکم، واژه اخلاص.*** اخلاص، بلندترین قلّه ایمان است.
عمل بدون اخلاص، آفتخیز است و نابود شدنی. نیّت استوار و خالص، باعث میشود انسان هرگز سست و خسته نشود و به عجز و به بن بست نرسد.