فقهاء شیعه مطابق روایات بسیار فتاوای ویژهای در رابطه با شهدا دارند.
سید مرتضی از فقهاء بزرگ شیعه شهادت را این گونه تعریف میکند.
الشهاده: خروج النفس فی طاعه الله تعالی او قربته الیه، .... و وجدت بعض ثقات اهل العه یحکی فی کتابه ان الشهید هو الحی(49)
شهادت، جان دادن در راه اطاعت امر خدا و یا جان دادن به قصد تقرب به اوست، .... و من بعض از لغت شناسان مورد اعتماد را دیدم که شهید را در کتابش چنین معنا کرده بود، الشهید هو الحی، شهید یعنی زنده.
شیخ طوسی یکی دیگر از فقهاء بزرگ شیعه در کتاب خلاف، فصلی را به مسائل شهید اختصاص داده است، از آن جمله میفرماید:
مساله 49: شهیدی که در میدان نبرد کشته شود با لباس خودش دفن میشود.
مساله 50: در احکام شهدانی که در میادین نبرد کشته شوند فرقی بین کوچک و بزرگ، زن و مرد، نیست.
مساله 51: اگر کسی جنب بود و در میدان نبرد به شهادت رسید لازم نیست او را غسل دهند بلکه به همان صورت باید دفن گردد.
مساله 52: اگر کسی را در میدان نبرد مرده یافتند در حالیکه اثری از کشته شدن در او نباشد حکم او حکم شهید است.
مساله 53: اگر رزمندهای یک ساعت یا دو ساعت پس از خروج از جبهه بمیرد حکم شهید را دارد.(50)
محقق حلی یکی دیگر از فقهاء بزرگ شیعه میفرماید:
شهید در لباس خودش به خاک سپرده میشود.(51)
و در جای دیگر میفرماید:
کسی که به بدن شهید دست بزند غسل مس میت بر او لازم نیست زیرا بدن شهید طاهر است(52)
فاضل الابی در کتاب کشف الرموز میفرماید:
اگر کسی در میدان نبرد به شهادت برسد غسل و کفن بر او لازم نیست بلکه بهمان صورت بر او نماز گذارده و به خاکش سپارند و کفش و کلاه از او بر گیرند(53)