بسم الله الرّحمن الرّحیم
امیرالمؤمنین(ع) در آخر خطبه‌ی 190 می‌فرمایند:
«اسْتَعْمَلَنَا اللَّهُ وَ إِیَّاكُمْ بِطَاعَتِهِ وَ طَاعَةِ رَسُولِهِ وَ عَفَا عَنَّا وَ عَنْكُمْ بِفَضْلِ رَحْمَتِهِ الْزَمُوا الْأَرْضَ وَ اصْبِرُوا عَلَى الْبَلَاءِ وَ لَا تُحَرِّكُوا بِأَیْدِیكُمْ وَ سُیُوفِكُمْ فِی هَوَى أَلْسِنَتِكُمْ وَ لَا تَسْتَعْجِلُوا بِمَا لَمْ یُعَجِّلْهُ اللَّهُ لَكُمْ فَإِنَّهُ مَنْ مَاتَ مِنْكُمْ عَلَى فِرَاشِهِ وَ هُوَ عَلَى مَعْرِفَةِ حَقِّ رَبِّهِ وَ حَقِّ رَسُولِهِ وَ أَهْلِ بَیْتِهِ مَاتَ شَهِیداً وَ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَى اللَّهِ وَ اسْتَوْجَبَ ثَوَابَ مَا نَوَى مِنْ صَالِحِ عَمَلِهِ وَ قَامَتِ النِّیَّةُ مَقَامَ إِصْلَاتِهِ لِسَیْفِهِ فَإِنَّ لِكُلِّ شَیْءٍ مُدَّةً وَ أَجَلا».(119)
خدا ما و شما را به فرمانبردارى خود و رسول خود وارد کند و به فضل رحمت خویش ما و شما را عفو کند! برجاى باشید و بر بلا شكیبایی به خرج دهید و دست‌ها و شمشیرهاى خود را در راستای میل زبان‌هاى خویش به‌كار مدارید، و در آنچه خدا شما را بدان نیانگیخته شتاب میارید، كه هركس از شما در بستر خود جان سپرد در حالى‌كه به حقِّ پروردگار خود و فرستاده‌ی او و اهل بیت وى معرفت داشته باشد، شهید مرده و اجر او بر خداوند است، و مستوجب ثواب كار نیكی است كه نیّت آن را داشته، نیّت وى همچون نیت كشیدن شمشیر است، و براى هر چیز مدّتى و پایانی است.
حضرت در این قسمت از خطبه در عین توصیه به اطاعت از خدا و رسولش و طلب عفو از حضرت حق، می‌فرمایند: وظیفه‌ی شما است که در راه دینداری صبر پیشه کنید و به دنبال زبان خود دست و شمشیر خود را به حرکت در نیاورید و خود را وارد معرکه‌ای نکنید که خداوند شما را در آن قرار نداده. پس از این مقدمه می‌فرمایند: در این صورت اگر از شما شیعیان - نه‌تنها در میدان جنگ- حتی در خانه‌ی خود بمیرد در حالی‌که منّور به معرفت پروردگار و رسول او و اهل‌البیت پیامبر(ع) باشد، شهید مرده است و اجر او با خدا است و مستوجب ثواب کار نیکی است که نیت آن را داشته و نیت او همچون نیت کشیدن شمشیر برّانی است در مقابل دشمنان خدا. و بدانید برای هر چیزی مدّت و سرآمدی است، باید منتظر بمانید تا وقت هر کاری فرا برسد و قبل از وقت به آن کار دست نزنید.
ابتدا باید متوجه بود چرا حضرت امیرالمؤمنین(ع) از خداوند تقاضا می‌کنند که خود و مؤمنین را توفیق دهد به اطاعت از خدا و پیامبر(ص)، زیرا تا انسان‌ها وارد عالَم اطاعت از خدا و پیامبر(ص) نشوند از نفس امّاره‌ی خود پیروی می‌کنند و حرکات خود را مطابق اهدافی که نفس امّاره تعیین کرده انجام می‌دهند.