آن روایت را در كتاب «المراقبات» داشته باشید كه مى فرماید: «ماه رجب ماه خدا است، ماه شعبان ماه پیامبرخدا (ص) است و ماه رمضان، ماه امّت رسول الله (ص) است». یعنى با شروع ماه رجب كه ماه خداست، نیت سلوك شروع مى شود، بنابراین از خدا شروع
مى شود و پس از انس با پیامبر اكرم (ص) در ماه شعبان و رعایت اعمال مخصوص ماه شعبان، به یك خودیابى در ماه رمضان مى رسیم، و بدین معناست كه ماه رمضان، ماه امت است. این روایت
را با آن روایت جمع كنید كه امیرالمؤمنین «علیه السلام» مى فرماید: «شَهْرُ رَمَضانِ، شَهْرُالله وَ شَعْبانِ شَهْرُ رَسولُ الله وَ رَجَبٌ شَهْری»(9) یعنى؛ ماه رمضان ماه خداست و ماه شعبان ماه رسول الله (ص) و ماه رجب ماه من است. پس طبق این روایت، به یك اعتبار ماه رجب، ماه یگانگى با خداست، از طریق ارتباط با خود خدا، و به یك اعتبار، ارتباط با خدا بدون اتّصال به ولایت ممكن نیست و لذا ماه رجب، ماه امیر المؤمنین (ع)، یعنى صاحب ولایت است، پس ماه رجب ماه امیرالمؤمنین (ع) یعنى ماه ولایت است. «ولایت» یعنى زدودن جنبه هاى غیر الهى از دل و رسیدن به یك به خود آمدن ناب. دلى كه ولایى شد این دل غیرِ حق را نمى خواهد، آن وقت این دل به عشق به نبى- كه مظهر نمایش صفات حقّ است- مى رسد و برایش طلب نزدیكى به پیامبر اكرم (ص) در ماه شعبان پیدا
مى شود و تقاضاى واردشدن در سلوك و سنّت پیامبر اكرم (ص) در جانش شعله مى كشد و در دعاى روزهاى ماه شعبان مى گوید: «اللّهُمَّ فَاعِنّا عَلَی الْاسْتِنانِ بِسُنَّتِهِ
فیهِ ...»(10) یعنى خدایا! مرا یارى فرما تا به روش و سنّت پیامبرت نزدیك شوم و بدان عمل نمایم. و حالا در منظر نگاه به وجود مقدّس پیامبراكرم (ص) در ماه شعبان، در مقابل خود و در افق جانت ماه رمضان را مشاهده مى نمایى و در این حالت ماه رمضان شَهْرُالله، و ماه ملاقات با خدا مى شود. این دو روایت مى گوید: خودت را براى خدا در ماه رجب خالص كن، تا بتوانى ولایت و نبوت را بفهمى و از خدا شروع كن- در ماه رجب- و به خدا ختم كن- در ماه رمضان-.
پس با ماه رجب و روزه و استغفار در این ماه یك خلوص اوّلیه و خود را براى خدا آماده كردن داریم. آدم روزه كه بگیرد و إن شاءالله دعاهاى ماه رجب را هم بخواند و در آن ها دقّت و تدبّر كند، توجّه به حق در او زنده مى گردد. به قول بزرگان مى گویند: دعاهاى ماه رجب
عجیب است این قدر عجیب است كه عده اى از بزرگان مى فرمایند: بعضى از این دعاها در ماه رمضان هم پیدا
نمى شود و انصافاً هم از جهت توحید و ولایت یك مراتب خاصى در دعاهاى ماه رجب هست، خدا توفیق مان بدهد كه هم این دعاها را از اهلش درس بگیریم و هم به كمك آن ادعیه با خدا مناجات كنیم. بعد كه توجّه به حق از این طریق در انسان زنده شد، ارتباط بیشتر با خدا در او شعله مى كشد، مى یابد كه باید براى ارتباط حقیقى با حق، دست به دامن صاحب ولایت، یعنى امیر المؤمنین (ع)، بزند، این جاست كه مى بیند عجب، پس ماه رجب، ماه امیر المؤمنین (ع)، است و به اذن آن حضرت مى تواند حقّ ماه رجب را اداء كند. در مستى ارتباط با حق از طریق نور ولایتِ امیر المؤمنین (ع)، دل با ماه شعبان روبه رو مى گردد و مى بیند مخزن اصلى، وجود مقدّس صاحب ماه شعبان، یعنى محمّد مصطفى (ص) است. در عطش ارتباط با خدا، با پیامبر اكرم (ص) روبه رو مى شود، آرام آرام این عطش شعله ور مى شود و درست در دل ماه رمضان از پیامبر اكرم (ص) سراغ خدا را مى گیرد و هم خدا به پیامبرش ندا مى دهد: «إِذا سَئَلَكَ عِبادی، عَنّی فَانّی
قَریبٌ اجیبُ دَعْوَة الدّاعِ إِذا دَعانِ ...»(11)؛ یعنى اى پیامبر! اگر بندگان من از تو سراغ مرا گرفتند، من خودم به آن ها نزدیكم و جواب آن ها را مى دهم. بدون آن كه پیامبر اكرم (ص) را خداوند در این شرایط واسطه قرار دهد.(12)