بسم الله الرحمن الرحیم
در موضوع مقام حقیقت نوری اهل البیت(ع) عرض شد که نگاه به آن مقام یک فرهنگ و ساحت است و اگر انسان بخواهد به خوبی وارد دین بشود متوجه می‌شود راز تأکیدات وجود مقدس پیامبر(ص) بر حبّ اهل البیت(ع) برای چه بوده است، تا آن‌جا که قُنْدوزی از علمای اهل سنت در رابطه با سخنان رسول خدا(ص) در مورد مودّت اهل البیت(ع) کتاب «ینابیع المودة» را می‌نویسد.
در راستای این که نظر به مقام نوری اهل البیت(ع) یک فرهنگ است امیرالمؤمنین(ع) فرمودند: «لَا تُسَمُّونَا أَرْبَاباً وَ قُولُوا فِی فَضْلِنَا مَا شِئْتُمْ» ما را رب العالمین به حساب نیاورید بعد از آن جا دارد هر کمالی را به ما نسبت بدهید. بعد هم فرمودند هر کمالی را تصور کنید و نظرتان این باشد که ما آن را داریم باز به کنه آنچه خداوند به ما داده دست نخواهید یافت: «لَنْ تَبْلُغُوا مِنْ فَضْلِنَا كُنْهَ مَا جَعَلَهُ اللَّهُ لَنَا»؛ بعد فرمودند: «وَ لا مِعشارَ الْعُشْر» به یک دهم آن هم نخواهید رسید و علت را آن دانستند که آن ها آیات الهی و حجت‌های خداوند و وَجه‌الله هستند. و فرمودند: «بِنَا یُعَذِّبُ اللَّهُ عِبَادَهُ» خدا از طریق ما بنده‌های خود را عذاب می‌کند. «وَ بِنَا یُثِیبُ» و از طریق ما هرکس را که بخواهد پاداش می‌دهد. چون وقتی اهل البیت(ع) وَجه الله و حجت خدا باشند هر کس به نتیجه‌ای رسید از طریق آن‌ها به آن نتیجه رسیده و هرکس را هم که خداوند عذاب کرد به جهت آن بود که از طریق حجت الهی حجت را بر آن‌ها تمام نمود تا اگر به انحراف افتادند خود را ملامت کنند.