از آرزوهای ائمه علیهم السلام، شهادت در راه خدا بوده بگونهای که همواره در عبارات مختلف آنرا برای خود و دیگران تمنا میکردهاند.
امام علی (علیه السلام) در این زمینه میفرمایند:
فطوبی للمجاهدین فی سبیل الله و المقتولین فی طاعته(30)
خوشا به حال پیکارگران راه خدا و کسانی که بفرمان او به مصاف دشمن رفته و کشته میشوند.
و در جنگ صفین برای هاشم بن عتبه که از اصحاب آن حضرت است طلب شهادت میکنند و میفرمایند:
اللهم ارزقه الشهاده فی سبیلک والمرافقه لنبیک(31)
بار خدایا شهادت در راه خود و همراهی پیامبرت در بهشت را روزی او قرار ده.
و در عهد نامه مالک اشتر پس از اینکه دستورات حکومتی را به مالک گوشزد میکند برای خود و مالک اشتر از خدای بزرگ شهادت میطلبد:
... و أنا أسأل الله تعالی بسعه رحمته و عظیم قدرته علی اعطاء کل رغبه أن یوفقنی و ایاک لما فیه رضاه من الاقامه علی العذر الواضح الیه ئ الی خلقه مع حسن الثناء فی العباد و جمیل الأثر فی البلاد و تمام نعمه و تضعیف الکرامه و أن یختم لی و لک باسعاده و الشهاده.(32)
من از خداوند بزرگ با آن رحمت وسیع و قدرت عظیمش بر انجام تمام خواستهها مسئلت دارم که من و تو را موفق دارد تا رضای او را جلب نمائیم و کاری کنیم که نزد خلقش معذور باشیم همراه با مدح و ثنای نیک در میان بندگان و آثار خوب در شهرها و تمامیت نعمت و فزونی شخصیتها در پیشگاه او، و نیز از او مسئلت دارم که زندگی من و تو را با سعادت و شهادت پایان بخشد ...
روزی پیامبر به حضرت علی (علیه السلام) میفرماید:
ان الله کتب علیک الجهاد المفتونین کما کتب علی جهاد المشرکین قال فقلت یا رسول الله ما هذه الفتنه التی کتب علی فیها الجهاد قال قوم یشهدون أن لا اله الا الله و أنی رسول الله و هم مخالفون للسنه فقلت یا رسول الله فعلام اقاتلهم و هم یشهدون کما أشهد قال علی الاحداث فی الدین و مخالفه الامر فقلت یا رسول الله أنت کنت وعدتنی الشهاده فاسأل الله أن یعجلها لی بین یدیک قال فمن یقاتل الناکثین و القاسطین و المارقین أما انی قد وعدتک الشهاده و ستستشهد تضرب علی هذه فتخضب هذه فکیف صبرک اذا فقلت یا رسول الله لیس هذا بموطن هذا موطن شکر(33)
خدای بزرگ جهاد با بازی خورندگان را برای تو مقرر فرموده کما اینکه پیکار با مشرکین را سهم من قرار داده است.
گفتم منظور شما چه کسانی هستند؟
فرمود: کسانی که شهادتین را اداء میکنند در حالیکه با روش من مخالفند.
عرض کردم ای رسول اگر آنها مانند من اداء شهادتین میکنند پس جهاد من با آنان بر سر چه چیز خواهد بود؟
فرمود: تو با آنها بر سر بدعتهایی که در دین وارد شده و نیز بر سر ولایت امر نبرد میکنی.
گفتم ای رسول خدا: تو وعده شهادت دادی و من از خدا میخواهم که این شهادت در رکاب تو باشد پیامبر فرمود: پس چه کسی با ناکثین و قاسطین و مارقین پیکار کند؟! آری من وعده شهادت بتو دادم و بزودی شهید خواهی شد و شمشیر بر سرت فرود آید و محاسنت به خون رنگین گردد حال بگو در آن هنگام چگونه تحمل خواهی کرد؟
عرض کردم ای رسول خدا: آن جایگاه شکر است نه جایگاه صبر و تحمل.
و بدین سان آنچه بیش از هر چیز زنده ماندن بعد از پیامبر را بر امیرالمؤمنین (علیه السلام) آسان میکند همان دست یابی به شهادت در راه خداست بطوری که میفرماید:
فو الله لو طمعنی عند لقاء العدو فی الشهاده و توطینی نفسی عند ذلک لأحببت أن لا أبقی مع هؤلاء یوماً واحداً و لا ألتقی بهم ابدا(34)
به خدا اگر آرزوی شهادتم به هنگام رویایی با دشمن نبود و خود را آماده برای رسیدن به این آرزو نمیکردم دوست داشتم یک روز با اینان (مردم زمانهاش که دل به دنیا بسته بودند) به سر نبرم و هرگز دیدارشان نکنم.
و آن گاه که شب وصال فرا میرسد بی قرار در آرزوی وصال محبوب، این سو و آن سو میرود. راوی میگوید:
جعل علی (علیه السلام) یعاود مضجعه فلا ینام ثم یعاود النظر فی السماء و یقول و الله ما کذبت و لا کذبت و انها للیله التی وعد ...(35)
علی گاه به رختخواب میرفت و نمیخوابید و همواره در انتظار فرا رسیدن صبح بود و در آن حال میگفت: امشب همان شب شهادت من است که رسول خدا به من وعده داده بود، به خدا قسم که نه من دروغ گویم و نه وعده دروغم دادهاند.
و بالاخره نزدیکی صبح به مسجد میشود و به هنگامه سخن با معبود شربت وصل مینوشد و با صدای بلند میگوید:
فزت و رب الکعبه
به خدای کعبه پیروز شدم
آری علی شهادت را بدس آورد، چیزی که سالها در طلبش روز شماری میکرد.