شناخت معبود و آفریدگار، محبّت او را در دل ایجاد میکند و این محبّت، انسان را به پرستش و عبادت و اظهار کوچکی و تواضع در برابر عظمت او وا میدارد.
نماز، جلوهای از بندگی انسان در پیشگاه خدا و مظهر عبودیّت و عبادت است. آنکه «بنده» آفریدگار است و این بندگی را احساس میکند و میداند و باور دارد، در برابر او، مطیع است و در پیشگاهش سر بر خاک مینهد و به سجده میافتد و با وی راز میگوید و نیاز میطلبد و آن خالق یگانه را که سر رشته دارِ اوست، به عظمت و پاکی میستاید.