تأكید بنده این است كه ارتباط حضوری بین عاشقان ولیّ‌الله‌‌الاعظم، با آن حضرت یك ارتباط ملموس شیرینی است كه هر كس از آن محروم شود از عیش بزرگی محروم شده‌است. آیا شما در این‌باره فكر كرده‌اید كه همین حالا می‌شود قلباً با حضرت ارتباط داشت؟ آیا روی این مسئله وقت گذاشته‌اید؟ البته؛ نه به یك شكل ارتجاعیِ انحرافی كه انجمن حجّتیه فقط شعارش را داد و از عقاید خرافی مردم، بنای خود را ساخت، یا این‌كه امروزه گروه‌هایی مردم را مشغول این موضوعات كرده‌اند كه چه كسی امام را ملاقات كرده و در واقع مردم را مشغول افراد می‌كنند تا متوجه مقام امام(ع)، این نوع برخوردها با موضوع، برخوردهای خطرناكی است. ولذا آن‌ها عموماً طعمة بازی‌های سیاسی غرب و استعمار می‌شوند. از همان‌ها بپرسید حضرت را چگونه قبول دارید؟ معلوم نیست تصوّر و اندیشة صحیحی از حضرت(عج) داشته باشند.
یك وقت عشق به حضرت حجّت(عج) دكان‌داری است و یك زمانی یك بیدارباش است. نسل نو كه نسلی بیدار است حیف است كه از ارتباط قلبی با انسان كامل محروم باشد. اگر شما رسیدید به این كه كسی هست كه به شما كمك جدّی می‌كند، یعنی تمام انسانیت شما را هدایت می‌كند پس باید با او ارتباط داشته باشید آن هم ارتباطی ارادتمندانه. حداقل روی این مطلب فكر كنید.
عدّه‌ای هستند كه با چشم باطن، مثل زمانی كه شما در خواب، چیزی را می‌بینید، حضرت را می‌بینند، بعضی‌ها در حدّ رؤیت باطنی نیستند، ولی قلبشان آماده است و از انوار و هدایت‌های آن حضرت مدد می‌گیرند. زمان، زمانی نیست كه این دنیا و قراردادهایش، برای زندگی به تنهایی كافی باشد و از امام زمان(عج) محروم باشیم. صاحبِ امر برای مدد به ما انسان‌ها حضرت حجّت(عج) است. هنگامی كه شما با مقدّماتی توانستید مسئله را برای خودتان حل كنید، آرام‌آرام، چشم قلب شما نسبت به توجّه به آن مقام عظیم بینا می‌شود. آن وقت خود امام وجود خودش را برای قلب شما ثابت می‌كند. مگر خداوند نمی‌فرماید: «اگر شما با عبادات خود به سوی من آمدید، من آن‌چنان شما را دیندار می‌كنم كه به یقین برسید»(44) این وعده حق است كه شما با ایمان بیایید، من شما را به یقین می‌رسانم. شما مسائل علمی و معرفتی امامت را حل كنید، بعداً از طریق بندگی خداوند، به سمت این قطب عالم امكان بروید، ببینید چه مددهایی می‌كند كه بنده شرمنده می‌شوم از این‌كه از آن مقام برین، به‌طور سطحی برایتان سخن گفتم، والله شرمنده‌ام.
مرحوم آیت‌الله طهرانی از قول آیت‌الله‌قاضی‌طباطبایی(رحمة‌الله‌علیه) نقل می‌كنند كه: «اگر كسی درست سیر و سلوك كند، حتماً خداوند او را به مسیر اهل‌البیت می‌كشاند».
در هر صورت، مقام آن حضرت بسیار بالاتر از این‌‌ها بود و از حضرت عذر می‌خواهم چون بنای این بحث، طرح اوّلیه‌ای از نحوة حضور حضرت است، ولی آنچه شأن موضوع بود آن نیست كه ما گفتیم. ما به‌عنوان مقدّمه، بحثی را جهت عزیزان مطرح كردیم.
امیر‌المؤمنین(ع) می‌فرمایند: «مالِلّهِ آیَةٌ اَكْبَرُ مِنّی»(45) ؛ یعنی برای خداوند آیت و نشانه‌ای بزرگ‌تر از من نیست، بنابراین با شناخت مقام و مرتبة امام معصوم-كه در حال حاضر حضرت مهدی‌اند- بسیاری از مراحل خداشناسی را می‌توان طی كرد، ولی ابتدا باید به نحوة حضور آن حضرت آگاهی پیدا كرد تا در مراحل دیگر به بی‌راهه نرویم.
خدایا! بارالها! پروردگارا! ما را به معارف اسلامی بیش از پیش آشنا بگردان.
خدایا! قلب ما را ظرف معارف قرآنی قرار بده.
خدایا! آمادگی برای مدد گرفتن از انسان كامل، حضرت حجّت (عج) را بر ما ارزانی بدار.
خدایا! قلب آن حضرت را از ما راضی بگردان.
خدایا! ما را لیاقت دریافت الطاف غیبیه انسانِ كامل عطا بفرما.
خدایا! فرج پربركت آن حضرت را تسریع بفرما.
«والسلام علیكم و رحمةالله و بركاته»