آیا رابطة حضرت با عالم، رابطه‌ای است كه ما با بدن خود داریم؟ همان‌طور كه بدن ما روی دست ما مانده و از آن در زحمت هستیم، رابطة امام(ع) با عالم ماده این طور است؟ آن‌هایی كه سعی كرده‌اند عمر طولانی حضرت را بر پایة مسائل زیست‌شناسی توجیه نمایند به حضرت و مقام آن حضرت توجّه كافی نداشته‌اند چراكه حدّ فهم بحث طولانی بودن عمر شریف آن حضرت، بالاتر از حدّ فهم علم زیست‌شناسی است. كلّ عالم در قبضة مقامِ واسطة فیض است. او واسطة فیض بین خدا و عالم هستی است، یعنی «السَبَبُ الْمُتَّصِلُ بَیْنَ‌الْاَرْضِ وَ السَّماء» است. وجود عالم به اعتباری از مقام او سرچشمه می‌گیرد. و در هر دوره از زمان، مصداق‌های آن مقام فرق می‌كند. یك حقیقت است كه جلوه‌اش تغییر می‌كند و ظهور ائمه(ع)، مصداق‌های ظهور آن مقام‌اند. آیا واسطة فیض مثل من و شما بدنش روی دستش مانده و نمی‌داند چه‌كارش كند؟ آیا بدنش برایش مشكل ایجاد كرده است و گرفتار پیری و فرسایش بدنشان هستند؟ یا كلّ هستی در قبضة اوست؟ دقّت بفرمایید.
رابطة حضرت با هستی، رابطة ایجادی است و در یك لحظه در مكان‌های متعدّدی می‌تواند باشد و هر جایی هم كه بود، تماماً - جسماً و روحاً- حاضر است. مانند «منِ» شما در بدنتان. شما خودتان تماماً می‌شنوید و همان زمان تماماً خودتان نیز می‌بینید. یعنی حضور نفس در بدن به این صورت است كه همه جای بدن تماماً هست. اگر قطب عالم امكان، مغز عالم امكان است، حضورش در عالم، مثل حضور نفس در بدن است. پس حضرت همه‌جا هست و تماماً هم هست.